Με την έκρηξη των «Κίτρινων Γιλέκων», εμπρός για τη δική μας Εξέγερση (ανακοίνωση της ΟΚΔΕ)

Eνάντια στην κρίση, τους πολέμους, την αντιδημοκρατική αναδίπλωση των καπιταλιστών

Να αξιοποιήσουμε τις δυνατότητες για την αντεπίθεση των εργαζομένων σε όλη την Ευρώπη

Με ανασυγκρότηση του εργατικού κινήματος, οικοδόμηση μιας νέας επαναστατικής δύναμης

Με ενδιαφέρον και ελπίδα παρακολουθούν το κίνημα των «Κίτρινων Γιλέκων» εκατομμύρια εργαζόμενοι, άνεργοι, νέοι, φτωχά λαϊκά στρώματα στην Ευρώπη και όλο τον κόσμο, στη χώρα μας. 

Με καταλύτη αυτές τις εξελίξεις στη Γαλλία, μια νέα κατάσταση διαμορφώνεται ή συνειδητοποιείται πιο καθαρά για το εργατικό κίνημα, τους αγωνιστές και τις οργανώσεις του. Για τους αγωνιστές στην Ελλάδα, αυτή δεν είναι εντελώς άγνωστη, μιας και υπάρχουν σημαντικές αναλογίες με το δικό μας μεγάλο κίνημα των «αγανακτισμένων» (Μάιος–Ιούνιος 2011), χωρίς βέβαια να λείπουν οι διαφορές.

Η ελίτ της ΕΕ έσπευσε για ακόμα μια φορά να μιλήσει για «λαïκιστές», «ακροδεξιούς» κ.λπ. Γνωστή πλέον η σπέκουλα, για να σπείρουν σύγχυση, να κατασυκοφαντήσουν ότι απειλεί τη βάναυση «κανονικότητά» τους και μισούν θανάσιμα, προπάντων τους εργατικούς και λαϊκούς αγώνες. Ενώ οι ίδιοι, οι πραγματικοί ακραίοι και κανίβαλοι, παρουσιάζονται ως οι μοναδικοί δημοκράτες, προοδευτικοί, κεντρώοι, υπερασπιστές της ομαλότητας! Πρωτοστατεί πλέον ανάμεσά τους ο εξωνημένος ΣΥΡΙΖΑ, άθλιος υπερασπιστής από την πρώτη γραμμή μιας ΕΕ που αποσυντίθεται. Όσο όμως κι αν προσπαθούν, οι κοινωνικές και πολιτικές εκρήξεις όπως τώρα στη Γαλλία επαναφέρουν τα πράγματα στις πραγματικές διαστάσεις τους, κάνουν πλέον πασίδηλη την κατάρρευση αυτής της ελίτ (στη Γερμανία, Ιταλία κ.ά.).

Από κοντά στις αστικές μνημονιακές δυνάμεις, στον γνώριμο ρόλο του αριστερού ψάλτη ξανά το ΚΚΕ, ιεροφάντης της «ταξικής» καθαρότητας, να ανακαλύπτει ενδοαστικές συγκρούσεις, ύποπτα στοιχεία κ.λπ. και να ρίχνει νερό στο μύλο της αστικής προπαγάνδας. Όπως και στους «αγανακτισμένους», που χυδαία προσπαθεί να πείσει ότι εκεί επωάστηκε το… αυγό του φιδιού!

