ΚΟΚΚΙΝΟ ΔΙΚΤΥΟ Με Το Βλέμμα Στην "Επόμενη Μέρα" - Ψήφος Στη ΛΑΕ Για Την Ανασυγκρότηση Της Ριζοσπαστικής Αριστεράς

Ενάντια στη νεοφιλελεύθερη Δεξιά και τη "μνημονιακή αριστερά"

1. Είναι από τις λίγες φορές τα τε­λευ­ταία χρό­νια, όπου το απο­τέ­λε­σμα των επερ­χό­με­νων εθνι­κών εκλο­γών είναι λί­γο-πο­λύ δε­δο­μέ­νο ως προς το ποιο κόμμα θα βγει πρώτη δύ­να­μη και νι­κη­τής των εκλο­γών. Ιδιαί­τε­ρα μετά το απο­τέ­λε­σμα των Ευ­ρω­ε­κλο­γών, η νίκη της ΝΔ θε­ω­ρεί­ται βέ­βαιη ενώ το εν­δια­φέ­ρον με­τα­το­πί­ζε­ται στο εάν έχει ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ δυ­να­τό­τη­τες μεί­ω­σης της δια­φο­ράς με τη ΝΔ ή εάν στην επό­με­νη βουλή θα εκ­προ­σω­πού­νται έξι ή επτά κόμ­μα­τα. Γι αυτό και στις 7 Ιούλη ψη­φί­ζου­με με το βλέμ­μα στραμ­μέ­νο στην «επό­με­νη μέρα» και στην ανά­γκη κοι­νω­νι­κής και πο­λι­τι­κής αντι­πο­λί­τευ­σης απέ­να­ντι τόσο στην ακραία νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρη ΝΔ όσο και στο μνη­μο­νια­κό ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, που έχουν συμ­φω­νή­σει «στρα­τη­γι­κά» στο μο­νό­δρο­μο της διαρ­κούς λι­τό­τη­τας, του αυ­ταρ­χι­σμού, του ρα­τσι­σμού και της προ­σχώ­ρη­σης στα ιμπε­ρια­λι­στι­κά σχέ­δια ΝΑΤΟ και ΕΕ στην πε­ριο­χή, με τους αντα­γω­νι­σμούς της ελ­λη­νι­κής και της τουρ­κι­κής αστι­κής τάξης για τον έλεγ­χο των ΑΟΖ να οξύ­νο­νται επι­κίν­δυ­να.

2. Η επό­με­νη κυ­βέρ­νη­ση της ΝΔ -είτε αυ­το­δύ­να­μη είτε με τη στή­ρι­ξη/ανοχή άλλων πρό­θυ­μων μνη­μο­νια­κών δυ­νά­με­ων- είναι σί­γου­ρο ότι θα είναι επι­θε­τι­κή απέ­να­ντι στον κόσμο της ερ­γα­σί­ας, τη νε­ο­λαία, τους πρό­σφυ­γες και τους/ις με­τα­νά­στες/τριες. Είναι σί­γου­ρο επί­σης ότι θα είναι επι­θε­τι­κή ως προς τα πο­λι­τι­κά και κοι­νω­νι­κά δι­καιώ­μα­τα, το πε­ρι­βάλ­λον και το δη­μό­σιο πλού­το. Αυτό είναι κα­τα­νοη­τό αφε­νός από τη δη­μό­σια πα­ρου­σία στε­λε­χών της ΝΔ και αφε­τέ­ρου -και ίσως πιο ση­μα­ντι­κά- από τους δε­κα­έ­ξι προ­γραμ­μα­τι­κούς άξο­νες που απο­τε­λούν μνη­μείο ακραί­ου νε­ο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμού. Η δυ­να­τό­τη­τα του Μη­τσο­τά­κη να έχει αυτόν τον πο­λι­τι­κό αέρα δη­μιουρ­γή­θη­κε από τη μνη­μο­νια­κή δια­κυ­βέρ­νη­ση του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και την ντε φάκτο νε­ο­φι­λέ­λευ­θε­ρη πο­λι­τι­κή του.

3.Τα πε­πραγ­μέ­να της κυ­βέρ­νη­σης ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ είναι που κα­λούν σή­με­ρα στην κυ­βερ­νη­τι­κή εξου­σία τους πιο αυ­θε­ντι­κούς εκ­φρα­στές του νε­ο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμού υπό την ηγε­σία του Μη­τσο­τά­κη. Που θα έχει, κα­ταρ­χήν, να βα­δί­σει πάνω στο δρόμο που «έστρω­σε» ο Τσί­πρας και πε­ρι­γρά­φε­ται στις συμ­φω­νί­ες με τους δα­νει­στές. Όμως, προ­σο­χή: Δεν θα είναι, απλά, «συ­νέ­χεια». Ο Μη­τσο­τά­κης θα επι­χει­ρή­σει να με­τα­τρέ­ψει την πο­λι­τι­κή ήττα του Τσί­πρα, εκ­με­ταλ­λευό­με­νος και την απο­θάρ­ρυν­ση ενός ευ­ρύ­τε­ρου κό­σμου, σε στρα­τη­γι­κή ήττα του κι­νή­μα­τος κοι­νω­νι­κής αντί­στα­σης. Σε στρα­τη­γι­κή ήττα των ιδεών, των συ­νη­θειών, ακόμα και των συμ­βό­λων της Αρι­στε­ράς σε κάθε εκ­δο­χή της.

Η «συ­νέ­χεια» της μνη­μο­νια­κής-νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρης πο­λι­τι­κής θα επι­χει­ρη­θεί με ση­μα­ντι­κή επι­τά­χυν­σή της. Γι’ αυτό πα­νη­γυ­ρί­ζουν προ­κα­τα­βο­λι­κά οι «αγο­ρές». Κα­νείς δεν γνω­ρί­ζει σή­με­ρα αν ο Κυρ. Μη­τσο­τά­κης θα τα κα­τα­φέ­ρει σε αυτόν το στόχο, που σί­γου­ρα υιο­θε­τεί.

Δεν είναι δε­δο­μέ­νο. Όπως ο Τσί­πρας έκανε λάθος, ερ­μη­νεύ­ο­ντας την αδυ­να­μία του κό­σμου να ανα­τρέ­ψει την πο­λι­τι­κή του σαν συ­ναί­νε­ση του κό­σμου προς την κυ­βέρ­νη­σή του, έτσι και ο Μη­τσο­τά­κης είναι πι­θα­νό να βρε­θεί μπρο­στά στη δια­πί­στω­ση ότι είναι άλλο η απο­γο­ή­τευ­ση από τον Τσί­πρα και τε­λεί­ως άλλο να απο­δε­χθεί αυτός ο ίδιος κό­σμος έναν καλ­πα­σμό ενά­ντια στα βα­σι­κά ερ­γα­τι­κά και κοι­νω­νι­κά δι­καιώ­μα­τα.

4. Από τη σκο­πιά των συμ­φε­ρό­ντων της κοι­νω­νι­κής πλειο­ψη­φί­ας, των ερ­γα­ζο­μέ­νων, της νε­ο­λαί­ας, των λαϊ­κών στρω­μά­των, το βα­σι­κό ερώ­τη­μα λοι­πόν είναι εάν και με ποιον τρόπο «την επό­με­νη μέρα» θα υπάρ­χει η δυ­να­τό­τη­τα ορ­γά­νω­σης αντι­στά­σε­ων και διεκ­δι­κή­σε­ων. Εάν, δη­λα­δή, θα υπάρ­χει η δυ­να­τό­τη­τα για μία αντι­πο­λί­τευ­ση «από τα κάτω και από τα αρι­στε­ρά», διότι είναι ιστο­ρι­κά απο­δε­δειγ­μέ­νο ότι αυτός είναι ο μόνος τρό­πος για να δη­μιουρ­γή­σου­με ανα­χώ­μα­τα στη νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρη επί­θε­ση. Ο εν­δε­χό­με­νος εγκλω­βι­σμός στη λο­γι­κή του «μι­κρό­τε­ρου κακού» και της εκλο­γι­κής στή­ρι­ξης του Τσί­πρα για να «μην έρθει ο Κού­λης», είναι τε­λεί­ως αδιέ­ξο­δος, αφού ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ απέ­δει­ξε ότι δεν μπο­ρεί να είναι πο­λι­τι­κό ερ­γα­λείο για τους/ις ερ­γα­ζό­με­νους/ες ενά­ντια στο νε­ο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμό, αντι­θέ­τως, υπήρ­ξε εξαι­ρε­τι­κό ερ­γα­λείο επι­βο­λής και συ­νέ­χειας της μνη­μο­νια­κής πο­λι­τι­κής.

5. Το ΜέΡΑ 25, πα­ρό­τι κα­τα­φέρ­νει να προ­σελ­κύ­σει μία ψήφο αντι­μνη­μο­νια­κής δυ­σα­ρέ­σκειας απέ­να­ντι στον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, πα­ρό­τι εμ­φα­νί­ζε­ται ως μια επι­λο­γή «στα αρι­στε­ρά» του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ ενώ στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα είναι ένα αρ­χη­γο­κε­ντρι­κό μόρ­φω­μα, χωρίς ορ­γα­νώ­σεις και μέλη, χωρίς πα­ρέμ­βα­ση σε γει­το­νιές και χώ­ρους δου­λειάς και με ένα πο­λι­τι­κό πρό­γραμ­μα μιας «αν­θρώ­πι­νης» δια­χεί­ρι­σης της λι­τό­τη­τας χωρίς τις ρή­ξεις που απαι­τού­νται για την ανα­κού­φι­ση των λαϊ­κών στρω­μά­των. Αντί­στοι­χα, η Πλεύ­ση Ελευ­θε­ρί­ας, πα­ρό­τι υιο­θε­τεί κά­ποια αντι­μνη­μο­νια­κά αι­τή­μα­τα, με την πο­λι­τι­κή επι­λο­γή δια­χω­ρι­σμού «ούτε Αρι­στε­ρά, ούτε Δεξιά» και την πο­λι­τι­κή στάση «χαϊ­δέ­μα­τος» των εθνι­κι­στι­κών συλ­λα­λη­τη­ρί­ων για τη συμ­φω­νία των Πρε­σπών, δεν μπο­ρεί να είναι χρή­σι­μο πο­λι­τι­κό στή­ριγ­μα για τον κόσμο μας.

6. Σε αυτές τις συν­θή­κες, αντι­κει­με­νι­κά, το βάρος για την ορ­γά­νω­ση των αντι­στά­σε­ων την «επό­με­νη μέρα» πέ­φτει στις πλά­τες της Αρι­στε­ράς. Δυ­στυ­χώς, το ΚΚΕ στά­θη­κε κάτω από τις απαι­τή­σεις ενός ευ­ρύ­τε­ρου αρι­στε­ρού δυ­να­μι­κού και όλο το προη­γού­με­νο διά­στη­μα δεν πήρε πραγ­μα­τι­κές πρω­το­βου­λί­ες συ­σπεί­ρω­σης δυ­νά­με­ων με στόχο την αντε­πί­θε­ση του κι­νή­μα­τος αλλά αρ­κέ­στη­κε σε μο­νό­το­να κα­λέ­σμα­τα κομ­μα­τι­κής ενί­σχυ­σης, με απο­τέ­λε­σμα στις ευ­ρω­ε­κλο­γές να μην κα­τα­φέ­ρει να αυ­ξή­σει την επιρ­ροή του, παρά την εκλο­γι­κή κα­τάρ­ρευ­ση του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ.

Από την άλλη όμως και οι δυ­νά­μεις της ρι­ζο­σπα­στι­κής και αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κής Αρι­στε­ράς δεν έχουν κα­τα­φέ­ρει να στα­θούν στο ύψος των πε­ρι­στά­σε­ων, συ­νε­χί­ζο­ντας να ανα­πα­ρά­γουν μία κα­τά­στα­ση κα­τα­κερ­μα­τι­σμού δυ­νά­με­ων. Δυ­στυ­χώς, ούτε ενό­ψει των βου­λευ­τι­κών εκλο­γών, δεν έγινε εφι­κτή η εκλο­γι­κή συ­νερ­γα­σία της ΛΑΕ με την ΑΝΤΑΡ­ΣΥΑ, αλλά και άλλων δυ­νά­με­ων της Αρι­στε­ράς, παρά τις προ­σπά­θειες τμη­μά­των και στους δύο σχη­μα­τι­σμούς. Από τη μία η επι­μο­νή της ΑΝΤΑΡ­ΣΥΑ σε μία γραμ­μή «κα­θα­ρό­τη­τας» και σε­χτα­ρι­σμού, λει­τουρ­γεί υπο­νο­μευ­τι­κά για κάθε ενω­τι­κή προ­σπά­θεια. Από την άλλη, τα δεξιά λάθη της ηγε­σί­ας της ΛΑΕ το προη­γού­με­νο διά­στη­μα δε βοη­θού­σαν την ενί­σχυ­ση μιας ενω­τι­κής προ­ο­πτι­κής για την Αρι­στε­ρά.

7. Οι εξε­λί­ξεις στην πε­ριο­χή της Ανα­το­λι­κής Με­σο­γεί­ου δεί­χνουν τον επεί­γο­ντα χα­ρα­κτή­ρα μιας πα­ρέμ­βα­σης σε ανώ­τε­ρο επί­πε­δο. Η κυ­βέρ­νη­ση Τσί­πρα, συ­νε­χί­ζο­ντας την πο­λι­τι­κή του Σα­μα­ρά για τον «άξονα» με το σιω­νι­στι­κό κρά­τος του Ισ­ρα­ήλ και τη δι­κτα­το­ρία στην Αί­γυ­πτο, έχει προσ­δε­θεί στα­θε­ρά στην ουρά των δυ­τι­κών ιμπε­ρια­λι­στι­κών δυ­νά­με­ων, στο σχε­διο αξιο­ποί­η­σης των υδρο­γο­ναν­θρά­κων της Αν. Με­σο­γεί­ου και της ευ­ρύ­τε­ρης γε­ω­πο­λι­τι­κής ανα­κα­τα­νο­μής ισχύ­ος στην πε­ριο­χή. Ο κίν­δυ­νος «θερ­μού επει­σο­δί­ου», ή και χει­ρό­τε­ρα πο­λε­μι­κής ανα­φλε­ξης για τις ΑΟΖ, τις εξο­ρύ­ξεις και τους αγω­γούς, είναι πιο φα­νε­ρός από ποτέ.

Εξί­σου φα­νε­ρή είναι και η ανά­γκη πα­ρέμ­βα­σης της ρι­ζο­σπα­στι­κής Αρι­στε­ράς, με κα­θα­ρή γραμ­μή: Όχι πό­λε­μος για τις ΑΟΖ και τις εξο­ρύ­ξεις. Όχι στο ΝΑΤΟ και τους εξο­πλι­σμούς. Όχι στον αντι­δρα­στι­κό «άξονα» με το κρά­τος του Ισ­ρα­ήλ, στην ουρά των ΗΠΑ και της ΕΕ. Πο­λι­τι­κή ει­ρή­νης, φι­λί­ας και συ­νερ­γα­σί­ας με τους λαούς της πε­ριο­χής.

8. Θε­ω­ρού­με ότι η αντι­με­τώ­πι­ση της επερ­χό­με­νης εκλο­γι­κής μάχης, πρέ­πει να απο­τε­λέ­σει ένα βήμα, ένα «στιγ­μιό­τυ­πο», σε μία πο­ρεία για την ανα­συ­γκρό­τη­ση ενός χώρου της ρι­ζο­σπα­στι­κής-αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κής Αρι­στε­ράς, που θα μπο­ρέ­σει να είναι χρή­σι­μο ερ­γα­λείο για την ορ­γά­νω­ση της κοι­νω­νι­κής και πο­λι­τι­κής αντι­πο­λί­τευ­σης την επό­με­νη μέρα, σε μία κα­τεύ­θυν­ση ενω­τι­κή και με αξιώ­σεις μα­ζι­κής κοι­νω­νι­κής απεύ­θυν­σης.

Οι κοι­νές αγω­νι­στι­κές εμπει­ρί­ες στο αντι­ρα­τσι­στι­κό-αντι­φα­σι­στι­κό κί­νη­μα, στο φοι­τη­τι­κό και νε­ο­λαι­ί­στι­κο κί­νη­μα, στο ερ­γα­τι­κό κί­νη­μα, στα κι­νή­μα­τα ενά­ντια στις ιδιω­τι­κο­ποι­ή­σεις και τους πλει­στη­ρια­σμούς, απο­τε­λούν την κοινή μας κλη­ρο­νο­μιά. Πιο πρό­σφα­τα ακόμα, η εμπει­ρία της συ­γκρό­τη­σης ενω­τι­κών αρι­στε­ρών ρι­ζο­σπα­στι­κών δη­μο­τι­κών σχη­μά­των και η ση­μα­ντι­κή εκλο­γι­κή τους κα­τα­γρα­φή απο­δει­κνύ­ει την ύπαρ­ξη ενός ση­μα­ντι­κού δυ­να­μι­κού αγω­νι­στών/τριών σε όλη την Ελ­λά­δα που συ­νε­χί­ζει να δρα­στη­ριο­ποιεί­ται ενερ­γά.

Το ανα­γκαίο πο­λι­τι­κό πρό­γραμ­μα μιας τέ­τοιας δια­δι­κα­σί­ας, οι ανα­γκαί­ες πο­λι­τι­κές αιχ­μές, δεν μπο­ρούν να είναι απλά μια «ξα­να­ζε­στα­μέ­νη» εκ­δο­χή αθροί­σμα­τος «αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κών μπού­λετ», ούτε μπο­ρεί να δια­περ­νά­ται από έναν εκτός συ­γκυ­ρί­ας «αρι­στε­ρό» κυ­βερ­νη­τι­σμό. Αντί­θε­τα, χρειά­ζε­ται να είναι ένα απο­τε­λε­σμα­τι­κό πο­λι­τι­κό ερ­γα­λείο για την ορ­γά­νω­ση κοι­νω­νι­κών αντι­στά­σε­ων, που θα εν­σω­μα­τώ­νει και θα επι­διώ­κει να πο­λι­τι­κο­ποιεί τα αι­τή­μα­τα του κό­σμου στην κα­τεύ­θυν­ση της ρήξης με τους κάθε λογής αστι­κούς ή «ρε­α­λι­στι­κούς» μο­νο­δρό­μους. Ένα τέ­τοιο πο­λι­τι­κό πρό­γραμ­μα θε­ω­ρού­με ότι είναι πλέον κοινό κτήμα, αν όχι όλων, των πε­ρισ­σό­τε­ρων δυ­νά­με­ων της ρι­ζο­σπα­στι­κής-αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κής Αρι­στε­ράς.

Το προη­γού­με­νο διά­στη­μα, με ευ­θύ­νη της ηγε­σί­ας της ΛΑΕ, με την απεύ­θυν­σή της στα εθνι­κά ακρο­α­τή­ρια και το αλ­λη­θώ­ρι­σμα προς πα­τριω­τι­κές μέχρι εθνι­κι­στι­κές δυ­νά­μεις, η ΛΑΕ τι­μω­ρή­θη­κε στις ευ­ρω­ε­κλο­γές από τον κόσμο της Αρι­στε­ράς. Από τη μεριά μας εί­χα­με υπο­στη­ρί­ξει στα­θε­ρά μία άλλη κα­τεύ­θυν­ση στην προ­ο­πτι­κή μιας μα­ζι­κής, ενω­τι­κής και ρι­ζο­σπα­στι­κής Αρι­στε­ράς και προει­δο­ποι­ή­σα­με έγκαι­ρα ότι η γραμ­μή που είχε επι­λε­γεί θα ήταν κα­τα­στρο­φι­κή. Πα­ρο­λαυ­τά, στις γραμ­μές της ΛΑΕ συ­νε­χί­ζει να δρα­στη­ριο­ποιεί­ται ένα ση­μα­ντι­κό κομ­μά­τι αγω­νι­στών/τριών που έχου­με δώσει πολ­λούς αγώ­νες μαζί και, επι­πλέ­ον, έχει υπάρ­ξει προ­σπά­θεια επα­να­προ­σα­να­το­λι­σμού της ΛΑΕ στην κα­τεύ­θυν­ση της αρι­στε­ρής πο­λι­τι­κής. Για αυτό το λόγο, αυτή τη στιγ­μή επι­λέ­γου­με την εκλο­γι­κή στή­ρι­ξη της ΛΑΕ και κα­λού­με σε ψήφο ενί­σχυ­σής της.

Έχου­με συ­ναί­σθη­ση των αδυ­να­μιών και των δυ­σκο­λιών για όλες τις δυ­νά­μεις της ανα­τρε­πτι­κής Αρι­στε­ράς και γνω­ρί­ζου­με τα όρια των υπαρ­χό­ντων πο­λι­τι­κών σχη­μα­τι­σμών, της ΛΑΕ, της ΑΝΤΑΡ­ΣΥΑ και άλλων μι­κρό­τε­ρων δυ­νά­με­ων. Ωστό­σο, εί­μα­στε πε­πει­σμέ­νοι/ες ότι οι πρω­το­βου­λί­ες «της επό­με­νης μέρας» θα ξε­κι­νή­σουν από δυ­νά­μεις που βρί­σκο­νται σε αυ­τούς τους σχη­μα­τι­σμούς και από άλλες δυ­νά­μεις ευ­ρύ­τε­ρα της ρι­ζο­σπα­στι­κής Αρι­στε­ράς. Αυτό το κα­θή­κον είναι το πιο ου­σια­στι­κό μέσα στις συν­θή­κες που δι­μορ­φώ­νο­νται. Η ψήφος στην κάλπη της 7ης Ιούλη είναι μόνο ο «πρό­λο­γος» για τις ανα­γκαί­ες πο­λι­τι­κές πρω­το­βου­λί­ες, αμέ­σως μετά.

ΚΟΚΚΙΝΟ ΔΙΚΤΥΟ