Γιάννης Ελαφρός
Μάης 1989, 30 χρόνια πριν. Προεκλογική περίοδος για τις βουλευτικές εκλογές της 18ης Ιούνη, με την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ πιεζόμενη, τη ΝΔ υπό τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη και θατσερική γραμμή ανερχόμενη και το ΚΚΕ να συμμετέχει στις εκλογές με τον Συνασπισμό της Αριστεράς και της Προόδου, μαζί με την ΕΑΡ του Λεωνίδα Κύρκου και άλλες σοσιαλδημοκρατικές δυνάμεις, μετά το απαράδεκτο «Κοινό Πόρισμα».
Στα περίπτερα εμφανίζεται ένα νέο μηνιαίο πολιτικό περιοδικό, με τον ασυνήθιστο τίτλο «Πριν». Στο εξώφυλλο ένας κεραυνός σκίζει τη νύχτα (σαν να σκίζει το βαθύ σκοτάδι της πολιτικής κατάστασης), τίτλος του τεύχους είναι «Η ώρα της κρίσης για το λαϊκό κίνημα». Διευθυντής ο δημοσιογράφος Γιώργος Δελαστίκ, ενώ μεταξύ των βασικών συντελεστών αναφέρονται οι καθηγητές Ευτύχης Μπιτσάκης, Γιώργος Ρούσης και Άλκης Ρήγος αλλά και συνδικαλιστές όπως ο Θοδωρής Βουρεκάς και άλλοι.
Μάης 1989, 30 χρόνια πριν. Προεκλογική περίοδος για τις βουλευτικές εκλογές της 18ης Ιούνη, με την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ πιεζόμενη, τη ΝΔ υπό τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη και θατσερική γραμμή ανερχόμενη και το ΚΚΕ να συμμετέχει στις εκλογές με τον Συνασπισμό της Αριστεράς και της Προόδου, μαζί με την ΕΑΡ του Λεωνίδα Κύρκου και άλλες σοσιαλδημοκρατικές δυνάμεις, μετά το απαράδεκτο «Κοινό Πόρισμα».
Στα περίπτερα εμφανίζεται ένα νέο μηνιαίο πολιτικό περιοδικό, με τον ασυνήθιστο τίτλο «Πριν». Στο εξώφυλλο ένας κεραυνός σκίζει τη νύχτα (σαν να σκίζει το βαθύ σκοτάδι της πολιτικής κατάστασης), τίτλος του τεύχους είναι «Η ώρα της κρίσης για το λαϊκό κίνημα». Διευθυντής ο δημοσιογράφος Γιώργος Δελαστίκ, ενώ μεταξύ των βασικών συντελεστών αναφέρονται οι καθηγητές Ευτύχης Μπιτσάκης, Γιώργος Ρούσης και Άλκης Ρήγος αλλά και συνδικαλιστές όπως ο Θοδωρής Βουρεκάς και άλλοι.
Το περιοδικό προκαλεί μεγάλη αίσθηση, γίνεται ανάρπαστο από τα περίπτερα και αργότερα κυκλοφορεί χέρι με χέρι μεταξύ μελών της ΚΝΕ και του ΚΚΕ και ευρύτερα αγωνιστών της Αριστεράς. Ο κεραυνός στο εξώφυλλο έμοιαζε να λειτουργεί σαν ηλεκτροσόκ σε μια Αριστερά που νανουρίζεται με την ομαλή έξοδο από την κρίση, την ευρωπαϊκή προοπτική και την «ανανέωση» αλά περεστρόικα, προετοιμάζοντας την ακραία υποταγή της με τη συμμετοχή της στις κυβερνήσεις Τζαννετάκη –με την υποστήριξη της ΝΔ και του ενιαίου Συνασπισμού– και Ζολώτα — «οικουμενική», με συμμετοχή και του ΠΑΣΟΚ.
Το Πριν κοιτούσε σε άλλη κατεύθυνση και καλούσε σε επαναστατική ανανέωση: «Εμείς εκτιμούμε πως δεν αρκεί να θρηνούμε για την επερχόμενη “ηλεκτρονική βαρβαρότητα”, για την άμπωτη του παγκόσμιου εργατικού κινήματος, για τα σοβαρά κενά στον τομέα της θεωρίας. Μέσα στους σκοτεινούς ορίζοντες, η σύγχρονη προοδευτική σκέψη και το λαϊκό κίνημα πρέπει και μπορούν να αναζητήσουν τους δρόμους της χειραφέτησής τους», έλεγε το σημείωμα της Συντακτικής Επιτροπής στο πρώτο τεύχος.
