Ισχύει η θεωρία της «συντηρητικής στροφής»;
Κόκκινη
Το εκλογικό αποτέλεσμα τόσο στην Ευρωπαϊκή Ένωση όσο και στην Ελλάδα ήταν ένα δυνατό χαστούκι στο πρόσωπο της Αριστεράς, της εργατικής τάξης και όλων των καταπιεσμένων.
Στην Ευρώπη η Ακροδεξιά πλησίασε πολύ στον στόχο να διπλασιάσει τις έδρες της στο Ευρωκοινοβούλιο. Αντίθετα, η Αριστερά κατέγραψε απογοητευτικά ποσοστά σε πανευρωπαϊκή κλίμακα.
Στην Ελλάδα, η επιστροφή της Δεξιάς με επικεφαλής τον γιο Μητσοτάκη μοιάζει με πρώτη ματιά θριαμβευτική. Την ίδια ώρα, και παρά τη σημαντική πτώση των ψήφων της Χρυσής Αυγής, ο ένας στους έξι ψηφοφόρους στηρίζει κάποιο ακροδεξιό ψηφοδέλτιο.
Στην Ευρώπη η Ακροδεξιά πλησίασε πολύ στον στόχο να διπλασιάσει τις έδρες της στο Ευρωκοινοβούλιο. Αντίθετα, η Αριστερά κατέγραψε απογοητευτικά ποσοστά σε πανευρωπαϊκή κλίμακα.
Στην Ελλάδα, η επιστροφή της Δεξιάς με επικεφαλής τον γιο Μητσοτάκη μοιάζει με πρώτη ματιά θριαμβευτική. Την ίδια ώρα, και παρά τη σημαντική πτώση των ψήφων της Χρυσής Αυγής, ο ένας στους έξι ψηφοφόρους στηρίζει κάποιο ακροδεξιό ψηφοδέλτιο.
Ταυτόχρονα, οι πολιτικές δυνάμεις που βρίσκονται αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ δεν μπόρεσαν να καρπωθούν ούτε το ελάχιστο ποσοστό από τη φθορά της μνημονιακής κυβέρνησης. Από τον ΣΥΡΙΖΑ κέρδισε απογοητευμένους ψηφοφόρους η ΝΔ και ο Βελόπουλος, αλλά όχι η Αριστερά.
Το ΚΚΕ με κόπο περιχαράκωσε τον κόσμο του. ΛΑΕ και ΑΝΤΑΡΣΥΑ καταβαραθρώθηκαν σε ψήφους και ποσοστά, πέφτοντας κάτω ακόμα και από το κόμμα-τσίρκο του Ψινάκη. Πανωλεθρία και καταισχύνη για την Αριστερά.
Ωστόσο, σε καμιά περίπτωση η εκλογική συντριβή δεν σημαίνει πως οι εκτιμήσεις της ηγεσίας της ηττημένης Αριστεράς, περί «συντηρητικής στροφής της κοινωνίας», έχουν βάση. Βολεύει τις ηγεσίες της ΛΑΕ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ να αποποιούνται τις ευθύνες τους με τη θεωρία αυτή και να φορτώνουν το φταίξιμο στον κόσμο «που δεν τραβάει». Όμως δεν είναι ο λαός της Αριστεράς που ευθύνεται για την κατάντια του εκλογικού αποτελέσματος. «Τον πόλεμο», έγραφε ο Ναπολέοντας, «τον κερδίζουν οι φαντάροι και τον χάνουν οι στρατηγοί». Είναι οι ηγεσίες του ΚΚΕ, της ΛΑΕ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ που δεν καταφέρνουν να εμπνεύσουν τον κόσμο τους και να οργανώσουν επιτυχίες.
«…Το νέο πολύ πιο βαθιά συντηρητικό σκηνικό, πάντως, που προδιαγράφει το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών και το οποίο διαμόρφωσε ο λαός με την ψήφο του και τις επιλογές του, είναι βέβαιο ότι όχι μόνο δεν μπορεί να δώσει θετική απάντηση στην χώρα, τον λαό και την νεολαία αλλά θα φέρει μεγαλύτερες περιπέτειες στην πατρίδα μας» (Παναγιώτης Λαφαζάνης).
