To Εditorial Της Εργατικής Αριστεράς Που Κυκλοφορεί 22/3

Οι ευρωπαϊκές ηγεσίες ετοιμάζονται να γιορτάσουν τα 60 χρόνια από τις συνθήκες της Ρώμης (25 Μάρτη 1957), που έθεσαν τα θεμέλια της σημερινής ΕΕ.

Παρά την αστι­κή προ­πα­γάν­δα και τις αυ­τα­πά­τες του αρι­στε­ρού ευ­ρω­παϊ­σμού, για τον δήθεν «προ­ο­δευ­τι­κό χα­ρα­κτή­ρα» της ΕΕ, η «ευ­ρω­παϊ­κή ενο­ποί­η­ση» ήταν και πα­ρα­μέ­νει μια πο­λε­μι­κή μη­χα­νή για τα συμ­φέ­ρο­ντα του ευ­ρω­παϊ­κού κε­φα­λαί­ου. Ιμπε­ρια­λι­στι­κή «προς τα έξω» και εκ­με­ταλ­λευ­τι­κή «προς τα μέσα».

Μια «ιερή συμ­μα­χία» των ευ­ρω­παί­ων κα­πι­τα­λι­στών, απα­ραί­τη­τη τόσο για τον αντα­γω­νι­σμό τους με άλλα ισχυ­ρά κέ­ντρα, όσο και για την απο­τε­λε­σμα­τι­κό­τε­ρη επί­θε­ση των ευ­ρω­παϊ­κών κυ­ρί­αρ­χων τά­ξε­ων, στις με­τα­πο­λε­μι­κές κα­τα­κτή­σεις των ευ­ρω­παί­ων ερ­γα­ζό­με­νων.

Οι επε­τεια­κές εκ­δη­λώ­σεις γί­νο­νται στο φόντο της πα­γκό­σμιας κρί­σης και των προ­βλη­μά­των συ­νο­χής που απει­λούν την ΕΕ, με τα 4 ισχυ­ρό­τε­ρα μέλη της ευ­ρω­ζώ­νης (Γερ­μα­νία, Γαλ­λία, Ιτα­λία, Ισπα­νία) να επι­ση­μο­ποιούν την πρω­το­βου­λία τους για μια Ευ­ρώ­πη «πολ­λών τα­χυ­τή­των», ως απά­ντη­ση στο Brexit και την άνοδο του οι­κο­νο­μι­κού εθνι­κι­σμού.

Πρω­το­βου­λία όμως, που προ­α­ναγ­γέλ­λει διαιώ­νι­ση της λι­τό­τη­τας, ακόμη με­γα­λύ­τε­ρη στρο­φή σε αυ­ταρ­χι­κές μορ­φές δια­κυ­βέρ­νη­σης, ακόμη πε­ρισ­σό­τε­ρο ρα­τσι­σμό και κα­τα­στο­λή.

Η πρό­σφα­τη αντι­πα­ρά­θε­ση με­τα­ξύ ΕΕ-Τουρ­κί­ας άλ­λω­στε, ανέ­δει­ξε για άλλη μια φορά το μέ­γε­θος της ευ­ρω­παϊ­κής υπο­κρι­σί­ας, τον βα­θύ­τα­τα αντι­δη­μο­κρα­τι­κό και ρα­τσι­στι­κό χα­ρα­κτή­ρα της ευ­ρω­παϊ­κής κυ­ρί­αρ­χης πο­λι­τι­κής.

Η ισλα­μο­φο­βία της ακρο­δε­ξιάς, υιο­θε­τεί­ται πλέον απρο­κά­λυ­πτα από τις «σο­βα­ρές» πο­λι­τι­κές δυ­νά­μεις, που θέ­λουν να πα­ρου­σιά­ζο­νται ως δήθεν αντί­πα­λοι του «λαϊ­κι­σμού».

Μόνο τυ­χαίο δεν είναι το γε­γο­νός ότι οι εκλο­γές στην Ολ­λαν­δία (ακόμα ένα επει­σό­διο της πα­ρα­τε­τα­μέ­νης πο­λι­τι­κής κρί­σης), στιγ­μα­τί­στη­καν από τις αντι­τουρ­κι­κές κο­ρώ­νες των Βίλ­ντερς και Ρούτε, ενώ στη Γαλ­λία η Λεπέν εμ­φα­νί­ζε­ται ως «προ­στά­τι­δα» των κα­τα­πιε­σμέ­νων γυ­ναι­κών, τις οποί­ες θέλει να «απαλ­λά­ξει» από τη μα­ντί­λα, εν­θαρ­ρυ­μέ­νη από την ισλα­μο­φο­βι­κή «κο­σμι­κό­τη­τα» που προ­ω­θεί το γαλ­λι­κό κρά­τος.

Όμως υπάρ­χει μια άλλη Ευ­ρώ­πη, σε αντι­πα­ρά­θε­ση με τις κυ­βερ­νή­σεις που εφαρ­μό­ζουν τα αντι­λαϊ­κά προ­γράμ­μα­τα λι­τό­τη­τας και οι­κο­δο­μούν την Ευ­ρώ­πη-φρού­ριο, υλο­ποιώ­ντας την ακρο­δε­ξιά ατζέ­ντα.

Είναι η Ευ­ρώ­πη των δε­κά­δων χι­λιά­δων που δια­δή­λω­σαν στις 18 Μάρτη στο Λον­δί­νο, στη Βιέν­νη, στην Αθήνα, στη Λευ­κω­σία κ.α. κατά του πο­λέ­μου και του ρα­τσι­σμού και στέ­κο­νται ως ανά­χω­μα στη φα­σι­στι­κή απει­λή.

Η Ευ­ρώ­πη των «από κάτω», των αγώ­νων και της αλ­λη­λεγ­γύ­ης, η διε­θνι­στι­κή Ευ­ρώ­πη των κι­νη­μά­των και της Αρι­στε­ράς, που επι­μέ­νει να (επανα)διεκ­δι­κεί τα δι­καιώ­μα­τα των ερ­γα­ζο­μέ­νων και της νε­ο­λαί­ας, που υπε­ρα­σπί­ζε­ται τα δι­καιώ­μα­τα των προ­σφύ­γων.

Η Ευ­ρώ­πη των ερ­γα­ζο­μέ­νων και της Αρι­στε­ράς που πα­λεύ­ει ενά­ντια στον πό­λε­μο και τη φτώ­χεια, ενά­ντια στο ρα­τσι­σμό, που πα­λεύ­ει για τη ρήξη με την ΕΕ και την ευ­ρω­ζώ­νη σε αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κή-σο­σια­λι­στι­κή κα­τεύ­θυν­ση.

Η δική μας συμ­μα­χία αντί­στα­σης και ελ­πί­δας, η μόνη εναλ­λα­κτι­κή απέ­να­ντι στη νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρη και σο­σιαλ­φι­λε­λεύ­θε­ρη σήψη, απέ­να­ντι στα ακρο­δε­ξιά τέ­ρα­τα.