To editorial του νέου φύλλου της "Εργατικής Αριστεράς" (Νο 423)

Η  υποχώρηση του Μακρόν μπροστά στην έκρηξη των «κίτρινων γιλέκων» είναι η πρώτη ευχάριστη είδηση μετά από καιρό.

Στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα είναι η πρώτη ση­μα­ντι­κή νίκη του κό­σμου μας μετά το κα­λο­καί­ρι του 2015, όταν η συν­θη­κο­λό­γη­ση του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ ενί­σχυ­σε τις τά­σεις απο­γο­ή­τευ­σης διε­θνώς.

Το γε­γο­νός ότι η εί­δη­ση αυτή έρ­χε­ται από μια κε­ντρι­κή χώρα στην Ευ­ρώ­πη, από τη Γαλ­λία που πα­ρα­δο­σια­κά απο­τε­λεί ένα «ερ­γα­στή­ριο» όπου προ­α­ναγ­γέ­λο­νται γε­νι­κό­τε­ρες αλ­λα­γές, δίνει με­γα­λύ­τε­ρη ση­μα­σία στην εξέ­λι­ξη. Κα­νείς δεν δι­καιού­ται να ξεχνά ότι ο γαλ­λι­κός απερ­για­κός Δε­κέμ­βρης ήταν ο προ­άγ­γε­λος του διε­θνούς κι­νή­μα­τος κατά της νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρης κα­πι­τα­λι­στι­κής πα­γκο­σμιο­ποί­η­σης στις αρχές του 21ου αιώνα, ανοί­γο­ντας έναν ευρύ κύκλο αγώ­νων και ελ­πί­δων, μια πρώτη φάση της εξέ­γερ­σης για την ανα­τρο­πή του νε­ο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμού.

Η εί­δη­ση έρ­χε­ται στην κα­τάλ­λη­λη στιγ­μή. Την ώρα που όλοι οι σο­βα­ροί ανα­λυ­τές πα­ρα­κο­λου­θούν την πο­ρεία του πα­γκό­σμιου κα­πι­τα­λι­σμού με κομ­μέ­νη την ανάσα, ενώ δεν λεί­πουν οι φωνές που ανοι­χτά μι­λα­νε για την επώ­α­ση ενός νέου 2008.

Και ένα νέο ξέ­σπα­σμα της κρί­σης, αν βρει τις γραμ­μές του διε­θνούς κι­νή­μα­τος «χα­λα­ρές» και την Αρι­στε­ρά σε σύγ­χυ­ση, μπο­ρεί να είναι το εφαλ­τή­ριο για μια ακόμα με­γα­λύ­τε­ρη κλι­μά­κω­ση της κα­πι­τα­λι­στι­κής επι­θε­τι­κό­τη­τας.

Ευ­τυ­χώς τα «κί­τρι­να γι­λέ­κα» στη Γαλ­λία δεν είναι μόνα. Στις ΗΠΑ του Τραμπ, το 2018 ήταν χρο­νιά ανα­σύ­ντα­ξης της ερ­γα­τι­κής αντί­στα­σης, χρο­νιά ενί­σχυ­σης των κοι­νω­νι­κών κι­νη­μά­των, χρο­νιά επα­νεμ­φά­νι­σης ενός αρι­στε­ρού ρι­ζο­σπα­στι­σμού που στρέ­φε­ται προς τη σο­σια­λι­στι­κή πο­λι­τι­κή.

