Η Αριστερά Και Η ΛΑΕ Μπροστά Σε Μια Νέα Φάση Του Αγώνα / του Αντ. Νταβανέλου

Προς τα πού; Μαζί με ποιους; Ενάντια σε ποιους;

Η πει­θαρ­χεία της ΚΟ και του κόμ­μα­τος του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ στις υπο­χρε­ώ­σεις του Μνη­μο­νί­ου 3 –με την ψή­φι­ση του ασφα­λι­στι­κού, της νέας φο­ρο­ε­πι­δρο­μής και τη δρο­μο­λό­γη­ση ανα­τρο­πών ιστο­ρι­κής ση­μα­σί­ας στα ερ­γα­σια­κά– δη­μιουρ­γεί μια νέα κα­τά­στα­ση. Οι μνη­μο­νια­κές πο­λι­τι­κές δυ­νά­μεις ανα­νε­ώ­νο­νται, η κοι­νω­νι­κή αντί­στα­ση στη λι­τό­τη­τα και στον αχα­λί­νω­το νε­ο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμό παίρ­νει χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά δρό­μου αντο­χής και όχι –ή όχι ακόμα– κούρ­σας τα­χύ­τη­τας.

Στο πο­λι­τι­κό πεδίο η σύ­γκλι­ση της ομά­δας Τσί­πρα με την ευ­ρω­παϊ­κή σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τία και η ανά­λο­γη προ­ερ­γα­σία για το 2ο Συ­νέ­δριο του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ προ­ε­τοι­μά­ζουν μιαν «ανα­σύν­θε­ση» του αστι­κού πο­λι­τι­κού δυ­να­μι­κού, με συ­γκολ­λη­τι­κή ουσία την υπο­χρέ­ω­ση επι­βο­λής του Μνη­μο­νί­ου 3 και, προς τούτο, την ανα­ζή­τη­ση μιας ευ­ρύ­τε­ρης κυ­βερ­νη­τι­κής συμ­μα­χί­ας με (όλο ή με­γά­λο τμήμα από) το ΠΑΣΟΚ. Η ολο­κλή­ρω­ση της με­τα­τρο­πής του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ σε «κόμμα Τσί­πρα» ανα­δει­κνύ­ε­ται ως η προ­ϋ­πό­θε­ση για τη συ­γκρό­τη­ση ενός κυ­βερ­νη­τι­κού «μπλοκ Τσί­πρα», ενταγ­μέ­νου πλέον με σα­φή­νεια στην πα­ρά­δο­ση και την πο­λι­τι­κή της σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τι­κής κε­ντρο­α­ρι­στε­ράς.

Στην επι­χεί­ρη­ση αυτή η ηγε­τι­κή ομάδα του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ έχει ως όπλα την κρίση των πο­λι­τι­κών αντι­πά­λων της (τόσο της ΝΔ, όσο και του ΠΑΣΟΚ), τη φθορά των πα­ρα­δο­σια­κών κα­θε­στω­τι­κών δυ­νά­με­ων που εξα­κο­λου­θεί να τρο­φο­δο­τεί την απο­τε­λε­σμα­τι­κό­τη­τα της ρη­το­ρι­κής «ενά­ντια στη δια­πλο­κή», αλλά και τη σκαν­δα­λώ­δη υπο­στή­ρι­ξη με­γά­λου τμή­μα­τος των δα­νει­στών που πλέον γνω­ρί­ζουν ότι δεν δια­θέ­τουν στην Ελ­λά­δα στα­θε­ρό­τε­ρο ση­μείο στή­ρι­ξης από την ομάδα Τσί­πρα.

Όμως, η επι­χεί­ρη­ση αυτή έχει και συ­γκλο­νι­στι­κές αντι­φά­σεις που την κά­νουν εξαι­ρε­τι­κά αστα­θή και αβέ­βαιη. Το Μνη­μό­νιο 3 είναι αδιέ­ξο­δη πο­λι­τι­κή και ταυ­τό­χρο­να απο­κό­βει τους υπο­στη­ρι­κτές του από την κοι­νω­νι­κή βάση. Πολύ πε­ρισ­σό­τε­ρο που το σύ­στη­μα διε­θνώς –και ει­δι­κό­τε­ρα στην ευ­ρω­ζώ­νη– εξα­κο­λου­θεί να βυ­θί­ζε­ται στην κρίση. Είναι απο­λύ­τως θε­μι­τό να εκτι­μή­σου­με ότι η μα­νού­βρα Τσί­πρα θα έχει μια ατι­μω­τι­κή κα­τάρ­ρευ­ση. Η τα­χύ­τη­τα όμως της κα­τάρ­ρευ­σης θα εξαρ­τη­θεί απο­φα­σι­στι­κά από τις αντι­δρά­σεις των ερ­γα­τι­κών-λαϊ­κών δυ­νά­με­ων, αλλά και από την πο­λι­τι­κή της ρι­ζο­σπα­στι­κής αντι­μνη­μο­νια­κής Αρι­στε­ράς.

Με­τα­βα­τι­κό πρό­γραμ­μα

Κατά την πε­ρί­ο­δο της με­γά­λης ανά­πτυ­ξης των κοι­νω­νι­κών αγώ­νων αντί­στα­σης προ­έ­κυ­ψε ένα σύ­νο­λο άμε­σων και εν­διά­με­σων πο­λι­τι­κο­κοι­νω­νι­κών στό­χων, που συ­γκρο­τού­σε τα θε­μέ­λια ενός με­τα­βα­τι­κού προ­γράμ­μα­τος: από τη σκο­πιά των ερ­γα­τι­κών συμ­φε­ρό­ντων και των κοι­νω­νι­κών δι­καιω­μά­των πρέ­πει να ανα­τρέ­ψου­με τη λι­τό­τη­τα και τα μνη­μό­νια. Για να το πε­τύ­χου­με αυτό οφεί­λου­με: να στα­μα­τή­σου­με την πλη­ρω­μή του χρέ­ους με στόχο τη δια­γρα­φή του, να εθνι­κο­ποι­ή­σου­με τις τρά­πε­ζες και να στα­μα­τή­σου­με τις ιδιω­τι­κο­ποι­ή­σεις, να συ­γκρου­στού­με με τις ευ­ρω­η­γε­σί­ες και να προ­ε­τοι­μα­στού­με για ρήξη και έξοδο από την ευ­ρω­ζώ­νη. Κατά τη γνώμη μας το σύ­νο­λο αυτού του «προ­γράμ­μα­τος» πρέ­πει να συ­νε­χί­σει να δε­σμεύ­ει τη ρι­ζο­σπα­στι­κή Αρι­στε­ρά. Όμως η δέ­σμευ­ση πρέ­πει να αφορά το σύ­νο­λο και όχι την αυ­το­νό­μη­ση της α΄ ή της β΄ πλευ­ράς αυτής της πο­λι­τι­κής.

Για πα­ρά­δειγ­μα, κά­ποιοι σύ­ντρο­φοι θε­ω­ρούν ότι η επι­μο­νή στα τα­ξι­κά ση­μεία της αντί­στα­σης (στην προ­σπά­θεια να μην εφαρ­μο­στεί το ασφα­λι­στι­κό ή να μην πε­ρά­σουν τα ερ­γα­σια­κά…) είναι «οι­κο­νο­μι­σμός» και αντι­προ­τεί­νουν μια πο­λι­τι­κή κα­μπά­νια με κέ­ντρο την έξοδο από το ευρώ. Όμως ένας «αντι-ευ­ρώ» προ­πα­γαν­δι­σμός, πέρα από την αμ­φί­βο­λη απο­τε­λε­σμα­τι­κό­τη­τά του, στις ση­με­ρι­νές συν­θή­κες αρ­χί­ζει να απο­κτά και αμ­φί­ση­μη πο­λι­τι­κή ταυ­τό­τη­τα.

Στη Βρε­τα­νία η νίκη στο δη­μο­ψή­φι­σμα για το Brexit ήταν αναμ­φί­βο­λα μια από­δει­ξη της κρί­σης της ευ­ρω­ζώ­νης. Όμως κα­νείς δεν δι­καιού­ται να υπο­τι­μά το σο­βα­ρό ζή­τη­μα ότι την πο­λι­τι­κή διεύ­θυν­ση της γραμ­μής για το Brexit ανέ­λα­βαν συ­ντη­ρη­τι­κές (νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρες και ρα­τσι­στι­κές) δυ­νά­μεις. Οι σύ­ντρο­φοί μας της κα­μπά­νιας για το Lexit –παρά την πε­ριο­ρι­σμέ­νη δύ­να­μή της– πρό­σφε­ραν μια κα­θο­ρι­στι­κής ση­μα­σί­ας υπη­ρε­σία: την από­δει­ξη ότι στην πο­λι­τι­κή για το Exit εξα­κο­λου­θεί να υπάρ­χει η διά­κρι­ση Αρι­στε­ρά-Δε­ξιά, η τα­ξι­κή διά­κρι­ση, η αντι­πα­ρά­θε­ση του διε­θνι­σμού με τον εθνι­κι­σμό. Και η διά­κρι­ση αυτή δεν αφορά μόνο τη Βρε­τα­νία. Σή­με­ρα στη Γαλ­λία και στην Ιτα­λία σο­βα­ρά τμή­μα­τα των κυ­ρί­αρ­χων τά­ξε­ων και των αστι­κών πο­λι­τι­κών δυ­νά­με­ων κά­νουν λόγο για επι­στρο­φή στο φρά­γκο και στη λι­ρέ­τα. Δεν υπάρ­χει κα­νέ­να πε­ρι­θώ­ριο για αυ­τα­πά­τες περί «προ­ο­δευ­τι­κού ρόλου» αυτών των δυ­νά­με­ων, που υπο­στη­ρί­ζουν τη με­τά­βα­ση στα εθνι­κά νο­μί­σμα­τά τους ως μέσον όχι για την ανα­τρο­πή, αλλά για την κλι­μά­κω­ση της αντερ­γα­τι­κής επι­θε­τι­κό­τη­τας.

Είναι σωστή μια εκτί­μη­ση της ΛΑΕ ότι «η κρίση της ΕΕ, η αμ­φι­σβή­τη­ση του ευρώ και της ευ­ρω­ζώ­νης από ση­μα­ντι­κούς οι­κο­νο­μο­λό­γους διε­θνούς κύ­ρους, του ευ­ρύ­τε­ρου σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τι­κού ή και συ­ντη­ρη­τι­κού χώρου, το Brexit, η αμ­φι­σβή­τη­ση της κα­πι­τα­λι­στι­κής πα­γκο­σμιο­ποί­η­σης ακόμα και από τμή­μα­τα των αστι­κών τά­ξε­ων ισχυ­ρών χωρών της Δύσης… αρ­χί­ζουν να δη­μιουρ­γούν νέα δε­δο­μέ­να». Πράγ­μα­τι. Όλα αυτά ανα­δει­κνύ­ουν τα προ­βλή­μα­τα συ­νο­χής των αντι­πά­λων μας. Όμως πρέ­πει να εί­μα­στε κα­θα­ροί: με αυτά τα «τμή­μα­τα των αστι­κών τά­ξε­ων» δεν υπάρ­χει κα­νέ­να πε­ρι­θώ­ριο συμ­μα­χί­ας, έστω και συ­νερ­γα­σί­ας ή ανο­χής, στο όνομα μιας τάχα κοι­νής πο­λι­τι­κής για «από-πα­γκο­σμιο­ποί­η­ση».

Αυτές οι εκτι­μή­σεις προ­φα­νώς συν­δέ­ο­νται με το κρί­σι­μο ζή­τη­μα των πο­λι­τι­κών συμ­μα­χιών. Γιατί ήταν και πα­ρα­μέ­νει λάθος μια διεύ­ρυν­ση των συμ­μα­χιών, ώστε να πε­ρι­λαμ­βά­νει τις αντι­μνη­μο­νια­κές δυ­νά­μεις γε­νι­κώς. Σε ό,τι μας αφορά, προ­τεί­να­με και εξα­κο­λου­θού­με να προ­τεί­νου­με την ενό­τη­τα στη δράση των αντι­μνη­μο­νια­κών δυ­νά­με­ων της Αρι­στε­ράς, δη­λα­δή των κομ­μά­των και ορ­γα­νώ­σε­ων που συ­γκρού­ο­νται με το Μνη­μό­νιο 3 από τη σκο­πιά των ερ­γα­τι­κών και λαϊ­κών συμ­φε­ρό­ντων: της ΛΑΕ, της ΑΝΤΑΡ­ΣΥΑ, της Πλεύ­σης Ελευ­θε­ρί­ας, της Δι­κτύ­ω­σης και των άλλων δυ­νά­με­ων που εγκα­τέ­λει­ψαν τον μνη­μο­νια­κό ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, ενώ θα ήμα­σταν ευ­τυ­χείς αν μια ανά­λο­γη πο­λι­τι­κή συμ­με­ρι­ζό­ταν το ΚΚΕ. Προς την κα­τεύ­θυν­ση αυτή εξα­κο­λου­θεί να εκ­κρε­μεί το κα­θή­κον για ανά­λη­ψη συ­γκε­κρι­μέ­νων πρω­το­βου­λιών.

Αγώ­νες

Στη φε­τι­νή ΔΕΘ θα έχου­με να αντι­τά­ξου­με στις εξαγ­γε­λί­ες Τσί­πρα μια ζω­ντα­νή ερ­γα­τι­κή δια­δή­λω­ση, με κέ­ντρο τα αι­τή­μα­τα της τάξης μας. Στις βδο­μά­δες που θα ακο­λου­θή­σουν θα έχου­με να ορ­γα­νώ­σου­με τους αγώ­νες ενά­ντια στην εφαρ­μο­γή του ασφα­λι­στι­κού, ενά­ντια στο πέ­ρα­σμα των αντι­με­ταρ­ρυθ­μί­σε­ων στα ερ­γα­σια­κά, ενά­ντια στις ιδιω­τι­κο­ποι­ή­σεις και τους πλει­στη­ρια­σμούς. Πα­ράλ­λη­λα οφεί­λου­με να ανοί­ξου­με μια πλα­τιά δη­μό­σια συ­ζή­τη­ση για το χρέος και την ανα­γκαία σύ­γκρου­ση με την ευ­ρω­ζώ­νη, υπο­στη­ρί­ζο­ντας τη συ­νερ­γα­σία των ρι­ζο­σπα­στι­κών, αντι­μνη­μο­νια­κών και αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κών δυ­νά­με­ων της Αρι­στε­ράς στην Ελ­λά­δα, αλλά και διε­θνώς. Με τέ­τοιες πρω­το­βου­λί­ες θα πρέ­πει, επί­μο­να, να δια­μορ­φώ­σου­με τους όρους για να επι­στρέ­ψει ξανά η ελ­πί­δα στον κόσμο της κοι­νω­νι­κής αντί­στα­σης.

 Αντώνης Νταβανέλος