Υπάρχουν Ευρωεκλογές Για Την Αριστερά; [του Σπύρου Αλεξίου]

 Τον Μάη του 2019 διεξάγονται ευρωεκλογές! Αναγκαστικά ξεκινάμε με αυτό καθώς πολλοί μπορεί και να μην το γνωρίζουν και άλλοι να το έχουν ξεχάσει. Ευρωεκλογές που έχουν ιδιαίτερη σημασία ειδικά για την Ελλάδα και ειδικά για την αριστερά. Λογική είναι λοιπόν η απορία για τη σιωπή που επικρατεί γύρω από αυτές, ειδικά στην Ελλάδα και ειδικά στην αριστερά.

Μα είναι σημαντικές οι ευρωεκλογές;

Φυσικά και είναι, για πολλούς λόγους. Έχουν την αυταξία τους, ήταν και είναι μια πολύ σημαντική πολιτική μάχη. Ειδικά για την αριστερά το ζήτημα της ΕΕ είναι κομβικό, όλες οι δυνάμεις της θεωρούν πως η σχέση με την ΕΕ είναι καθοριστική για την πορεία της χώρας και κλειδί για κάθε μετασχηματισμό. Κατά συνέπεια η δυνατότητα συζήτησης και καταγραφής διαθέσεων ήταν πάντα κρίσιμη.

Οι εκλογές του 2019 έχουν επιπλέον ιδιαιτερότητες: Η πολιτική συγκυρία είναι καυτή, το πολιτικό σύστημα διαλύεται και αναδιατάσσεται. Είμαστε σε σκληρή προεκλογική περίοδο με κυρίαρχο θέα τη ΝΑΤΟική συμφωνία των Πρεσπών, χωρίς να αποκλείονται βουλευτικές ταυτόχρονα ενώ σίγουρα την ίδια μέρα έχουμε δημοτικές και περιφερειακές εκλογές. Η αριστερά απέναντι στις σεισμικές δονήσεις στο πολιτικό σκηνικό είναι αμήχανη, ενισχύονται ταυτόχρονα τάσεις διάλυσης, εσωστρέφειας αλλά και διεργασίες υπέρβασης. Κι ένα επιπλέον στοιχείο, η ελληνική κοινωνία αντιμετωπίζει με αξιοπρόσεκτο τρόπο την ΕΕ. Κι αυτό δεν το λέμε εμείς…

Τα λέει το «ευρωβαρόμετρο»…

Στις 21 Δεκέμβρη 2018, η Κομισιόν δημοσίευσε τα αποτελέσματα του «Φθινοπωρινού Ευρωβαρόμετρου», της εξαμηνιαίας σφυγμομέτρησης που διενεργείται για λογαριασμό της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Με δεδομένη την «προσεκτική» (sic) επιλογή δείγματος, διατύπωση ερωτήσεων, παρουσίαση κλπ, ας δούμε τι έβγαλε για την Ελλάδα: Στην χώρα μας παρατηρείται το χαμηλότερο ποσοστό εμπιστοσύνης προς την ΕΕ, μόλις 26%. Αντίστροφα, καταγράφεται το μεγαλύτερο ποσοστό πολιτών,35%, με ξεκάθαρα αρνητική θέση για την ΕΕ. Στην Ελλάδα το 79% θεωρεί πως η φωνή του δεν ακούγεται στην Ευρώπη ενώ το 52% δεν θεωρεί τον εαυτό του «Ευρωπαίο πολίτη», εννοείται τα υψηλότερα. Αξιοπρόσεκτη η απάντηση στο ερώτημα για την κατάσταση της οικονομίας, μόλις το 6% τη χαρακτηρίζει «καλή», θρίαμβος (…) της επικοινωνιακής τακτικής του ΣΥΡΙΖΑ και των αφηγημάτων περί «ανάπτυξης». Ας το ξαναπούμε, αυτή είναι η ΕΠΙΣΗΜΗ δημοσκόπηση της ίδιας της ΕΕ, άρα υπεράνω πάσης «αριστερής» υποψίας.

Ζητείται έκφραση του αντι ΕΕ ρεύματος

Το διακύβευμα λοιπόν… "Οι επόμενες ευρωεκλογές θα είναι αναμφισβήτητα μια μάχη όχι μόνο ανάμεσα στα παραδοσιακά κόμματα της Δεξιάς, της Αριστεράς και του Κέντρου αλλά κυρίως μεταξύ εκείνων που πιστεύουν στα οφέλη της συνεχιζόμενης συνεργασίας και της ολοκλήρωσης σε επίπεδο ΕΕ και εκείνων που θα ανατρέψουν όσα έχουν επιτευχθεί τα τελευταία 70 χρόνια". Αν προσπεράσουμε με ειρωνικό χαμόγελο ως ανάξια σχολιασμού τα περί «οφελών» και «συνεργασίας», σίγουρα θα συμφωνήσουμε με την υπόλοιπη εκτίμηση που κάνει ο πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, Αντόνιο Ταγιάνι.

Σε όλη την Ευρώπη και ιδιαίτερα στις χώρες που πλήττονται περισσότερο αναπτύσσεται ένα ισχυρό ρεύμα που συνηθίζουμε να αποκαλούμε «ευρωσκεπτικισμός». Ρεύμα αντιφατικό, πολύμορφο που συνήθως κάνει ισχυρή παρουσία όποτε τολμούν οι κυρίαρχοι κύκλοι να θέσουν οποιαδήποτε επιλογή τους σε δημοψήφισμα. Σε αυτές τις ευκαιρίες οι κοινωνίες ψήφιζαν μαζικά εναντίον των επιλογών της Ε.Ε., εκφράζοντας την βαθιά αντίθεσή τους. Πολιτικά αυτό το ρεύμα εκφράστηκε είτε από λαικιστικά μορφώματα τύπου Γκάλο είτε από σκληρά ακροδεξιά έως και νεοναζιστικά. Η αριστερά στην Ευρώπη, εγκλωβισμένη στις θεωρίες περί «προοδευτικής ολοκλήρωσης της Ευρώπης» σνόμπαρε, πολέμησε αυτό το ρεύμα, το ταύτισε με τον εθνικισμό και τελικά, σε μεγάλο βαθμό, το χάρισε στην ακροδεξιά.

Συγκεκριμένη ανάλυση, συγκεκριμένης κατάστασης…

Τα δεδομένα λοιπόν είναι στο τραπέζι: Μια κοινωνία με μεγάλο ποσοστό μελών της να διάκειται εχθρικά προς την ΕΕ, καταφανής έλλειψη πολιτικής έκφρασης αυτού του τμήματος, μια αριστερά που θεωρεί τη σύγκρουση με την ΕΕ κορυφαίο κρίκο της επαναστατικής διαδικασίας. Υπάρχει μια εκλογική διαδικασία για την ΕΕ, κορυφαία πολιτική μάχη που δίνει τη δυνατότητα στην αριστερά να διεκδικήσει την ηγεμονία σε αυτό το ακροατήριο, να συνδέσει τις αντι ΕΕ διαθέσεις που γεννά η κοινωνική κρίση με την προοπτική του κοινωνικού μετασχηματισμού.

Με αυτά τα δεδομένα η απάντηση στο αιώνιο ερώτημα «τι να κάνουμε» θα έπρεπε να ήταν προφανής: Προσπάθεια συγκρότησης ενός μεγάλου κινήματος κατά της Ε.Ε., με γείωση στους χώρους δουλειάς, στις γειτονιές και στις σχολές. Ένα κίνημα που θα θέτει ξεκάθαρα και χωρίς περιστροφές το ζήτημα της ΕΞΟΔΟΥ από την ΕΕ και την Ευρωζωνη, θα σπάει τη λογική του «μονόδρομου» και θα συνδέει, με πολιτικό, επιστημονικό και ταυτόχρονα εκλαικευτικό λόγο την έξοδο με μια άλλη πορεία της χώρας και της κοινωνίας. Που θα αντιπαρατεθεί με τον ιδεολογικό βομβαρδισμό αγιοποίησης της ΕΕ που αναμένεται αλλά και με την προσπάθεια της Ακροδεξιάς να καρπωθεί τη λαική οργή και να τη στρέψει σε εθνικιστική κατεύθυνση. Ένα κίνημα που θα συγκροτηθεί και μετωπικά θα διεκδικήσει την παρέμβαση και την ηχηρή καταγραφή του στις ευρωεκλογές, γεγονός που θα αποτελέσει καταλύτη για ευρύτερες θετικές ανακατατάξεις.

Με απλά λόγια θα έπρεπε να στοχεύουμε στις ευρωεκλογές να υπάρχει ένα ψηφοδέλτιο με τίτλο «Κίνηση για ΕΞΟΔΟ από ΕΕ» με στήριξη από το μεγαλύτερο δυνατό φάσμα αριστερών δυνάμεων, κοινωνικών συλλογικοτήτων και αγωνιστών/τριών. Οι δυνατότητες υπάρχουν, οι θέσεις και οι αναλύσεις της μεγάλης πλειοψηφίας των αριστερών οργανώσεων το επιτρέπουν, η συντριπτική πλειοψηφία των αριστερών το θεωρεί αναγκαίο.

Το φεγγάρι και το δάχτυλο…

Φαίνεται όμως ότι δεν είναι προφανές για τις πολιτικές δυνάμεις της αριστεράς, είναι εντυπωσιακό πως δεν υπάρχει καν στην ατζέντα. Πρυτανεύουν άλλοι σχεδιασμοί και λογικές. Το ΚΚΕ και εδώ είναι συνεπές, εκτιμά ότι δεν υπάρχουν περιθώρια για μαζικές πολιτικές μετατοπίσεις άρα προέχει η «ενίσχυση του Κόμματος». Βασικός και ομολογημένος στόχος το «κατούρημα της περιοχής μας», η εξαφάνιση δηλαδή κάθε άλλης αριστερής δύναμης. Όπως και κάθε άλλη διεκδίκηση, η έξοδος από την Ε.Ε. και το Ευρώ δεν αποτελεί αντικείμενο πάλης για το ΚΚΕ. Όπως όλα, έτσι και αυτό μετατίθεται για «μετά τη σοσιαλιστική επανάσταση». Άρα ο μόνος στόχος είναι η καλύτερη δυνατή εκλογική καταγραφή.

Κι αν για το ΚΚΕ αυτό έχει λογική και συνέπεια, δεν έχει για τις δυνάμεις της αριστεράς που θεωρούν την πάλη για την έξοδο από την ΕΕ βασικό κρίκο του Μεταβατικού Προγράμματος. Κρίκο καθοριστικό για την ανατροπή της ιδεολογικής ηγεμονίας του αντιπάλου, τη συγκέντρωση κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων και τη δημιουργία ρωγμών που θα επιταχύνουν και θα αναβαθμίσουν την ταξική σύγκρουση. Άρα η πορεία προς τις ευρωεκλογές πρέπει να είναι πορεία πρωτοβουλιών για την αναβάθμιση της αντιπαράθεσης με τις συστημικές δυνάμεις και συγκέντρωσης των δυνάμεων που κινούνται σε αυτήν την κατεύθυνση. Θα έπρεπε ήδη να υπάρχουν οι αντίστοιχες κινήσεις.

Δεν υπάρχουν κι αυτό δεν προκαλεί έκπληξη στους παροικούντες την Ιερουσαλήμ. Στην αριστερά την περίοδο αυτή κυριαρχεί η εσωστρέφεια και αντιπαράθεση με χαρακτηριστικά «τρικυμίας σε ποτήρι». Οι δυνάμεις της φαίνεται να έχουν αποδεχτεί τη λογική έλλειψης δυνατοτήτων μαζικής παρέμβασης και διαγκωνίζονται για να καταλάβουν καλύτερες θέσεις για την «επόμενη μέρα», θεωρώντας δεδομένο πως φτάνουμε στο τέλος εποχής για τα υπάρχοντα μετωπικά σχήματα. Κυριαρχούν οι κραυγές για «καθαρότητα» που προκρίνουν την εκκαθάριση του «εσωτερικού εχθρού». Σε κάποιες περιπτώσεις αγγίζουμε τα όρια της αστειότητας με λογικές αυτόνομης καθόδου και «εκλογής ευρωβουλευτή»

Αυτό έχει ως αποτέλεσμα τις κωμικοτραγικές καταστάσεις που βιώνουμε στην πορεία και προς τις Τοπικές εκλογές, με καταστροφικές συνέπειες και για τα τοπικά σχήματα στους δήμους και στις περιφέρειες ενώ και πρωτοβουλίες, όπως η «ΔΙΕ-ΕΞΟΔΟΣ», που ξεκίνησαν ελπιδοφόρα στην ουσία ατόνησαν. Και μην ξεχνάμε πως οι τοπικές εκλογές διεξάγονται την ίδια μέρα με τις ευρωεκλογές.

Έστω και την τελευταία στιγμή…

Θα ήταν αφελές να εκφραστεί «αισιοδοξία». Όσο όμως είναι αμείλικτη η πραγματικότητα της αριστεράς άλλο τόσο αμείλικτη είναι η πραγματική ζωή. Υπάρχει ανάγκη να παρθούν έστω και την τελευταία στιγμή πολιτικές πρωτοβουλίες που ακόμα κι αν, σε αυτές τις συνθήκες, δεν έχουν θεαματικά αποτελέσματα θα αποτελέσουν ένα σημαντικό βήμα, θα δώσει ανάσα.

Τις προηγούμενες μέρες υπήρξε μια μικρή αχτίδα αισιοδοξίας. Αναφερόμαστε στην κοινή ανακοίνωση των 5 οργανώσεων (ΑΡΑΝ, Εργατικός Αγώνας, Κομμουνιστικό Σχέδιο, Κορδάτος, Παρέμβαση). Έχει ενδιαφέρον πως οι οργανώσεις αυτές συσπειρώνουν αγωνιστές που δραστηριοποιούνται ή δραστηριοποιήθηκαν και στο ΚΚΕ και στη ΛΑΕ και στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ.. Η θετική ανταπόκριση που συνάντησε τόσο η πρωτοβουλία αυτή όσο και το κείμενο πρέπει να ακολουθηθεί από πρωτοβουλίες που θα τη δικαιώνουν. Ο χρόνος είναι λίγος, το περιβάλλον δύσκολο.
Από την άλλη μεριά πολλαπλασιάζονται καθημερινά οι αγωνιστές/ τριες που συνειδητοποιούν πως δεν πάει άλλο με αυτήν την κατάσταση. Δεν γίνεται η αριστερά να συνεχίσει αλληλοσπαρασσόμενη να παρακολουθεί τον ΣΥΡΙΖΑ, στο όνομα της αριστεράς μάλιστα, να εξαθλιώνει και να υποτάσσει την κοινωνία στρώνοντας τον δρόμο στην ακροδεξιά.

Χρειάζεται τόλμη λοιπόν. Άλλωστε, τι ακριβώς είναι αυτό που κινδυνεύουμε να χάσουμε;