Στο πο­λι­τι­κό πεδίο έχου­με και την ανά­πο­δη πρό­κλη­ση. Ο Μπολ­σο­νά­ρο, ο Σαλ­βί­νι, η απει­λή της Λεπέν, πε­ρι­γρά­φουν τον κίν­δυ­νο της ρα­τσι­στι­κής και εθνι­κι­στι­κής ακρο­δε­ξιάς. Μιας δύ­να­μης που πα­ρι­στά­νει την αντι­συ­στη­μι­κή, μι­λώ­ντας για στρο­φή στην «εθνι­κή προ­τε­ραιό­τη­τα» ενά­ντια στους με­τα­νά­στες και στους πρό­σφυ­γες ενώ, ταυ­τό­χρο­να, υπο­στη­ρί­ζει συ­στη­μα­τι­κά όλες τις αντι­με­ταρ­ρυθ­μί­σεις που συ­νι­στούν τον πυ­ρή­να της νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρης κα­πι­τα­λι­στι­κής πα­γκο­σμιο­ποί­η­σης. Κα­νείς δεν δι­καιού­ται να ξεχνά ότι οι ακρο­δε­ξιοί στην Αυ­στρία επα­νέ­φε­ραν στη νο­μι­μό­τη­τα τη 12ωρη ερ­γά­σι­μη μέρα και ότι ο Ορ­μπάν στην Ουγ­γα­ρία, αφού ενι­σχύ­θη­κε μέσα από τον πό­λε­μος στους πρό­σφυ­γες και την ισλα­μο­φο­βία, περνά τώρα στην επί­θε­ση ενά­ντια στο δη­μό­σιο ασφα­λι­στι­κό σύ­στη­μα και τα συν­δι­κά­τα των ντό­πιων ερ­γα­τών.

Ενα κρί­σι­μο, κατά τη γνώμη μας, συ­στα­τι­κό του αγώνα στη Γαλ­λία ήταν η προ­σπά­θεια του ρι­ζο­σπα­στι­κού ρεύ­μα­τος στα συν­δι­κά­τα (κυ­ρί­ως των Sud Solidaires και τμη­μά­των της CGT) να μπο­λιά­σουν τη δράση στο δρόμο με την ερ­γα­τι­κή-απερ­για­κή πα­ρέμ­βα­ση. Ήταν κρί­σι­μο, όχι μόνο γιατί αύ­ξη­σε την απει­λή ενά­ντια στον Μα­κρόν (που όπως ο Παυ­λό­που­λος εδώ το 2008, έτρε­με στη σκέψη ότι ο δρό­μος μπο­ρεί να συ­ντο­νι­στεί με το ερ­γο­στά­σιο…) αλλά, πάνω απ’ όλα, πο­λι­τι­κά. Όπως σε κάθε νέο κί­νη­μα, το ζή­τη­μα της κα­τεύ­θυν­σης είναι στοί­χη­μα ανοι­χτό. Και μόνο η ζω­ντα­νή σχέση με τους ερ­γά­τες και τη δράση τους μπο­ρεί να στη­ρί­ξει την κα­τεύ­θυν­ση που όλοι σή­με­ρα έχου­με ανά­γκη: Να πλη­ρώ­σουν οι πλού­σιοι!

Στις ση­με­ρι­νές «σκο­τει­νές» συν­θή­κες, αυτή η πο­λε­μι­κή κραυ­γή ξε­κα­θα­ρί­ζει τα πράγ­μα­τα. Είτε ενά­ντια στους Τραμπ, τους Πού­τιν και τους Μπολ­σο­νά­ρο, είτε ενά­ντια στους Μέρ­κελ και τους Μα­κρόν, είτε απέ­να­ντι στον κίν­δυ­νο του εγκλω­βι­σμού στο εκ­βια­στι­κό δί­λημ­μα «Τσί­πρας ή Μη­τσο­τά­κης;», οι ανά­γκες του κό­σμου μας (αυτό το στοι­χείο που το κί­νη­μα στη Γαλ­λία έφερε ξανά σε πρώτο πλάνο) μπο­ρούν να υπο­στη­ρι­χθούν αξιο­πρε­πώς μόνο αν μπο­ρέ­σου­με να επι­βά­λου­με να πλη­ρώ­σουν την κρίση οι πλού­σιοι. 

Πηγή : rproject