Έξοδος από την ΕΕ των μονοπωλίων και διάλυσή της η μόνη εργατική προοπτική
Η ολοένα και μεγαλύτερη διασύνδεση του ελληνικού μονοπωλιακού κεφαλαίου με την παγκόσμια αγορά και η συμμετοχή της χώρας στον ιμπεριαλιστικό ανταγωνισμό, υπαγόρευσαν τη συμμετοχή της Ελλάδας στις διαδικασίες της ευρωπαϊκής ενοποίησης. Η ένταξη της χώρας στην ΕΟΚ –μετέπειτα ΕΕ– ήταν μια οικονομική αναγκαιότητα για τον ελληνικό καπιταλισμό και όχι μια απλή πολιτική επιλογή. Η ανάγκη για την ένταξη δημιουργήθηκε από το άνοιγμα του ελληνικού καπιταλισμού στη διεθνή αγορά που εντάθηκε τη δεκαετία του ’70. Ήταν ο δρόμος συμμετοχής του στο διεθνή καταμερισμό εργασίας, σε μια εποχή διαρκούς αύξησης του παγκόσμιου εμπορίου και της διαπλοκής του μονοπωλιακού κεφαλαίου. Η ένταξη στην ΕΕ ήταν ο μοναδικός δρόμος για τον ελληνικό καπιταλισμό.
Η ένταξη ήταν προς όφελος του ελληνικού κεφαλαίου και όχι κάτι που του επιβλήθηκε «έξωθεν» ή που παραχώρησε η «ξενόδουλη» αστική τάξη της χώρας στο ευρωπαϊκό κεφάλαιο. Οι υψηλοί ρυθμοί ανάπτυξης της ελληνικής οικονομίας διατηρήθηκαν και, μετά την ένταξη, αυξήθηκε η συσσώρευση κεφαλαίου και οι εξαγωγές βιομηχανικών προϊόντων. Το ελληνικό κεφάλαιο με την ένταξή του στον υπερεθνικό ιμπεριαλιστικό οργανισμό, εξασφαλίζει τη συμμετοχή του στον ευρωπαϊκό καταμερισμό εργασίας μέσα από την κατεύθυνση μεγάλου μέρους των εξαγωγών προς την ευρωπαϊκή αγορά, μέσα από το μερίδιο από το υπερκέρδος που διανέμεται με τα ευρωπαϊκά προγράμματα, μέσα από τη συμμετοχή του στις μεγάλες επενδύσεις και την αλληλοδιαπλοκή του με το ευρωπαϊκό κεφάλαιο. Το κυριότερο, όμως, όφελος το εξασφαλίζει τώρα, από την επιβολή του πλαισίου «οικονομικής σύγκλισης» της ΕΕ, που στοχεύει στην αύξηση της ανταγωνιστικότητας του μέσω της νέο-συντηρητικής αναδιάρθρωσης.
Οι όροι της ένταξης ήταν φυσικά περισσότερο επωφελείς για τα ευρωπαϊκά μονοπώλια. Οι ιμπεριαλιστικοί οργανισμοί, όπως η ΕΕ, δεν συγκροτούνται στη βάση της ισοτιμίας, είναι οργανισμοί για τη μοιρασιά μεταξύ ληστών και η συγκρότησή τους είναι δυνατή μόνο στη βάση της δύναμης του κάθε ληστή. Τα οφέλη που αποκομίζουν οι κεφαλαιοκράτες των ισχυρότερων χωρών είναι μεγαλύτερα από αυτά των κεφαλαιοκρατών των πιο αδύναμων μελών.
Το ελληνικό κεφάλαιο για να προωθήσει τα δικά του συμφέροντα μέσα από τις διαδικασίες της ευρωπαϊκής ενοποίησης είναι υποχρεωμένο να αποδέχεται τους όρους των πιο ισχυρών της ΕΕ. Οι όποιες αντιθέσεις, που είναι υπαρκτές και συχνά οξύνονται, ανάμεσα στην ελληνική αστική τάξη και το «Διευθυντήριο», δεν οδηγούν σε ρήξη, δεν είναι τέτοιες που να διαφοροποιούν τη γενική τάση του κεφαλαίου για συμμετοχή στον ευρωπαϊκό καταμερισμό εργασίας μέσω της ΕΕ.
Όλες οι αστικές δυνάμεις, όλοι οι πολιτικοί εκφραστές του κεφαλαίου, συμφωνούν στην επιλογή της ευρωπαϊκής ενοποίησης. Καμιά αστική και μικροαστική δύναμη της ελληνικής κοινωνίας δεν αποδέχεται το αίτημα της αποδέσμευσης. Σε αυτήν την κατηγορία εντάσσεται και η φασιστική Χρυσή Αυγή (αλλά και όλες οι άλλες φασιστικές-φασίζουσες-εθνικιστικές ομάδες και οργανώσεις). Η Χ.Α., παρά τις δημαγωγικές διακηρύξεις της περί εθνικής ανεξαρτησίας, δεν τόλμησε, ούτε τολμάει, να προβάλει την έξοδο από την ΕΕ και την ΟΝΕ. Με τον τρόπο αυτό αποδεικνύεται η υποταγή της στις στρατηγικές επιλογές της άρχουσας αστικής τάξης και των κεφαλαιοκρατών της χώρας. Οι όποιες κριτικές αυτών των δυνάμεων συρρικνώνονται σε αιτήματα μεταρρυθμίσεων στο πλαίσιο της ΕΕ. Αλλά καμιά μεταρρύθμιση του υπερεθνικού αυτού ιμπεριαλιστικού οργανισμού δεν μπορεί να υπάρξει που να υπηρετεί τα εργατικά και λαϊκά συμφέροντα. Καμιά μεταρρύθμιση δεν μπορεί να μετατρέψει την ΕΕ σε Ευρώπη των εργαζομένων.
Η ΕΕ είναι η Ευρώπη των μονοπωλίων, είναι η ενωμένη δύναμη του ευρωπαϊκού κεφαλαίου υπό την καθοδήγηση των πιο ισχυρών τμημάτων του. Αυτή η Ευρώπη είναι ενάντια στα συμφέροντα της εργατικής τάξης και των λαών της Ευρώπης. Καμιά μεταρρύθμιση δεν πρόκειται να αλλάξει τον αντεργατικό, αντιλαϊκό, τον ιμπεριαλιστικό της χαρακτήρα.
Η παραμονή της χώρας στην ΕΕ και στην ΟΝΕ, η οποία επίσης εξυπηρετεί τις επιδιώξεις του μονοπωλιακού κεφαλαίου των ισχυρότερων οικονομικά χωρών, συμφέρει μόνο την αστική τάξη. Η αποδέσμευση της χώρας, η αποδυνάμωση και η τελική διάλυση της Ε.Ε. συμφέρει την εργατική τάξη και τους άλλους εκμεταλλευόμενους και θα είναι έργο της δικής τους σκληρής πάλης, άμεσα συνδεδεμένης με την πάλη για την ανατροπή του ελληνικού καπιταλισμού.
Ο αντιδραστικός-αντιλαϊκός χαρακτήρας και ρόλος της ΕΕ αποδείχθηκε περίτρανα στα χρόνια της κρίσης και των μνημονίων, όταν η εργατική τάξη και ο λαός της χώρας υποβλήθηκαν, και υποβάλλονται ακόμα, σε αμέτρητες στερήσεις για να διασωθούν οι τραπεζίτες και οι κεφαλαιοκράτες συνολικά, για να διασωθούν τα κέρδη των τοκογλύφων-δανειστών (κρατών και ιδιωτών), και για να διασωθεί η αστική εξουσία. Οι ντόπιοι κεφαλαιοκράτες, η εξουσία των οποίων βρέθηκε σε κίνδυνο το προηγούμενο διάστημα, μιας και η καπιταλιστική Ελλάδα αναδείχθηκε σε αδύνατο κρίκο στην καπιταλιστική αλυσίδα, βρήκαν στήριγμα στις αστικές τάξεις των χωρών της ΕΕ και όχι μόνο, φυσικά με το αζημίωτο. Αποδείχθηκε στην πράξη ότι κανένα τμήμα της αστικής τάξης, μικρότερο ή μεγαλύτερο, δεν θέτει ζήτημα εξόδου από την ΕΕ ή την ΟΝΕ αλλά στέκονται εχθρικά απέναντι σε αυτήν την προοπτική. Και αυτό διότι αντιστάθμισαν τα όποια οφέλη θα είχαν από την έξοδο από την ΟΝΕ, με τη συμπίεση της αξίας της εργατικής δύναμης, τη συντριβή των εργατικών μισθών και των εργατικών δικαιωμάτων και κατακτήσεων, αλλά και τη διατήρηση των προνομίων και της εξουσίας τους με την αμέριστη βοήθεια της ΕΕ.
Το αίτημα εξόδου από την ΕΕ, όσον αφορά στην Ελλάδα, εξακολουθεί να παραμένει εργατικό αίτημα. Μόνο η εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα δεν έχουν λαμβάνειν από την ΕΕ, το αντίθετο μάλιστα, έχουν συμφέρον από την έξοδο της χώρας από αυτή και τη διάλυση της. Η έξοδος από την ΕΕ μπορεί να πραγματοποιηθεί μόνο σε σύγκρουση με την αστική τάξη και την κυριαρχία της στη χώρα, μόνο με την επαναστατική ανατροπή τους.