Όμως δυστυχώς και η ανακοίνωση του Γραφείου Τύπου του ΝΑΡ, βασικής συνιστώσας της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, φλερτάρει με τη θεωρία της «συντηρητικής στροφής» αναφέροντας πως υφίσταται «πολιτική στροφή συντηρητικού χαρακτήρα».
Όσο για το ΚΚΕ, παρά την οργανωτική του δύναμη και τις βαθιές ρίζες του μέσα στα συνδικάτα και τον λαό, παραμένει μια δύναμη πεδικλωμένη από τον απίστευτο απομονωτισμό και αναχωρητισμό της ηγεσίας του. Το ΚΚΕ προτιμά να χάσει μάχες παρά να τις δώσει μαζί με άλλες δυνάμεις μέσα στο κίνημα. Αυτό το κόμμα δεν θέλει – και γι’ αυτό δεν μπορεί – να λειτουργήσει ως κέντρο της εργατικής συσπείρωσης, ενάντια στη λιτότητα, τα αφεντικά και την ακροδεξιά.
Δεν είναι ο κόσμος που παίρνει «συντηρητική στροφή» αλλά οι ηγεσίες της Αριστεράς που προσπαθούν να ξεγλιστρήσουν από τις ευθύνες τους κάνοντας μετάθεση ευθυνών». Και ρίχνουν το φταίξιμο στον κόσμο για τη δική τους ανικανότητα να κερδίσουν μάχες.
Η Αριστερά αποδεικνύεται κατώτερη των περιστάσεων.
Αλλά ποιες είναι οι περιστάσεις;
Συχνά μέσα στον κόσμο της Αριστεράς αναφέρεται πως η άνοδος της ακροδεξιάς ξαναφέρνει στο προσκήνιο τις δεκαετίες του ’30 και ’40.
Αλλά η εκρηκτική ύλη που έχει συσσωρευτεί στην ήπειρό μας αναλογεί σε ξεσπάσματα και ανατροπές που δεν έχουμε ξαναδεί στην Ιστορία. Ποτέ η εργατική τάξη δεν ήταν τόσο πολυάριθμη και τόσο μορφωμένη, ποτέ δεν είχε σε τέτοιο βαθμό τις προϋποθέσεις για να διευθύνει την παραγωγή χωρίς να χρειάζεται τα αφεντικά, σε όλο τον πλανήτη.
Κι όμως, αυτή η τάξη κινδυνεύει να χάσει κυριολεκτικά όλα τα δικαιώματα που είχε πετύχει τα τελευταία 150 χρόνια. Σε όλη την Ευρώπη η «γραμμή» των καπιταλιστών είναι λιτότητα ως την αιωνιότητα και αφαίρεση όλων των κεκτημένων. Όλες οι σημαντικές αποφάσεις λαμβάνονται πια όχι στα κοινοβούλια και τα υπουργικά συμβούλια, που απλώς επικυρώνουν ό,τι τους δώσουν, αλλά σε κλειστές ομάδες τραπεζιτών. Και η τάξη που παράγει τα πάντα καταλήγει, όλο και περισσότερο, στο να μην έχει μερίδιο και λόγο σε τίποτα. Τέτοια παραίτηση δεν μπορεί να συμβεί χωρίς συγκρούσεις καθοριστικού χαρακτήρα. Και η έκρηξη των κίτρινων γιλέκων στη Γαλλία δεν ήταν κεραυνός εν αιθρία, αλλά αντίθετα «στιγμιότυπο από ταινία προσεχώς».
Η Ευρώπη θα είναι η αρένα όπου, πολύ σύντομα, θα ξαναπαιχτεί το μέλλον του πλανήτη. Και οι νίκες χρειάζονται καθαρές ιδέες και διαυγή στρατηγική. Η Ιστορία δεν είναι το ανιαρό υλικό που χρησιμοποιούν οι φοιτητές στη διατριβή τους. Η Ιστορία είναι οπλαποθήκη και πυξίδα για αυτούς και αυτές που τη δημιουργούν. Και αυτό είναι που έχουμε μπροστά μας να πραγματώσουμε.
Και η Αριστερά που θα καταφέρει να κερδίσει μάχες, δεν μπορεί να έχει σχέση με την Αριστερά που υφίσταται σήμερα.