Οι γενικές αιτίες των «Κίτρινων Γιλέκων» δεν είναι δύσκολο να εξηγηθούν, καθώς πλέον έχουν διαμορφωθεί σε όλον τον παλιό «δυτικό κόσμο», οδηγώντας στην κατάρρευση του μεταπολεμικού στάτους κβο: α) Χειροτέρευση της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης (πολλά σημάδια πυκνώνουν ότι επίκειται νέα έκρηξή της), που συνοδεύεται από εκρηκτική αστάθεια (οικονομικός πόλεμος, πολιτικο–στρατιωτικές συγκρούσεις) και κτηνώδεις πλέον επιθέσεις στην εργατική τάξη. β) Φαραωνικές ανισότητες, πρωτοφανής συγκέντρωση πλούτου από τη μια, διαρκής κατρακύλα των πληβειακών στρωμάτων στη φτωχοποίηση και εξαθλίωση από την άλλη. γ) Διαλυτική κρίση της ΕΕ και γενικά των ευρωπαίων ιμπεριαλιστών, που έχει πλέον εκδηλωθεί σε όλες τις κεντρικές ευρωπαϊκές χώρες (Βρετανία, Ιταλία κ.λπ.). δ) Τεράστια κρίση ή αποσύνθεση όλων των αστικών πολιτικών δυνάμεων και επιτελείων, ιδιαίτερα των παραδοσιακών. Χωρίς να μπορούν να δώσουν καμία λύση στην κρίση, με όλες τις υποσχέσεις τους για κάποια «ανάπτυξη» να ακυρώνονται και να εξανεμίζονται διαρκώς. Με αποτέλεσμα να αδυνατίζουν και να αποσυντίθενται, τα κοινωνικά ερείσματά τους να λιώνουν, να χάνεται η δυνατότητά τους για μια στρατηγική αντιμετώπιση ή και απλή πολιτική διαχείριση της κατάστασης μέσω κάποιων ηγεμονικών κέντρων. Και αντίθετα, να ξεπηδούν πολιτικά «μορφώματα» και «τέρατα» (τέτοιος είναι και ο Μακρόν), γύρω από τις αντιδραστικές/ακροδεξιές δυνάμεις ή το λεγόμενο «κέντρο» ή απλώς παρδαλά και κενά. Που με τη σειρά τους χειροτερεύουν την κρίση. δ) Κοινός παρονομαστής και κινητήρια δύναμη σ’ αυτές τις σεισμικές ανακατατάξεις, οι βαθιές αλλαγές που έχουν συντελεστεί στο σύγχρονο καπιταλιστικό σύστημα. Ιδιαίτερα η υποβάθμιση των παραγωγικών κομματιών/λειτουργιών του κεφαλαίου, η κυριαρχία του παρασιτισμού και της κερδοσκοπίας  (αυτό που συχνά αποκαλείται «χρηματιστικοποίηση» ή «χρηματιστικός καπιταλισμός), που προϋποθέτει τη βίαιη διαιώνιση μιας αρπακτικής διαχείρισης σε βάρος της μισθωτής εργασίας και όλων των «από κάτω». Μια κυριαρχία που έχει επεκταθεί και στην πολιτική σφαίρα, διαμορφώνοντας μορφές διακυβέρνησης και πολιτικές δυνάμεις όλο και πιο αυτονομημένες, ακυρώνοντας κάθε εναλλακτική αναζήτηση ή πολιτική στους νεοφιλελεύθερους «μονόδρομους» («δεν υπάρχει εναλλακτική»/ΤΙΝΑ κ.λπ.), επί τους ουσίας μια δικτατορία ελάχιστα συγκαλυμμένη με τον κοινοβουλευτικό και πολιτικό μανδύα.

Η κατάσταση στη σημερινή Γαλλία αποτυπώνει εύγλωττα τα παραπάνω. Ο γαλλικός ιμπεριαλισμός, σκιά του παλιού εαυτού του, βρίσκεται σε βαθιά κρίση, συνθλίβεται (όπως όλοι οι ευρωπαίοι ιμπεριαλιστές) ανάμεσα στους ανταγωνισμούς των γιγάντων ΗΠΑ–Κίνα–Ρωσία, βρίσκεται σε παραγωγική υποβάθμιση και καταχρεωμένος. Τα σχέδια για μια ανακούφιση–συμφωνία με τον γερμανικό ιμπεριαλισμό, μέσα από την ανανέωση της «ευρωπαϊκής ενοποίησης», τσακίστηκαν στα βράχια της κρίσης (Brexit, εξελίξεις σε Ιταλία και Γερμανία κ.ά.). Για να σωθεί, έχει εξαπολύσει μια μεγάλη αντεργατική–αντιλαϊκή επίθεση, επί τους ουσίας έχει ξεκινήσει τα Μνημόνια: από τη μια λιτότητα, περικοπές, φόροι, χτύπημα εργατικών και συνδικαλιστικών δικαιωμάτων κ.λπ. – από την άλλη προκλητικά δώρα στους καπιταλιστές και πλούσιους. Και μαζί μια βαθιά αντιδημοκρατική αναδίπλωση, σκλήρυνση της καταστολής, σχεδόν διαρκής κατάσταση «έκτακτης ανάγκης» (με πρόσχημα την «τρομοκρατία»), ακροδεξιά και φασίζουσα ατζέντα ενάντια σε μετανάστες, πρόσφυγες, νέους, φτωχούς και αδύναμους. Αυτό είναι το «κέντρο» του Μακρόν, που ήθελε κι αυτός να προστεθεί στους επίδοξους αναμορφωτές της «ευρωπαϊκής ιδέας». Το «κόμμα» του (Δημοκρατία Μπροστά), πρότυπο του «ακραίου κέντρου», χωρίς ιδεολογία, στρατηγική, κοινωνικές αναφορές (εκτός από την ταξική λύσσα των «χρυσών παιδιών» ενάντια στην εργατιά και την φτωχολογιά) ήταν και είναι ένα μηδενικό. Αυτός ο αλαζόνας «πρόεδρος των πλουσίων», ως άλλος Λουδοβίκος–Ήλιος με τη δική του Μαρία Αντουανέτα, μπορεί να έβριζε σε κάθε ευκαιρία τους εργαζόμενους για «τεμπέληδες», να εκμεταλλεύτηκε τις αδυναμίες του εργατικού κινήματος για να επιβάλλει βάρβαρες επιθέσεις (νόμος Κομρί κ.ά.), αλλά η κρίση του μεγάλωνε και πλησίαζε στην επιφάνεια (κοινωνική απομόνωση, σκάνδαλα κ.λπ.). Από την άλλη, μεγάλωνε το βουητό της οργής και του μίσους των μαζών για τα τεράστια προβλήματά τους, για το ποδοπάτημα της ζωής και της αξιοπρέπειάς τους, για την αίσθηση ασφυκτικού αδιεξόδου. Μια κοινωνική πόλωση, που ξέσπασε με τα «Γιλέκα», οδηγώντας τον Μακρόν και την αυλή του στα όρια του πανικού.