Για τις ευρωεκλογές της 26ης Μάη
Οι ευρωεκλογές της 26ης Μάη θα έχουν διπλό χαρακτήρα. Θα εκπέμψουν μήνυμα σε σχέση με τις λαϊκές διαθέσεις απέναντι στην Ένωση –και αυτό θα αφορά όλες τις χώρες-μέλη της Ένωσης. Ειδικά στην Ελλάδα όμως, η εκλογική μάχη θα κυριαρχηθεί σε μεγάλο βαθμό από την εσωτερική πολιτική αντιπαράθεση, καθώς είναι οι πρώτες εκλογές μετά από σχεδόν 4 χρόνια και το αποτέλεσμά τους θα θεωρηθεί προάγγελος των επερχόμενων εθνικών εκλογών.
Η σύγκρουση μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ και Νέας Δημοκρατίας είναι η βασική σύγκρουση των εκλογών και εκφράζει δύο διαφορετικές πολιτικές διαχείρισης εντός του μνημονιακού πλαισίου. Από τη μία, βρίσκεται ο ακραίος κανιβαλικός φιλελευθερισμός που προτείνει η Ν.Δ. και από την άλλη οι κούφιες φιλολαϊκές διακηρύξεις του ΣΥΡΙΖΑ που στο μεγαλύτερο μέρος τους παραμένουν στα χαρτιά. Και οι δύο δυνάμεις κινούνται εντός του μνημονιακού πλαισίου και της ευρύτερης διεθνούς πολιτικής που αυτό καθορίζει (σύμπλευση με ΗΠΑ, ΝΑΤΟ σε κρίσιμα διεθνή μέτωπα).
Για τις δυνάμεις της Αριστεράς, τόσο οι ευρωεκλογές, όσο και οι επερχόμενες εθνικές εκλογές θα έχουν απολογιστικό χαρακτήρα για τη στάση και τη δράση τους από το 2010 μέχρι και σήμερα. Η αδυναμία τους να κατανοήσουν ότι το μνημόνιο ήταν μονόδρομος για την αστική τάξη, ότι η επερχόμενη κρίση απαντιέται από την εργατική τάξη μόνο από θέση εξουσίας και η αδυναμία τους να διατυπώσουν πρόταση εξουσίας την προηγούμενη περίοδο τις έχει φέρει σε πολύ δύσκολη θέση, καθώς καλούνται να δώσουν τις επόμενες εκλογικές μάχες χωρίς επιχειρήματα. Γι’ αυτό και θα πιεστούν εκλογικά από τον ΣΥΡΙΖΑ και η λαϊκή ψήφος θα συγκεντρωθεί στο μεγαλύτερο μέρος της στα δύο βασικά αστικά κόμματα.
Εκτιμάμε ότι κανένα από τα ψηφοδέλτια της Αριστεράς δεν δίνει επαναστατική προοπτική, κανένα δεν μπορεί να ενισχύσει την επαναστατική πάλη ή να συμβάλει στην οικοδόμηση επαναστατικού πολιτικού υποκειμένου. Το μόνο ρόλο που μπορούν να παίξουν τα ψηφοδέλτια που διεκδικούν ψήφο στο όνομα της Αριστεράς, είναι η καταγραφή της ψήφου διαμαρτυρίας. Από τη σκοπιά μας, στις επερχόμενες ευρωεκλογές προκρίνουμε μια τέτοια ψήφο διαμαρτυρίας σε Αριστερά ψηφοδέλτια που τοποθετούνται υπέρ της εξόδου από την ΕΕ. Εκτός από τα ιδιαίτερα πολιτικά χαρακτηριστικά που μπορεί να έχει η συγκεκριμένη εκλογική μάχη, αφορά σαφώς και το ζήτημα της ΕΕ, πάνω στο οποίο οφείλουν να τοποθετηθούν τα ψηφοδέλτια που συμμετέχουν στις εκλογές. Δεν έχουμε αυταπάτες σχετικά με τις δυνατότητες αξιοποίησης σε επαναστατική κατεύθυνση της αντί ΕΕ ψήφου από τις δυνάμεις που την επιζητούν και την επιδιώκουν. Παρ’ όλα αυτά, η αντί ΕΕ ψήφος έχει την αυτοτελή της αξία και μπορεί να συμβάλει στην καταγραφή της δυσαρέσκειας και της αντίθεσης των εργαζομένων στην ΕΕ, ενισχύοντας –υπό προϋποθέσεις– μια άλλη δυναμική στην κατεύθυνση της αποδυνάμωσης και διάλυσης της ΕΕ.
Μάης 2019
κομμουνιστική οργάνωση ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου