Για Το Δυστύχημα Με Την Δολοφονική Porsche Του Γιού Των ‘Jumbo Απολύσεων’ Βακάκη

Δεν υπήρξε παπαγάλος της άρχουσας τάξης, που με αφορμή το δραματικό δυστύχημα να μην άρπαξε την ‘ευκαιρία’ να ζητήσει περισσότερο –αστικό- κράτος: περισσότερη αστυνόμευση και μεγαλύτερα πρόστιμα στους παραβαίνοντες τον κώδικα οδικής κυκλοφορίας. Τη στιγμή που η συντριπτική πλειοψηφία της χώρας έχει παρκάρει μόνιμα τα σαραβαλάκια της -αδυνατώντας να πληρώσει τέλη κυκλοφορίας, ασφάλειες και καύσιμα- οι πληρωμένοι υποκριτές τολμάνε να κάνουν κήρυγμα. Ποιον αφορά το ύψος των προστίμων; Σίγουρα όχι εκείνους που μπορούν να αγοράσουν Porsche.

Φυσικά γίνονται χιλιάδες ατυχήματα. Και φυσικά, στη συντριπτική πλειοψηφία, θύματα κι οι θύτες είναι η εργατική τάξη. Η τάξη μας δεν αποτελείται από αγγέλους. Στα δυτικά προάστια της εξαθλίωσης και της ανεργίας, στις πλατείες της λατρεμένης καγκουριάς, πολλοί μεγάλωσαν να μαθαίνουν λεπτομέρειες για τις τουρμπίνες, τις επιταχύνσεις και τις τελικές ταχύτητες. Και είχαν μεταχειρισμένο Fiat Punto GT και –τότε- δούλευαν διπλοβάρδια για τα ανταλλακτικά. Δεν είχαν Porsche. Λιγότερο ή περισσότερο θύτες; Θα μπορούσαν να πρωταγωνιστούσαν στο δυστύχημα;

Η εργατική τάξη κουβαλά την ιδεολογία της κυρίαρχης τάξης, της αστικής. Από εκεί προκύπτει ο παραλογισμός κι η στρέβλωση ενός εργαλείου που λέγεται ‘μέσο μεταφοράς’ σε μέσο εκτόνωσης της συσσωρευμένης καταπίεσης και θυμού. Είναι το κοινωνικό στάτους που ΔΕΝ έχει η τάξη μας, αυτό που κομπορρημονεί πως διαθέτει όταν αγκομαχεί με το μεταχειρισμένο της να πιάσει τα 200 χλμ στην εθνική οδό.

Φυσικά δεν μπορούμε να χτίσουμε κανέναν κόσμο ελευθερίας αν εκεί απαγορεύεται ο ενθουσιασμός που νιώθει ένας οδηγός μεγάλων ταχυτήτων - είτε τον καταλαβαίνει κανείς είτε όχι. Το πιο εύκολο που μπορεί να ειπωθεί είναι να φιλοξενείται δωρεάν σε πίστες ανάλογων προδιαγραφών, μακριά από τον αστικό ιστό κοκ.

Αλλά το σοβαρό αίτημα της παιδείας στην οδήγηση μαζί με ασφαλείς δρόμους, καταντά μπουρδολογία ανούσιων λεπτομερειών(στην οποία επιδόθηκαν μπόλικοι δημοκρατικότεροι παπαγάλοι), αν δεν πεις ποια οργάνωση κοινωνίας μπορεί να το εφαρμόσει, ποιος είναι επικεφαλής της και ποιού το συμφέρον υπηρετεί. Αν δεν σχεδιάσεις επαρκή δίκτυα μέσων μαζικής μεταφοράς. Αν δεν παλέψεις να είναι σάρκα από τη σάρκα της παραγωγικής διαδικασίας όλα εκείνα που συνιστούν κοινωνικές μορφές εκτόνωσης όπως οι τέχνες και ο αθλητισμός. Γιατί η αλαζονεία που συνοδεύει τα λεγόμενα επικίνδυνα σπορ, είναι αλαζονεία απέναντι στην ίδια τη ζωή. Είναι απόρροια της κοινωνικής ηλιθιότητας που πλασάρει τον υποτιθέμενο άτρωτο υπερήρωα, απόρροια της παρηκμασμένης κουλτούρας της αστικής τάξης που μισεί τη ζωή την ίδια. Από αυτή τη σκοπιά, η ταραχή κι η οργή που ένιωσε κάθε λαϊκός άνθρωπος απέναντι σε αυτή την αλαζονεία και τον φορέα της, είναι πέρα για πέρα δίκαιη. Και πέρα για πέρα ενθαρρυντική.

Τέλος, το γεγονός πως στο δυστύχημα έχασαν τη ζωή τους μια μητέρα κι ένα 3χρονο παιδί και διαλύθηκε η ζωή του πατέρα της οικογένειας, έχει τη σημασία του στο βαθμό μιας ανεπιφύλακτα οδυνηρής ατυχίας. Αλλά δεν μετριέται με στερεότυπα η αξία της ζωής. Θα μπορούσε να ήταν η πρώτη εκδρομή της σύνταξης ενός ηλικιωμένου, η βόλτα ενός ερωτευμένου ζευγαριού, το σχόλασμα απ’ τη βάρδια μιας εργάτριας. Η ζωή δεν στερείται ποίησης. Κι όλοι την αξίζουν.

α.δ.

Πηγή : eek