Δέκα Θέσεις Κριτικής Στην Παρουσίαση Της Λαϊκής Ενότητας Στην ΔΕΘ

Ανέστης Ταρπάγκος   

Η ομιλία και η συνέντευξη τύπου που έγιναν στην φετινή ΔΕΘ από τον γραμματέα της Λαϊκής Ενότητας, δίνουν με σαφήνεια και κατηγορηματικότητα, ένα στίγμα αυτού του πολιτικού σχηματισμού, που εκφράζει αποκλειστικά τις παραδοσιακές θέσεις του Αριστερού Ρεύματος, και βρίσκεται σε απόσταση ακόμη και με τις αποφάσεις της Πανελλαδικής του Συνδιάσκεψης του τελευταίου καλοκαιριού.

Αυτές οι από­ψεις έχουν απο­τε­λέ­σει τον τε­λευ­ταίο χρόνο αντι­κεί­με­νο μιας εκτε­νούς κρι­τι­κής αρ­θρο­γρα­φί­ας που έχου­με ανα­πτύ­ξει σε ιστο­σε­λί­δες της Λαϊ­κής Ενό­τη­τας, τόσο δικές μας, όσο και άλλων συ­ντρό­φων. Γι’ αυτό και σή­με­ρα, επει­δή δεν είναι ανα­γκαίο να ανα­πα­ρα­χθούν στην ολό­τη­τά τους, δια­τυ­πώ­νο­νται κω­δι­κο­ποι­η­μέ­να ως κρι­τι­κή στο κύριο σώμα της ομι­λί­ας του επι­κε­φα­λής της Λαϊ­κής Ενό­τη­τας στη ΔΕΘ.

Α) Η Λαϊκή Ενό­τη­τα απο­τυ­πώ­θη­κε πα­νη­γυ­ρι­κά και ολο­κλη­ρω­τι­κά ως το «κόμμα της δραχ­μής», αντί ενός λαϊ­κού ερ­γα­τι­κού κόμ­μα­τος της αντι­μνη­μο­νια­κής πάλης με άμεση εναλ­λα­κτι­κή λύση την αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κή ανα­τρο­πή και την σο­σια­λι­στι­κή ανα­διορ­γά­νω­ση της ελ­λη­νι­κής οι­κο­νο­μί­ας, των οποί­ων συ­νέ­πεια θα είναι η σύ­γκρου­ση με τα ευ­ρω­παϊ­κά όρ­γα­να και θε­σμούς και όχι το αντί­στρο­φο. Το άλογο μπρο­στά από το κάρο, κι’ όχι πίσω από αυτό. Το κυ­ρί­αρ­χο είναι η ανα­τρο­πή των μνη­μο­νί­ων, ως ερ­γα­λεί­ων ανά­τα­ξης της κερ­δο­φο­ρί­ας του ελ­λη­νι­κού και ευ­ρω­παϊ­κού κα­πι­τα­λι­σμού, και η απαρ­χή του κοι­νω­νι­κού με­τα­σχη­μα­τι­σμού, και όχι η επι­κέ­ντρω­ση στο νο­μι­σμα­τι­κό φετίχ.

Β) Η πο­λι­τι­κή στάση της Λαϊ­κής Ενό­τη­τας κα­τα­γρά­φη­κε ως ένας «διαρ­κής προ­ε­κλο­γι­κός λόγος», και όχι ως συμ­βο­λή από ρι­ζο­σπα­στι­κές θέ­σεις για την ανά­καμ­ψη και δρα­στι­κή πα­ρέμ­βα­ση του κι­νή­μα­τος. Εκλο­γές δεν έχουν προ­κη­ρυ­χθεί και ούτε φαί­νο­νται στον άμεσο ορί­ζο­ντα, και ο «νταλ­γκάς» της Αρι­στε­ράς δεν μπο­ρεί να είναι απο­κλει­στι­κά και σώνει και καλά η κοι­νο­βου­λευ­τι­κή εκ­προ­σώ­πη­ση, που αν υπήρ­χε υπο­τί­θε­ται θα είχε σα­ρώ­σει το 30% και το 40% του εκλο­γι­κού σώ­μα­τος (όνει­ρα θε­ρι­νής νυ­κτός). Ο εκλο­γι­κι­σμός ανα­κη­ρύσ­σε­ται σε κύρια έγνοια ένα­ντι της ζω­τι­κής ανα­γκαιό­τη­τας υπη­ρέ­τη­σης του τα­ξι­κού ερ­γα­τι­κού κι­νή­μα­τος.

