Ένα πένθιμο φθινοπωρινό δείλι / Για Τον Θάνο

Louise Michel 

αν είναι να φύγω ας φύγω πρωί
στη σωστή εποχή, σε λάθος στροφή

Δεν θέλω να γράψω για το ποιος ήταν ο Θάνος Ανεστόπουλος, για το πότε γεννήθηκε, πώς μεγάλωσε, πώς πέθανε. Ο Θάνος Ανεστόπουλος για τις περισσότερες και τους περισσότερους από μας ήταν φωνή. Ήταν ήχος και συναίσθημα, καθαρό συναίσθημα, ανόθευτο, με αιχμές ξυραφιού που αποφλοίωναν ως τον καθαρό πυρήνα, ως το κενό. Το μέσα κενό.

Με τα Διάφανα Κρίνα (από τις σπουδαιότερες μπάντες της ελληνικής μουσικής σκηνής, δεν αρχίζω γιατί δεν θα τελειώσω σε μία σελίδα -ούτε σε πέντε) αλλά και μετά από αυτά. Ο Θάνος Ανεστόπουλος, ο από σπόντα καταραμένος ποιητής της ευλογημένης κατάρας του “μπορώ και είμαι”. Η μονίμως ραγισμένη φωνή της ανύποπτης απώλειας, της λαθραίας οδύνης, του διαρκούς θρήνου του σύμφυτου με τη ζωή.

Μεγάλωσα -αν έτσι ορίσω τον εξαναγκασμένο μου βηματισμό προς το αύριο- ακούγοντας Διάφανα Κρίνα. Καθημερινά. Από την αρχή τους. Δεν σκάλωσε η ψυχή μου περισσότερο με καμιάς άλλης -ελληνόφωνης τουλάχιστον- μπάντας τον ήχο. 

   

Η φωνή ενός συγκροτήματος είναι πάντα αυτή που εντυπώνεται ως ταυτισμένη με τη μπάντα την ίδια σε κάθε ακροατή και ακροάτρια, άδικο ίσως αλλά γεγονός. Η φωνή του Θάνου Ανεστόπουλου έχει σημαδέψει. Δεν ξέρω “τι” σε κάθε άνθρωπο που αγάπησε τα Διάφανα Κρίνα, τον Θάνο Ανεστόπουλο ξεχωριστά και μετέπειτα, αλλά έχει σίγουρα σημαδέψει.

Ο Θάνος Ανεστόπουλος πέθανε σήμερα, μόλις μπήκε το Φθινόπωρο. Ευτυχώς, η μουσική δεν εξατμίζεται μαζί με τον άνθρωπο και ακόμη κι όταν η φωνή του τραγουδιστή σιγήσει, παραμένει για πάντα διαθέσιμη. Κρίμα που ο Ανεστόπουλος έδωσε δεν θα μας δώσει άλλα…Ας είναι, έστω κι έτσι, δεν ήταν καθόλου -μα καθόλου- λίγα…

Δεν υπάρχει για να τον ευχαριστήσουμε αλλά μάλλον στ’ αρχίδια του θα ήταν οι ευχαριστίες ακόμη κι αν υπήρχε…“Ανύποπτα περνάμε στη ζωή”…

Πηγή : provo

Y.Γ. .......Καλό ταξίδι ξάδελφε......