Όπως συμβαίνει με όλα τα αυθεντικά κινήματα, τα «Γιλέκα» δεν παρουσιάζονται με μια χημική καθαρότητα – στοιχείο γνώριμο στην Ελλάδα και από τους «αγανακτισμένους». Κρίμα για τους δογματικούς και σχολαστικούς, όπως αυτούς που θα βλέπουν πάντα φαντάσματα «με την ελληνική σημαία στην πάνω πλατεία» (λες και το κεντρικό θέμα είναι π.χ. αν υπάρχουν και στα «Γιλέκα» διαδηλωτές που ανεμίζουν την τρικολόρ). Ή για τους αρτηριοσκληρωμένους υπερασπιστές του συστήματος όπως την ηγεσία του ΚΚΕ (και γενικά τους διάφορους αμετανόητους σταλινικούς). Τα συμπεράσματα, μέχρι τώρα, από τα «Γιλέκα» είναι πολλά και χρήσιμα:

α) Δεν πρόκειται για κίνημα στενά της εργατικής τάξης, αλλά για ένα προλεταριάτο και για τα πληβειακά / φτωχά λαϊκά στρώματα (άνεργοι, συνταξιούχοι κ.λπ.) σε μια πιο πλατιά έννοια, καθώς και για μικροαστικά στρώματα που συνθλίβονται από την κρίση και τον νεοφιλελευθερισμό. Είναι επίσης χαρακτηριστική η έκταση του κινήματος στην επαρχία και περιφερειακά/στα προάστια του Παρισιού, περιοχές που έχουν χτυπηθεί σκληρά από το νεοφιλελευθερισμό, το κλείσιμο εργοστασίων, δημόσιων υπηρεσιών, την κοινωνική περιθωριοποίηση κ.λπ. Με τις σημερινές συνθήκες, τα παραπάνω χαρακτηριστικά είναι σχεδόν αναπόφευκτα, όπως δείχνει η εμπειρία και άλλων χωρών (π.χ. η κατανομή του ψήφων υπέρ του Brexit) και βέβαια δεν σημαίνουν ότι το κίνημα δεν έχει ταξική σύνθεση. Αντίθετα, η κινητοποίηση των πιο «βαθιών» κοινωνικών στρωμάτων είναι ένα σημάδι για την ένταση της ταξικής πόλωσης, για επόμενες εκρήξεις και εξεγέρσεις. Με μια κατάλληλη πολιτική του εργατικού κινήματος (που σημαίνει και να πάρει υπό την προστασία του τα καταστρεφόμενα μικροαστικά στρώματα), ανοίγεται το πεδίο μιας μεγάλης κοινωνικής συμμαχίας, όπου μπορεί να βρει πολύτιμους υποστηρικτές για να προωθήσει την πάλη του. Με την προϋπόθεση βέβαια να έχει μια ανεξάρτητη ταξική πολιτική, να καταφέρει να χρησιμοποιήσει αυτή την κίνηση για να ενισχύσει την οργάνωση και την αγωνιστική ενότητα των εργαζομένων, να της προσδώσει πιο σαφείς ταξικούς και οργανωτικούς όρους, εντέλει να θέλει να ηγεμονεύσει σ’ αυτή την κίνηση και να την σφραγίσει.

β) Το οργανωμένο εργατικό και συνδικαλιστικό κίνημα και η Αριστερά στη Γαλλία, ωστόσο, γνωρίζουν τη δική τους κρίση και αποδυνάμωση. Αυτός είναι ένας από τους λόγους που η κοινωνική έκρηξη πήρε τη μορφή των «Γιλέκων» και που η συνέχειά της δεν είναι ξεκάθαρα χαραγμένη εξαρχής. Η κρίση και οι αναδιαρθρώσεις (επιχειρήσεων, κλάδων, περιοχών), η νεοφιλελεύθερη ελαστικοποίηση–διάλυση των εργασιακών σχέσεων, η ασταμάτητη αθλιότητα της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας κ.λπ. έχουν υπονομεύσει τα συνδικάτα και την οργάνωση των εργαζομένων, έχουν δημιουργήσει και στη Γαλλία χάσματα στη συνέχεια των αγωνιστικών παραδόσεων του εργατικού κινήματος, σύγχυση στις πολιτικές και ιδεολογικές αναφορές, σχετικά με την πίστη των εργαζόμενων στις δυνάμεις του. Σ’ αυτές τις δυσκολίες συμπληρώνεται, πρώτον, η ελεεινή κατάσταση του ΚΚ Γαλλίας, επί της ουσίας δεκανίκι διαρκείας των νεοφιλελεύθερων Σοσιαλιστών, δεύτερο, ο «ρεφορμισμός» και κυρίως ο εκλογικός κρετινισμός του Μελανσόν (Ανυπότακτη Γαλλία), που αποσκοπεί στην ενίσχυσή του για να εκπροσωπήσει κοινοβουλευτικά το κίνημα, με τους γνωστούς κινδύνους καταστροφών όπως του ΣΥΡΙΖΑ. Η προσπάθεια να «δικαιωθεί» το κίνημα των «Γιλέκων» μέσα από τις ξεδοντιασμένες κοινοβουλευτικές ή εκλογικές μανούβρες αυτών των δυνάμεων, είναι συνταγή σίγουρης αποτυχίας και απογοήτευσης. Όπως είναι εύλογο, αυτή η κατάσταση γεννάει ερωτηματικά και κινδύνους για το ποιες θα είναι οι πολιτικές δυνάμεις που θα ενισχυθούν μέσα από τις σημερινές εξελίξεις.

γ) Τα «Γιλέκα» έχουν υιοθετήσει μια σειρά αιτημάτων που σχεδόν στο σύνολό τους είναι δίκαια. Η υποστήριξη σ’ αυτά φαίνεται να μην κάμπτεται από τις ανέξοδες ψευτοϋποχωρήσεις του Μακρόν. Αυτά τα αιτήματα, ειδικά να γίνουν αντικείμενο συζήτησης και δημοκρατικής απόφασης μέσα από επιτροπές, συνελεύσεις κ.λπ., θα μπορούσαν να αποτελέσουν μια πραγματική βάση για ένα «μίνι πρόγραμμα» για τη συνέχεια, για την ενοποίηση και ανάπτυξη των εργατικών και λαϊκών αγώνων.

δ) Ακόμα περισσότερο, με την υιοθέτηση ριζοσπαστικών μορφών δράσης, με τα μπλόκα (και ως σημεία συγκρότησης του κινήματος) και τις μαχητικές διαδηλώσεις, με την επιμονή ενάντια στην καταστολή, με την βίαιη κατάλυση της «κανονικής ζωής» στο κέντρο του Παρισιού και στα αστικά κέντρα, με το σύνθημα «Μακρόν παραιτήσου», τα «Γιλέκα» φέρνουν την αναζωογοννητική πνοή της κεντρικής–άμεσης πολιτικής αντιπαράθεσης (όπως και οι δικοί μας «αγανακτισμένοι). Που είναι τόσο πιο αναγκαίο όσο το οργανωμένο εργατικό–συνδικαλιστικό κίνημα παραμένει εγκλωβισμένο σε κινητοποιήσεις και σχεδιασμούς ρουτίνας (όχι βέβαια ότι είναι όλες τέτοιες), δείχνει αδύναμο για μια ριζοσπαστική δράση που να εμπνέει, να συσπειρώνει, να ξεσηκώνει.

ε) Όπως και σε άλλες τέτοιες καταστάσεις, τα κρίσιμα σημεία για τη συνέχεια και τη νίκη του κινήματος είναι η δημιουργία μιας δημοκρατικής εκπροσώπησής του, με εκλεγμένες επιτροπές, ενωμένες σε συντονιστικά κ.λπ. Στο σημείο αυτό, φαίνεται ότι οι «δομές» του κινήματος των «Γιλέκων» είναι αρκετά άμορφες, χαλαρές και αδύναμες (π.χ. σε σύγκριση με ότι μπόρεσε να συγκροτήσει γύρω από τις πλατείες, τις επιτροπές τους κ.λπ. το κίνημα των «αγανακτισμένων», με την επέμβαση και των πιο πρωτοπόρων αγωνιστικών δυνάμεων).

Η κινητικότητα κάποιων κομματιών της εργατικής τάξης δίνει ένα πρώτο μέτρο για τις δυνατότητες που υπάρχουν τα «Γιλέκα» να συνδεθούν με το εργατικό κίνημα, να λειτουργήσουν ως «πυροδότης» εργατικών αγώνων. Το ίδιο και η ελπιδοφόρα είσοδος στον αγώνα κομματιών των μαθητών και φοιτητών (καταλήψεις κ.λπ.). Ωστόσο, τα στοιχεία αυτά πρέπει ακόμα να μεγαλώσουν, δεν δίνονται ήδη αρκετά αναπτυγμένα από τη σημερινή κατάσταση.

Το κρίσιμο εντέλει είναι η αποφασιστική είσοδος των εργαζόμενων στον αγώνα και, ακόμα περισσότερο, η ηγεμονία των δυνάμεων του εργατικού κινήματος σε όλη αυτή την κίνηση (μορφές και περιεχόμενο πάλης, στόχοι κ.λπ.). Τότε θα μπορούμε να μιλάμε και για κάτι παραπάνω από τη σημερινή έκρηξη, για μια εξέγερση. Και σίγουρα, που είναι πολύ σημαντικό, τα «Γιλέκα» θα μπορέσουν να τροφοδοτήσουν μια ενίσχυση των γραμμών του εργατικού κινήματος για τη συνέχεια. 

Αυτό, όπως είναι ευνόητο, θα μπορούσε να δώσει ένα σημείο–μοχλό για μια γενική ανασυγκρότηση των δυνάμεων του εργατικού κινήματος στην Ευρώπη, απέναντι στην κρίση της ΕΕ, την αντιδημοκρατική αναδίπλωση, την απειλή του πολέμου, τον κτηνώδη νεοφιλελευθερισμό. Εδώ είναι το σημείο–κλειδί για την επέμβαση των επαναστατικών δυνάμεων, η μόνη που μπορεί να είναι χρήσιμη, όλα τα άλλα (Μελανσόν κ.λπ.) είναι αδιέξοδα που πλασάρονται για γαλλική ή ελληνική κατανάλωση.

Στη Γαλλία, οι μόνες δυνάμεις της ριζοσπαστικής/αντικαπιταλιστικής Αριστεράς είναι τροτσκιστικές (LO, Εργατική Πάλη) ή με τέτοια προέλευση (NPA, Νέο Αντικαπιταλιστικό Κόμμα). Η Ανυπότακτη Γαλλία του Μελανσόν είναι καθαρά ρεφορμιστική (ένας ρεφορμισμός αδύναμος και φανφαρόνικος, πολύ μακριά από τον παραδοσιακό ρεφορμισμό που έλεγχε ασφυκτικά την εργατική τάξη), ένα σχήμα εκλογικίστικο, με μια πολιτική που διατρέχει τεράστιο κίνδυνο για την επανάληψη αποτυχιών και προδοσιών τύπου ΣΥΡΙΖΑ. Όσο μπορούμε να γνωρίζουμε, LO και NPA συμμετέχουν και υποστηρίζουν το κίνημα, πράγμα που είναι βέβαια πολύ σημαντικό. Μένει να δούμε έναν πιο συνολικό απολογισμό σε βάθος χρόνου, ποια θα είναι η πολιτική τους, αν θα μπορέσουν να ενισχυθούν κ.λπ. Είμαστε όμως υποχρεωμένοι να προειδοποιήσουμε τους αγωνιστές στην Ελλάδα τουλάχιστον σχετικά με το πολύ μεγάλο πρόβλημα του NPA: έχει χάσει πάρα πολλές δυνάμεις (είτε μέσω αποστράτευσης είτε προς ρεφορμιστική κατεύθυνση, δηλαδή τον Μελανσόν) – και κυρίως, έχοντας υποστείλει συνειδητά τις μαρξιστικές και κομμουνιστικές αναφορές, φαίνεται να μην μπορεί να κινηθεί με κάποια συνοχή και σχέδιο. Δυστυχώς βρισκόμαστε έτη φωτός μακριά από την ιστορική LCR (το παλιότερο γαλλικό τμήμα της 4^ης Διεθνούς, που αυτοδιαλύθηκε το 2009 για να φτιαχτεί το «αντικαπιταλιστικό» NPA). Που π.χ. το 2006 είχε παίξει αποφασιστικό ρόλο –μαζί με την LO– στην απόκρουση του CPE (συμβολαίου πρώτης απασχόλησης) και του Ευρωσυντάγματος (μια στρατηγική ήττα για το σχέδιο ιμπεριαλιστικής ολοκλήρωσης της ΕΕ). Eπομένως, μπορεί κανείς να ελπίζει ότι το NPA θα χρησιμοποιήσει θετικά τη μεγάλη κληρονομιά της LCR να μπαίνει μέσα στα κινήματα, είναι όμως λανθασμένες οι απόψεις που επιχειρούν να δουν στο NPA μια «αντικαπιταλιστική» ή «κομμουνιστική» δύναμη, έστω και «ανεπαρκή», ελπίζοντας για ένα υπόδειγμα ή άξονα κάποιας βαθύτερης ανασύνθεσης. Επειδή τα πράγματα έχουν την ιστορία τους και το κενό της επαναστατικής/κομμουνιστικής πολιτικής (και) στη Γαλλία δεν έπεσε από τον ουρανό τα τελευταία λίγα χρόνια, θα ήταν πολύ καλύτερα οι σύντροφοι που έχουν τέτοιες απόψεις να μελετήσουν και να αξιολογήσουν σοβαρά τα συντρίμμια που άφησε η διάλυση της LCR. Διάλυση για την οποία η ΟΚΔΕ είχε προειδοποιήσει ανοιχτά και έγκαιρα, όταν συντελούνταν το έγκλημα και, δυστυχώς, πολλές άλλες δυνάμεις μόνο επίχαιραν για την εγκατάλειψη της μεγάλης κληρονομιάς του επαναστατικού μαρξισμού / τροτσκισμού.

Η κρίση φουντώνει, η ΕΕ και η ελίτ της σαπίζουν, η οργή και το μίσος των μαζών φουσκώνουν, μεγάλες στροφές ετοιμάζονται στην κατάσταση, που θα εκδηλωθούν, ξανά, όπως και με τα «Γιλέκα», με τρόπο φαινομενικά απρόσμενο, ακανόνιστο. Παρόλες τις αντιφάσεις και αντιξοότητες, είμαστε πεισμένοι ότι η εργατική τάξη θα βρει τελικά τον δρόμο για να ορθώσει το αντίπαλο δέος μιας επαναστατικής πολιτικής στην κρίση του συστήματος. Τα γαλλικά «Γιλέκα» (μαζί με τις κινητοποιήσεις των εργαζομένων και της νεολαίας που είναι σε εξέλιξη και σε άλλες χώρες, Ιταλία, Αλβανία, Ουγγαρία κ.λπ.) είναι μια υπενθύμιση γι’ αυτή την ανοιχτή δυνατότητα, για το ότι η κρίση του συστήματος είναι εντέλει πιο μεγάλη από όσες δυσκολίες αντιμετωπίζει το εργατικό κίνημα. Εμπρός λοιπόν, σε όλη την Ευρώπη: Για την ενότητα και οργάνωση της τάξης μας παντού – Για τα «γιλέκα» των νέων εξεγέρσεων και επαναστατικών ρήξεων – Για μια νέα επαναστατική δύναμη, εργαλείο της νίκης.

17 Δεκεμβρίου 2018

ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΩΝ ΔΙΕΘΝΙΣΤΩΝ ΕΛΛΑΔΑΣ