Γ) Το ευρώ θε­ω­ρή­θη­κε ως η απο­κλει­στι­κή αιτία των ση­με­ρι­νών δει­νών, ενώ η αφε­τη­ρία της ση­με­ρι­νής πα­ρα­γω­γι­κής κα­τα­στρο­φής και κοι­νω­νι­κής εξα­θλί­ω­σης είναι η βα­θύ­τα­τη και πα­ρα­τε­τα­μέ­νη κρίση υπερ­συσ­σώ­ρευ­σης του κε­φα­λαί­ου σε συν­δυα­σμό με τον δη­μό­σιο υπερ­δα­νει­σμό της αστι­κής τάξης. Αυτή έχει γεν­νή­σει τα τρία μνη­μό­νια, και η αστι­κή τάξη συ­νε­πι­κου­ρεί­ται πα­ράλ­λη­λα από τα όρ­γα­να της ευ­ρω­παϊ­κής κα­πι­τα­λι­στι­κής διε­θνο­ποί­η­σης. Είναι άλλο να διεκ­δι­κείς την μο­νο­διά­στα­τη απο­χώ­ρη­ση από την ευ­ρω­ζώ­νη, στην προ­ο­πτι­κή μιας εθνι­κής κα­πι­τα­λι­στι­κής ανά­πτυ­ξης, και εντε­λώς δια­φο­ρε­τι­κό πράγ­μα να επι­διώ­κεις την αντι­μνη­μο­νια­κή ανα­τρο­πή, τους αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κούς με­τα­σχη­μα­τι­σμούς, την σο­σια­λι­στι­κή επι­και­ρό­τη­τα, και ως επι­στέ­γα­σμα όλων αυτών την αντι­πα­ρά­θε­ση με τις ρυθ­μί­σεις και πο­λι­τι­κές της Ευ­ρω­παϊ­κής Ένω­σης και της Ευ­ρω­ζώ­νης.

Δ) Η Λαϊκή Ενό­τη­τα προσ­διο­ρί­ζε­ται εξί­σου ως το κόμμα των μι­κρο­με­σαί­ων επι­χει­ρή­σε­ων και των μι­κρο­με­σαί­ων μι­κρο­α­στι­κών στρω­μά­των, και ου­δό­λως ως το κόμμα της ερ­γα­τι­κής λαϊ­κής χει­ρα­φέ­τη­σης των «από κάτω». Η συμ­μα­χία που επι­διώ­κε­ται με το μικρό και με­σαίο κε­φά­λαιο δεν είναι παρά μια γο­νυ­κλι­σία προς την μα­ζι­κή βάση της ελ­λη­νι­κής αστι­κής τάξης. Έχει ήδη ει­πω­θεί εύ­στο­χα : «Ο Μαρξ έγρα­ψε το Κε­φά­λαιο, για τις συ­νο­λι­κές σχέ­σεις κυ­ριαρ­χί­ας και εκ­με­τάλ­λευ­σης, και όχι μόνον για το μο­νο­πω­λια­κό κε­φά­λαιο, δια­χω­ρί­ζο­ντάς το από το μικρό και με­σαίο κε­φά­λαιο».

Ε) Η συμ­μα­χία που προ­κύ­πτει άρα δεν μπο­ρεί να έχει παρά ερ­γα­τι­κά, λαϊκά, τα­ξι­κά χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά και όχι της αντι­μο­νο­πω­λια­κής συμ­μα­χί­ας με τις μι­κρο­με­σαί­ες επι­χει­ρή­σεις, ωφε­λη­μέ­νες των ρυθ­μί­σε­ων των αλ­λε­πάλ­λη­λων μνη­μο­νί­ων, με όρους μά­λι­στα δια­τα­ξι­κούς και ψευ­δε­πί­γρα­φα πα­τριω­τι­κούς, όπως με το ρα­τσι­στι­κό, εθνι­κι­στι­κό και ξε­νο­φο­βι­κό ΕΠΑΜ, προ­σκε­κλη­μέ­νο στην Συν­διά­σκε­ψη της Λαϊ­κής Ενό­τη­τας, και εν δυ­νά­μει σύμ­μα­χός της, που επι­διώ­κει την απο­τρο­πή της εγκα­τά­στα­σης προ­σφύ­γων στην Κρήτη, όπως και άλλες αντί­στοι­χες δυ­νά­μεις (π.χ. Πυ­ρί­καυ­στος Ελ­λά­δα κλπ.).

ΣΤ) Απο­τε­λεί πα­γκό­σμια πρω­το­τυ­πία για ομι­λία γραμ­μα­τέα αρι­στε­ρού κόμ­μα­τος, να απο­φεύ­γει ως τα­μπού την ανα­φο­ρά στον ελ­λη­νι­κό κα­πι­τα­λι­σμό καθώς και στην ερ­γα­τι­κή τάξη. Αυτά εξα­φα­νί­ζο­νται κάτω από τον οί­στρο μιας γε­νι­κής «ανα­πτυ­ξιο­λο­γί­ας», μια και ο ελ­λη­νι­κός κα­πι­τα­λι­σμός θε­ω­ρεί­ται ούτως ή άλλως ότι έχει «πή­λι­να πόδια», ότι είναι «στρε­βλός», ότι δεν είναι «πραγ­μα­τι­κός» κα­πι­τα­λι­σμός, και την θέση της ερ­γα­τι­κής τάξης παίρ­νουν τα μι­κρο­α­στι­κά και μι­κρο­με­σαία επι­χει­ρη­μα­τι­κά στρώ­μα­τα. Οι ομι­λί­ες εξε­χό­ντων αρι­στε­ρών ηγε­τών του 20ου αιώνα όπως ο Λένιν και ο Αλ­λιέ­ντε, έβρι­θαν από ανα­φο­ρές στον κα­πι­τα­λι­σμό και στην ερ­γα­τι­κή τάξη. Και τι να τις κά­νεις τις τα­ξι­κές ανα­φο­ρές και τους αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κούς προσ­διο­ρι­σμούς όταν το μο­να­δι­κό σου φετίχ είναι το νό­μι­σμα; Ο ελ­λη­νι­κός κα­πι­τα­λι­σμός στο απυ­ρό­βλη­το, και η ερ­γα­τι­κή τάξη στη λήθη: Όλα λύ­νο­νται με την με­τά­βα­ση στο εθνι­κό νό­μι­σμα.

Ζ) Είναι εξί­σου εξαι­ρε­τι­κά αξιο­ση­μεί­ω­το ότι σ’ αυτή την κε­ντρι­κή πα­ρου­σί­α­ση της πο­λι­τι­κής της Λαϊ­κής Ενό­τη­τας, εγκα­τα­λεί­πε­ται ο ζω­τι­κός στό­χος της ρι­ζι­κής ανα­δια­νο­μής ει­σο­δή­μα­τος σε βάρος του κερ­δο­φό­ρου επι­χει­ρη­μα­τι­κού κε­φα­λαί­ου και προς όφε­λος της ερ­γα­τι­κής τάξης. Έτσι η αντι­με­τώ­πι­ση των πλη­γών που έχουν επι­φέ­ρει τα μνη­μό­νια στο κοι­νω­νι­κό σώμα, θα επου­λω­θούν με την «ανά­πτυ­ξη», όπως αντί­στοι­χα και η υπερ­με­γέ­θης ανερ­γία. Λέει τί­πο­τα δια­φο­ρε­τι­κό η κυ­βέρ­νη­ση ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ ή η αξιω­μα­τι­κή αντι­πο­λί­τευ­ση της ΝΔ : «Ανα­πτυ­ξιο­λο­γία» ως φάρ­μα­κο δια πάσαν κοι­νω­νι­κή νόσο.

Η) Επα­νέρ­χε­ται η λο­γι­κή της προ­ώ­θη­σης της «πα­ρα­γω­γι­κής ανα­συ­γκρό­τη­σης», πα­ρό­λο που η Συν­διά­σκε­ψη της Λαϊ­κής Ενό­τη­τας του Ιου­νί­ου 2016 επι­χεί­ρη­σε να την ορί­σει με έναν του­λά­χι­στον πιο αρι­στε­ρό­στρο­φο τρόπο (ρι­ζο­σπα­στι­κός πα­ρα­γω­γι­κός με­τα­σχη­μα­τι­σμός). Ου­σια­στι­κά δεν πρό­κει­ται παρά για την προ­α­γω­γή μορ­φών ανα­διάρ­θρω­σης του ελ­λη­νι­κού κα­πι­τα­λι­σμού, μια και αυτός κρί­νε­ται «στρε­βλός» και έχει ανά­γκη «πα­ρα­γω­γι­κού εξορ­θο­λο­γι­σμού». Από πότε η Αρι­στε­ρά έχει ως στόχο της την «ανα­συ­γκρό­τη­ση» της κα­πι­τα­λι­στι­κής οι­κο­νο­μί­ας και όχι τον σο­σια­λι­στι­κό της με­τα­σχη­μα­τι­σμό;

Θ) Αντί η Λαϊκή Ενό­τη­τα να θέτει τον εαυτό της στην υπη­ρε­σία ανά­καμ­ψης του ητ­τη­μέ­νου και απο­διαρ­θρω­μέ­νου ερ­γα­τι­κού συν­δι­κα­λι­στι­κού κι­νή­μα­τος, ασχο­λεί­ται με την προ­βο­λή του πο­λι­τι­κού της υπο­κει­με­νι­σμού ( εξ αυτού και η υπο­νό­μευ­ση της εκ­δή­λω­σης του ΜΕΤΑ στο ΕΚΘ, καθώς και του συ­ντο­νι­σμού των πρω­το­βάθ­μιων σω­μα­τεί­ων στην ΕΔΟΘ, με αφορ­μή την φε­τι­νή ΔΕΘ). Η χρη­σι­μό­τη­τα των αρι­στε­ρών κομ­μά­των είναι πρω­τί­στως η υπη­ρέ­τη­ση του κι­νή­μα­τος, και όχι η αυ­το­προ­βο­λή τους.

Ι) Σκο­πός της ανα­τρο­πής των μνη­μο­νί­ων δεν είναι η δρο­μο­λό­γη­ση μιας εθνι­κής κα­πι­τα­λι­στι­κής ανά­πτυ­ξης με δραχ­μή, δεν είναι ο οι­κο­νο­μι­σμός και η προ­τε­ραιό­τη­τα της ανά­πτυ­ξης των πα­ρα­γω­γι­κών δυ­νά­με­ων. Αντί­θε­τα είναι η επι­βο­λή μνη­μο­νί­ου για την αστι­κή τάξη (ρι­ζι­κή ανα­δια­νο­μή ει­σο­δή­μα­τος, γε­νι­κευ­μέ­νος ερ­γα­τι­κός έλεγ­χος στις ιδιω­τι­κές επι­χει­ρή­σεις, κοι­νω­νι­κο­ποι­ή­σεις επι­χει­ρή­σε­ων του κα­πι­τα­λι­στι­κού εται­ρι­κού τομέα της οι­κο­νο­μί­ας, κι’ όχι πε­ριο­ρι­σμός μόνον στο μικρό πα­ρα­γω­γι­κό χώρο των πρώην ΔΕΚΟ κλπ). Δη­λα­δή η άμεση προ­ώ­θη­ση της πρω­ταρ­χι­κής δια­δι­κα­σί­ας αλ­λα­γής των κα­πι­τα­λι­στι­κών σχέ­σε­ων πα­ρα­γω­γής, και εγκα­θί­δρυ­σης της ερ­γα­τι­κής-λαϊ­κής δη­μο­κρα­τί­ας.

Πηγή : rproject