Και λίγες σελίδες παρακάτω, ο Γιώργος Δελαστίκ, έγραφε στο κύριο άρθρο: «Το αριστερό εργατικό και το λαϊκό κίνημα στη νέα περίοδο των παρατεταμένων αδιεξόδων πρέπει να αντιπαραθέσει μια στρατηγική παρατεταμένης αντεπίθεσης για την ανάπτυξη των κοινωνικών μετώπων και την πολιτική τους χειραφέτηση από την αστική κηδεμονία. Προϋπόθεση για κάτι τέτοιο αποτελεί η χειραφέτηση της ίδιας της Αριστεράς από το ρόλο του προοδευτικού κομπάρσου στην αστική πολιτική σκηνή».
Με ελάχιστα χρήματα και εξοντωτική δουλειά βγαίνει ένα περιοδικό που, παρά τις εμφανέστατες τεχνικές αδυναμίες του, ήταν εντελώς πρωτοποριακό για τα δεδομένα του αριστερού Τύπου —
τόσο από πλευράς περιεχομένου όσο και από πλευράς μορφής».
«Η απήχησή του ήταν εντυπωσιακή. Κάπου 8.000 αντίτυπα στο πρώτο τεύχος, πάνω από 9.000 αντίτυπα στο δεύτερο και λίγο αργότερα η κυκλοφορία ξεπέρασε και τις 10.000», σημείωνε παλιότερα ο Γιώργος Δελαστίκ. Πραγματικά, το Πριν ήταν πολύ διαφορετικό από τα μέχρι τότε αριστερά περιοδικά, καθώς όχι μόνο είχε τολμηρές πολιτικές απόψεις αλλά και αρνιόταν τις ομοφωνίες νεκροταφείων των κυρίαρχων αριστερών εντύπων. Επιπλέον, έστρεψε την προσοχή του σε πρωτοποριακά θέματα πολιτισμού, ιδεών, τεχνολογίας και επιστήμης.
Το Πριν κοιτούσε σε άλλη κατεύθυνση και καλούσε σε επαναστατική ανανέωση: «Εμείς εκτιμούμε πως δεν αρκεί να θρηνούμε για την επερχόμενη “ηλεκτρονική βαρβαρότητα”, για την άμπωτη του παγκόσμιου εργατικού κινήματος, για τα σοβαρά κενά στον τομέα της θεωρίας. Μέσα στους σκοτεινούς ορίζοντες, η σύγχρονη προοδευτική σκέψη και το λαϊκό κίνημα πρέπει και μπορούν να αναζητήσουν τους δρόμους της χειραφέτησής τους», έλεγε το σημείωμα της Συντακτικής Επιτροπής στο πρώτο τεύχος.
Και λίγες σελίδες παρακάτω, ο Γιώργος Δελαστίκ, έγραφε στο κύριο άρθρο: «Το αριστερό εργατικό και το λαϊκό κίνημα στη νέα περίοδο των παρατεταμένων αδιεξόδων πρέπει να αντιπαραθέσει μια στρατηγική παρατεταμένης αντεπίθεσης για την ανάπτυξη των κοινωνικών μετώπων και την πολιτική τους χειραφέτηση από την αστική κηδεμονία. Προϋπόθεση για κάτι τέτοιο αποτελεί η χειραφέτηση της ίδιας της Αριστεράς από το ρόλο του προοδευτικού κομπάρσου στην αστική πολιτική σκηνή».
Με ελάχιστα χρήματα και εξοντωτική δουλειά βγαίνει ένα περιοδικό που, παρά τις εμφανέστατες τεχνικές αδυναμίες του, ήταν εντελώς πρωτοποριακό για τα δεδομένα του αριστερού Τύπου —
τόσο από πλευράς περιεχομένου όσο και από πλευράς μορφής».
«Η απήχησή του ήταν εντυπωσιακή. Κάπου 8.000 αντίτυπα στο πρώτο τεύχος, πάνω από 9.000 αντίτυπα στο δεύτερο και λίγο αργότερα η κυκλοφορία ξεπέρασε και τις 10.000», σημείωνε παλιότερα ο Γιώργος Δελαστίκ. Πραγματικά, το Πριν ήταν πολύ διαφορετικό από τα μέχρι τότε αριστερά περιοδικά, καθώς όχι μόνο είχε τολμηρές πολιτικές απόψεις αλλά και αρνιόταν τις ομοφωνίες νεκροταφείων των κυρίαρχων αριστερών εντύπων. Επιπλέον, έστρεψε την προσοχή του σε πρωτοποριακά θέματα πολιτισμού, ιδεών, τεχνολογίας και επιστήμης.
Πολλοί ρωτούν από που πήρε το όνομά του. Το επίρρημα «πριν» έρχεται να σηματοδοτήσει ως τίτλος το πριν τα γεγονότα, πριν τις εξελίξεις, δηλαδή ένα έντυπο μαρξιστικής ανάλυσης που μπορεί να προβλέπει. Αλλά και πριν την επανάσταση, πριν τα μεγάλα ανατρεπτικά γεγονότα. Βεβαίως, όπως φάνηκε από τα γεγονότα, η έκδοση του Πριν, ως έκφραση των διεργασιών στο αριστερό δυναμικό του ΚΚΕ, μάλλον έγινε σχετικά αργά, καθυστερημένα, ενώ είχε ήδη προχωρήσει ο εκφυλισμός μεγάλων τμημάτων του επίσημου κομμουνιστικού κινήματος.
Η έκδοση του Πριν θα στοιχίσει τη διαγραφή του Γ. Δελαστίκ από το ΚΚΕ, ενώ η διαμόρφωση και πανελλαδική διακίνηση του περιοδικού αποτελεί έναν μικρό άθλο από τη μικρή ομάδα αγωνιστών που έχει αναλάβει. Η απήχηση του περιοδικού παραμένει μεγάλη, ενώ οι εξελίξεις είναι συγκλονιστικές για τον χώρο της Αριστεράς, με την ανταρσία της ΚΝΕ και τη διαγραφή εκατοντάδων αγωνιστών από το ΚΚΕ λόγω αριστερής διαφωνίας. Το περιοδικό Πριν θα βγάλει 12 τεύχη μέχρι τον Απρίλιο του 1990. Από ‘κει και πέρα το βάρος θα πέσει στην κυριακάτικη εφημερίδα Πριν, η οποία κυκλοφόρησε το πρώτο της φύλλο στις 18 Μαρτίου 1990 με τίτλο «Ζητείται αντιπολίτευση».
Σήμερα, 1.430 φύλλα μετά θεωρούμε πως η προσπάθεια του Πριν παραμένει επιτακτικά αναγκαία, όπως εκείνον τον ανήσυχο Μάη του ’89. Όπως αναγκαία θεωρούμε και την υποστήριξη των αναγνωστών και των φίλων του Πριν. Η φλόγα δεν έχει σβήσει…
Η έκδοση του Πριν θα στοιχίσει τη διαγραφή του Γ. Δελαστίκ από το ΚΚΕ, ενώ η διαμόρφωση και πανελλαδική διακίνηση του περιοδικού αποτελεί έναν μικρό άθλο από τη μικρή ομάδα αγωνιστών που έχει αναλάβει. Η απήχηση του περιοδικού παραμένει μεγάλη, ενώ οι εξελίξεις είναι συγκλονιστικές για τον χώρο της Αριστεράς, με την ανταρσία της ΚΝΕ και τη διαγραφή εκατοντάδων αγωνιστών από το ΚΚΕ λόγω αριστερής διαφωνίας. Το περιοδικό Πριν θα βγάλει 12 τεύχη μέχρι τον Απρίλιο του 1990. Από ‘κει και πέρα το βάρος θα πέσει στην κυριακάτικη εφημερίδα Πριν, η οποία κυκλοφόρησε το πρώτο της φύλλο στις 18 Μαρτίου 1990 με τίτλο «Ζητείται αντιπολίτευση».
Σήμερα, 1.430 φύλλα μετά θεωρούμε πως η προσπάθεια του Πριν παραμένει επιτακτικά αναγκαία, όπως εκείνον τον ανήσυχο Μάη του ’89. Όπως αναγκαία θεωρούμε και την υποστήριξη των αναγνωστών και των φίλων του Πριν. Η φλόγα δεν έχει σβήσει…
Πηγή : prin
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου