ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ Κυβερνητική Κρίση: Στη Σκιά Της Εργατικής Οργής

Λίγους μήνες πριν από το τελευταίο όριο για την προκήρυξη εκλογών, ο Αλέξης Τσίπρας ζητάει ψήφο εμπιστοσύνης από τη Βουλή, η αξιωματική αντιπολίτευση του Μητσοτάκη παραδέχεται ότι θα την κερδίσει και όλοι μαζί κρατούν τα μάτια τους ερμητικά κλειστά παριστάνοντας ότι δεν βλέπουν τους απεργούς της εκπαίδευσης που βγαίνουν μαζικά στους δρόμους. Αυτή είναι μια συνοπτική περιγραφή των εξελίξεων που δείχνει πανικόβλητα επιτελεία να προσπαθούν να αντιμετωπίσουν την πολιτική κρίση τους με ελιγμούς κάτω από την πίεση της εργατικής αγανάκτησης. Ας δούμε όμως τα πράγματα πιο αναλυτικά.

Όλη η προηγούμενη χρονιά πέρασε με χειρισμούς της Νέας Δημοκρατίας και της ακροδεξιάς που έβαζαν στόχο την ανατροπή της κυβέρνησης από τα δεξιά. Εθνικιστικά συλλαλητήρια για το όνομα της Μακεδονίας τον Φλεβάρη, πρόταση μομφής στη Βουλή λίγο αργότερα, διακηρύξεις ότι η Συμφωνία των Πρεσπών θα είναι το τέλος της κυβέρνησης αφού θα αναγκαστεί να αποχωρήσει το δεκανίκι της, ο Καμένος.

Και τώρα ξαφνικά το τροπάριο αλλάζει: η προπαγάνδα της ΝΔ λέει ότι δεν υπάρχει κυβερνητική κρίση, ότι όλα είναι θέατρο, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ συνεχίζει και απλά τα δυο κυβερνητικά κόμματα συγχωνεύονται με σατανικό τρόπο που αφήνει τα περιθώρια στον Καμένο να παριστάνει τον αρχηγό αντιπολιτευτικής κοινοβουλευτικής ομάδας. Πρόκειται για γελοίες θεωρίες συνωμοσίας που αρνούνται να ομολογήσουν ότι τελικά η πίεση πάνω στην κυβέρνηση ήρθε από τα κάτω και από τα αριστερά και όχι όπως σχεδίαζε το Μητσοτακέικο.

Αρνούνται πεισματικά να απαντήσουν στο ερώτημα που μπαίνει από τις εξελίξεις: τι είναι αυτό που αναγκάζει τον Αλέξη Τσίπρα να οδηγήσει την κυβέρνησή του προς τις εκλογές παριστάνοντας ότι είναι “κυβέρνηση της κεντροαριστεράς”; Τι είναι αυτό που οδηγεί μια σειρά “γυρολόγους της πολιτικής” να επιλέγουν να συνεργαστούν σε αυτή την ταχτική, ενώ όλοι ξέρουμε ότι κάτω από άλλες συνθήκες τέτοια στοιχεία θα έτρεχαν άνετα στην αγκαλιά της “κεντροδεξιάς”; Την απάντηση θα μπορούσαν να την δουν απλά κοιτάζοντας έξω από τα παράθυρα της Βουλής, για να δουν τους απεργούς μπροστά στις κλούβες της αστυνομίας.

Δυστυχώς, υπάρχουν και από τα αριστερά απόψεις που υποτιμούν τον καθοριστικό ρόλο της εργατικής τάξης και καταγγέλλουν ως ρυθμιστικό παράγοντα τον ιμπεριαλιστικό δάκτυλο. Σύμφωνα με αυτή τη συλλογιστική, η Μέρκελ και ο αμερικανός πρέσβης μαγειρεύουν τις πολιτικές μετακινήσεις για να περάσει η Συμφωνία των Πρεσπών. Η Μέρκελ συμφώνησε να μην κοπούν οι συντάξεις γι' αυτό τον λόγο και η αμερικάνικη διπλωματία εξαγοράζει όποιον θέλει στην Αθήνα όπως και στα Σκόπια. Τέτοιες απλουστευτικές αναλύσεις, όμως, δεν εξηγούν γιατί αναγκάζεται να τρέχει η διεθνής διπλωματία να “ψαρεύει” π.χ. από το Ποτάμι και δεν υποχρέωσε σε τούμπα τον ίδιο τον Καμμένο, αποφεύγοντας έτσι όλη την κυβερνητική κρίση.

Κρίσεις

Η αλήθεια είναι ότι ούτε η πολιτική κρίση είναι “εξωγενής”, ούτε ο ιμπεριαλιστικός παράγοντας είναι πανίσχυρος. Και η Μέρκελ και ο Τραμπ αντιμετωπίζουν τις δικές τους πολιτικές κρίσεις στις οποίες επίσης ο καθοριστικός παράγοντας είναι η εργατική αγανάκτηση και οι αριστερές αναζητήσεις της κόντρα στις ακροδεξιές επιθέσεις.

Στην Ελλάδα τέσσερα χρόνια τώρα, θεοί και δαίμονες προσπαθούν να μας πείσουν ότι η εργατική αντίσταση έχει πεθάνει εξαντλημένη από τις προδοσίες του Τσίπρα. Οι ίδιοι οι υπουργοί της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ έχουν περάσει αυτά τα χρόνια καταγγέλλοντας κάθε αντίσταση ως ματαιοπονία γιατί τάχα οι συμβιβασμοί τους με τα μνημόνια και τις συμμαχίες με τον Τραμπ και το Ισραήλ είναι “μονόδρομος”. Από δίπλα τα μεγάφωνα της Δεξιάς επαναλαμβάνουν σε όλους τους τόνους ότι η δική τους πολιτική είναι χωρίς εναλλακτική και αυτό το επιβεβαιώνει η προσαρμογή του ΣΥΡΙΖΑ.

Τώρα, “ξαφνικά” ο Τσίπρας ανακαλύπτει ότι είναι προτιμότερο εκλογικά να ξαναθυμηθεί το αριστερό ακροατήριο και να ανασχηματίσει την κυβέρνησή του “κεντροαριστερά”. Ο ανασχηματισμός είναι πέτσινος. Αρκεί να δούμε ότι διάδοχος του Καμένου στο Υπουργείο Άμυνας είναι ο Ναύαρχος που δήλωσε έτοιμος να ισοπεδώσει νησίδες στο Αιγαίο. Αλλά οι προσπάθειες του Τσίπρα να βαφτίσει “ροζ” κάθε μαυρίλα ομολογούν από πού έρχεται η πίεση.

Ο κόσμος της δουλειάς και ο κόσμος της αριστεράς δεν έπαψε να αντιστέκεται στις μνημονιακές επιθέσεις και στις ιμπεριαλιστικές βλέψεις. Εκείνο το θηριώδες ΟΧΙ το καλοκαίρι του 2015 συνέχισε σαν υπόγειο ρεύμα κόντρα στις συνεχείς προσπάθειες να το εξαφανίσουν. Και ξεπετάχτηκε ξανά και ξανά σε μικρές και μεγάλες μάχες που καθόριζαν την ατζέντα. Η απεργία στους Δήμους πριν από δυο καλοκαίρια άνοιξε διάπλατα το μέτωπο κατά των απολύσεων και υπέρ της μονιμοποίησης όλων των συμβασιούχων. Τη σκυτάλη πήραν τα Νοσοκομεία και τώρα οι Εκπαιδευτικοί δείχνουν ότι τα φούμαρα της “ευέλικτης αξιοκρατίας” δεν περνάνε.

Το ίδιο μαρτυράνε οι απεργίες κόντρα στο χτύπημα του συνδικαλισμού και των συλλογικών συμβάσεων. Στην COSCO, στο Ωνάσειο, στο Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδας οι εργαζόμενοι δεν σκύβουν το κεφάλι ούτε απέναντι στους αντισυνδικαλιστικούς νόμους, ούτε στα ιδεολογήματα για “αναπτυξιακές εργασιακές σχέσεις”. Και βέβαια το αντιρατσιστικό και το αντιφασιστικό κίνημα είναι η δύναμη που απομονώνει τις απόπειρες της ακροδεξιάς να καπηλευτεί τη λαϊκή οργή. Η Νέα Δημοκρατία αγκάλιασε τους δολοφόνους χρυσαυγίτες στα συλλαλητήρια για το Μακεδονικό, αλλά ο κόσμος δεν σταμάτησε να αποκρούει τις φασιστικές προκλήσεις.

Οι παραδοσιακές ηγεσίες της Αριστεράς δεν ήταν ιδιαίτερα βοηθητικές σε αυτές τις εργατικές αντιστάσεις. Άλλοτε από ηττοπάθεια και άλλοτε από σεχταρισμούς, βρέθηκαν πολλές φορές πίσω από τις μαχητικές διαθέσεις. Χρειάστηκε, παραδείγματος χάρη, να βγουν μαζικά οι εκπαιδευτικοί στο δρόμο για να μην βαδίζει χωριστά το ΠΑΜΕ στις πορείες. Αδυναμίες είδαμε και στην αντιμετώπιση της εθνικιστικής καμπάνιας για το Μακεδονικό. Τώρα είναι η ώρα για να ξεπεράσουμε αυτά τα προβλήματα. Οι εξελίξεις απαιτούν πιο δυνατή και πιο ξεκάθαρη επαναστατική αριστερά. Η εργατική τάξη δίνει δείγματα όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά σε διεθνή κλίμακα ότι ορθώνει το ανάστημά της απέναντι στα καπιταλιστικά επιτελεία που βλέπουν πανικόβλητα την κρίση του συστήματός τους. Καιρός είναι να πάρουν το μήνυμα και οι δυνάμεις της Αριστεράς.

Πηγή : ergatiki