Δεν μπορούσε να κερδίσει μάχες η απομόνωση του ΚΚΕ. Ούτε η υπόκλιση και πλήρης παράδοση της ΛΑΕ στην εθνικιστική ατζέντα. Ούτε η πολυδιάσπαση και οι φυγόκεντρες τάσεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ.
Για να σταθούμε στο ύψος των καιρών, χρειαζόμαστε μιαν άλλη Αριστερά.
«Δεν μας ακούς που τραγουδάμε με φωνές ηλεκτρικές,
ώσπου οι τροχιές μας συναντάνε τις βασικές σου τις αρχές»
Δεν μπορεί να υπάρξει σήμερα μια Αριστερά άξια του ονόματός της, αν δεν σταθεί πρώτα από όλα δίπλα σε εκείνα τα κομμάτια της εργατικής τάξης που δέχονται την πιο άθλια και απροκάλυπτη επίθεση, τις/τους μετανάστ(ρι)ες και πρόσφυγες.
Δεν μπορεί να υπάρξει Αριστερά που δεν οργανώνει τις απεργίες και όλους τους αγώνες της τάξης μας παλεύοντας για τη μεγαλύτερη δυνατή ενότητα στους χώρους δουλειάς. Η πολυδιάσπαση και οι επιδεικτικά χωριστές κινήσεις και πορείες είναι εγκληματικά λάθη.
Δεν μπορεί να υπάρξει Αριστερά που δεν συσπειρώνει τον κόσμο της δουλειάς και τη νεολαία ενάντια στον πόλεμο και τον μιλιταρισμό, που δεν παίρνει συνεχώς πρωτοβουλίες ενάντια στον εθνικισμό και τον ρατσισμό, που δεν στέκεται δίπλα στα θύματα της καταπίεσης, τις γυναίκες, τους λοατκια+ ανθρώπους, τις καταπιεσμένες εθνικές μειονότητες στην Ελλάδα.
Η Αριστερά που καταφέρνει να κερδίσει μάχες και να αλλάξει τα πράγματα είναι η Αριστερά που σηκώνει το γάντι και αναλαμβάνει την ευθύνη: Που αναλαμβάνει να υπερασπίσει τα πιο χτυπημένα κομμάτια των εκμεταλλευόμενων και όλα τα εξιλαστήρια θύματα της Ακροδεξιάς. Που τολμά να απαιτήσει να πληρώσουν οι πλούσιοι και όχι οι ξένοι εργάτες και εργάτριες. Που οργανώνει τους «από τα κάτω» για να παλέψουν.
Τέτοια είναι τα καθήκοντά μας σήμερα.
Όσο για την επόμενη Κυριακή 2 Ιούνη του δεύτερου γύρου των δημοτικών και περιφερειακών εκλογών, στηρίζουμε τα ψηφοδέλτια της «Λαϊκής Συσπείρωσης» του ΚΚΕ, παρά την κριτική μας στην ηγεσία του. Σε κάθε άλλη περίπτωση αρνούμαστε να ψηφίσουμε οποιαδήποτε παράταξη, μια και όλες ορκίζονται σε νεοφιλελεύθερα προγράμματα και δεν έχουν καμιά σχέση με τον εργατόκοσμο και τα συνδικάτα.
Και μετά την Κυριακή, δεν σταματάμε τον αγώνα, δεν υποχωρούμε στον «αναστοχασμό» και την παραίτηση.
Επειδή η επίθεση του νεοφιλελευθερισμού και της Δεξιάς σημαίνει πως δεν είναι καιρός για ιδιώτευση, αλλά για αντίσταση και οργανωμένη δράση.
Έχουμε αμέσως μετά τα κινηματικά ραντεβού των Pride σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη και Πάτρα ενώ αμέσως ακολουθούν τα αντίστοιχα αντιρατσιστικά φεστιβάλ. Κατόπιν, την μάχη των εθνικών εκλογών στις 7 Ιούλη.
Στην επέλαση της Δεξιάς έχουμε να αντιτάξουμε την οργάνωση των ανθρώπων της Αριστεράς και των κινημάτων.
Νικούν μόνο εκείνοι(ες) που τολμούν και παίρνουν μέρος στη μάχη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου