ΞΕΚΙΝΗΜΑ Καταψηφίζουμε Τα Κόμματα Της Λιτότητας Και Την Ακροδεξιά!

Από τις Ευρωεκλογές του περασμένου Μάη προέκυψαν με καθαρό τρόπο μια σειρά από συμπεράσματα:

• Τα λαϊκά στρώματα και ειδικά η νεολαία τιμώρησαν τον ΣΥΡΙΖΑ για την ασυνέπεια λόγων και έργων σε σχέση με τις υποσχέσεις, τις αξίες και τις αρχές της Αριστεράς. H παροχολογία της τελευταίας στιγμής δεν έπεισε.
• Η επιστροφή της ΝΔ στην κυβέρνηση μοιάζει αναπόφευκτη. Ο ΣΥΡΙΖΑ, έπαιξε τελικά το ρόλο του να απογοητεύσει τα λαϊκά στρώματα και να επαναφέρει μια σκληρή Δεξιά στην κυβέρνηση. Ο υιός Μητσοτάκης θα εφαρμόσει σκληρές νέο-φιλελεύθερες πολιτικές, ενάντια στα εργατικά και λαϊκά στρώματα.
• Η Αριστερά, βασικά το ΚΚΕ, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ και η ΛΑΕ, δυστυχώς δεν μπόρεσαν να καλύψουν το κενό που δημιούργησε η υποταγή του ΣΥΡΙΖΑ στις απαιτήσεις του κατεστημένου. Το βασικό θέμα που, κατά τη γνώμη μας, προκύπτει για την επόμενη περίοδο είναι το πώς οι εργαζόμενοι και τα φτωχά λαϊκά στρώματα θα αποκτήσουν τον πολιτικό φορέα που πραγματικά χρειάζονται – μια Αριστερά που να μην «ξεπουλά και να μην ξεπουλιέται» όπως έγινε με τον ΣΥΡΙΖΑ αλλά που επίσης να μπορεί να δίνει διέξοδο στην κοινωνία όταν κόμματα όπως ο ΣΥΡΙΖΑ ξεπουλούν τους κοινωνικούς αγώνες και προκαλούν απογοήτευση.

Το δίλημμα του «μικρότερου κακού»

Ένα σημαντικό ποσοστό των λαϊκών στρωμάτων στρέφεται προς τη ψήφο προς τον ΣΥΡΙΖΑ, χωρίς ενθουσιασμό ή αυταπάτες, απλά για να εμποδίσει τον Κυριάκο Μητσοτάκη να αναλάβει την κυβέρνηση και να εφαρμόσει πιο σκληρές αντεργατικές πολιτικές. Ο Μητσοτάκης έκανε καθαρές τις προθέσεις του, δηλώνοντας ανάμεσα σ’ άλλα ότι υποστηρίζει την εργάσιμη βδομάδα των 7 ημερών καθώς και ότι βασική του πρόθεση είναι να μειώσει τη φορολογία των επιχειρηματιών από το 28% που είναι σήμερα στο 20% και τη φορολογία των μερισμάτων από 10% σε 5% μέσα σε 2 χρόνια.

Όμως, η υπερψήφιση του ΣΥΡΙΖΑ σ’ αυτές τις εκλογές θα αποτελεί ένα λάθος. Τα εργατικά και λαϊκά στρώματα δεν πρέπει να ξεχνούν πως η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ πήγε την υπόθεση της Αριστεράς πολλά χρόνια αν όχι δεκαετίες πίσω. Κι αυτό γιατί η έννοια της Αριστεράς είναι (ή τουλάχιστον θα έπρεπε να είναι) ταυτισμένη με την εξυπηρέτηση των συμφερόντων των εργατικών και λαϊκών στρωμάτων, με τη συνέπεια λόγων και έργων, με τη σύγκρουση με τα μεγάλα συμφέροντα, με τη σύγκρουση με την κρατική γραφειοκρατία και τη διαφθορά. Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ ακολούθησε μια πολιτική στον αντίποδα όλων των πιο πάνω. Από ένα κόμμα που θα έσκιζε τα μνημόνια προχώρησε στην υπογραφή του 3ου Μνημονίου που σήμαινε συνέχιση της λιτότητας που είχαν επιβάλει ΠΑΣΟΚ και ΝΔ. Υποτάχθηκε στα μεγάλα συμφέροντα αντί να συγκρουστεί μαζί τους καρφώνοντας πισώπλατα αγώνες όπως των Σκουριών και ιδιωτικοποιώντας τα πάντα. Δεν συγκρούστηκε με την διαφθορά και αντίθετα άρχισε να βολεύει τα «δικά του παιδιά» αντιγράφοντας τους προγενέστερους της. Έδιωξε την αριστερή βάση του ΣΥΡΙΖΑ και γέμισε το κόμμα με στελέχη του ΠΑΣΟΚ που εγκατέλειψαν το καράβι τους που βυθιζόταν. Και τελικά, απογοήτευσε δεκάδες χιλιάδες κόσμου της Αριστεράς και των κινημάτων, που είχαν πιστέψει σ’ αυτόν. Έτσι δημιούργησε την αίσθηση και την πεποίθηση στον κόσμο ότι «όλοι ίδιοι είναι». Αυτό, οφείλουμε να μην το «συγχωρέσουμε» στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ.

Όχι στα κόμματα των Μνημονίων 

Για 10 χρόνια τώρα η ελληνική κοινωνία υποφέρει. Έγινε το πειραματόζωο της ΕΕ και των δανειστών οι οποίοι έβαλαν τον ελληνικό λαό στο τραπέζι του Προκρούστη για να πετύχουν τον βασικό τους στόχο που, όπως οι ίδιοι έχουν δημόσια και κυνικά παραδεχτεί, ήταν να σώσουν τους τραπεζίτες και να διασφαλίσουν τα κέρδη τους.

Σ’ αυτό το έγκλημα δεν φταίνε μόνο οι Τροϊκανοί, υπάρχουν και οι εδώ υπεύθυνοι. ΠΑΣΟΚ, ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ είναι τα κόμματα που έχουν κυβερνήσει στη διάρκεια της τελευταίας δεκαετίας (μαζί με διάφορους κολαούζους: ΑΝΕΛ, ΛΑΟΣ, ΔΗΜΑΡ), που συμφώνησαν και εφάρμοσαν τις βάρβαρες πολιτικές των δανειστών. Αυτά τα κόμματα πρέπει να τιμωρήσουμε στις εκλογές, καταψηφίζοντας τα, παρά τις όποιες διαφορές μπορεί να έχουν μεταξύ τους.

Την ίδια στιγμή η αποχή δεν είναι λύση.

Η αποχή ήταν πολύ μεγάλη στις εκλογές του Μάη και ειδικά στο 2ο γύρο των τοπικών εκλογών (κυμάνθηκε στο 60%) δεν είχε ιστορικό προηγούμενο. Η αποχή, όμως, με ένα έμμεσο αλλά καθαρό τρόπο, ενισχύει το ισχυρότερο κόμμα, διευκολύνοντας την εκλογική του επιτυχία και την αυτοδυναμία του. Όταν ο κόσμος της Αριστεράς δεν πάει στην κάλπη, αυτός που ενισχύεται είναι οι δυνάμεις του κατεστημένου και τα κόμματα των Μνημονίων.

Έξω οι φασίστες από τη βουλή

Στις εκλογές του Μάη είχαμε τη πτώση της Χρυσής Αυγής. Σήμερα υπάρχει το σοβαρό ενδεχόμενο η συμμορία αυτή των δολοφόνων να μην καταφέρει να μπει στη βουλή – οι δημοσκοπήσεις την εμφανίζουν λίγο πάνω από το 3%. Αξίζει να δώσουμε αποφασιστικά αυτή μάχη, να βρεθούν οι υμνητές του Χίτλερ και οι δολοφόνοι του Παύλου Φύσσα και του Σαχζάτ Λουκμάν εκτός βουλής – παράλληλα βέβαια με τον αγώνα που είναι απαραίτητος για να καταδικαστούν παραδειγματικά στη δίκη που συνεχίζεται για 5ο χρόνο και να καταλήξουν στη φυλακή μια για πάντα για όλα εγκλήματά τους.

Η καταδίκη των φασιστών της Χ.Α. είναι ένας παραπάνω λόγος για να συμμετέχουμε στις εκλογές και να μην επιλέξουμε την αποχή και την αδιαφορία.
Ψήφο στην Αριστερά

Η μόνη απάντηση στα κόμματα του κατεστημένου, έτσι, είναι η ψήφος στα κόμματα της Αριστεράς.

Το «Ξεκίνημα» δεν παίρνει θέση υπέρ του ενός ή του άλλου κόμματος της Αριστεράς. Υπάρχουν δεκάδες οργανώσεις και κόμματα και η εικόνα της Αριστεράς είναι αρνητική και απογοητευτική, καθώς δεν εμφανίζεται ικανή να προχωρήσει σε εκλογικές (και άλλες) συνεργασίες, στη βάση ενός προγράμματος που να ανταποκρίνεται πραγματικά στις ανάγκες της κοινωνίας, έτσι ώστε να προσφέρει προοπτική αντίστασης και διέξοδο σε εκατομμύρια εργαζόμενους και νεολαία. Παρόλα αυτά η ψήφος σε μια από τις οργανώσεις/κόμματα της Αριστεράς είναι η μόνη σωστή επιλογή, από τη σκοπιά της εξυπηρέτησης των εργατικών-λαϊκών συμφερόντων.

Στις εκλογές για την τοπική αυτοδιοίκηση το «Ξ» συνεργάστηκε σε μια σειρά περιοχές με άλλες δυνάμεις της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς (το ΚΚΕ δυστυχώς αρνείται μονίμως κάθε συνεργασία) στη βάση ενωτικών ψηφοδελτίων. Τα αποτελέσματα ήταν από ικανοποιητικά έως πολύ καλά και πολύ πιο πάνω από τα αποτελέσματα της Αριστεράς στις Ευρωεκλογές, φτάνοντας μάλιστα διψήφια ποσοστά σε μερικές περιπτώσεις. Ενδεικτικά, στις συνεργασίες που συμμετείχε το «Ξ», είχαμε από 1,4% μέχρι και 11% περίπου, ενώ στην πλειοψηφία των περιπτώσεων τα ποσοστά κυμάνθηκαν ανάμεσα στο 2,5 και το 5% (δείτε αναλυτικά στο άρθρο δημόσιου απολογισμού της εκστρατείας του «Ξ» εδώ). Αυτό δείχνει τις πολύ σημαντικές δυνατότητες που υπάρχουν. Όμως στις γενικές εκλογές της 7ης Ιούλη δεν εμφανίζεται πουθενά η δυνατότητα αριστερών συνεργασιών. Γι’ αυτό το «Ξ» καλεί σε ψήφο γενικά στην Αριστερά χωρίς να κάνει συγκεκριμένη πρόταση για συγκεκριμένο κόμμα.

Η εικόνα της Αριστεράς

Τα βασικά κόμματα της Αριστεράς δέχτηκαν σοβαρό πλήγμα στις Ευρωεκλογές του περασμένου Μάη. Μέσα σε συνθήκες τεράστιας κρίσης, οικονομικής κοινωνικής και πολιτικής, οι πιο μαζικοί σχηματισμοί της Αριστεράς, δηλαδή το ΚΚΕ, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ και η ΛΑΕ, όχι μόνο δεν κατάφεραν να ενισχύσουν τις δυνάμεις τους, αλλά έχασαν. Σε σχέση με τις εκλογές του 2014 το ΚΚΕ έχασε 50.000 ψήφους, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ έχασε 5.000 ψήφους, ενώ η ΛΑΕ κατέρρευσε και βρίσκεται σε διαδικασία διάλυσης. Πρόκειται για μια ήττα της Αριστεράς, από την οποία δυστυχώς δεν έχουν βγει τα απαραίτητα συμπεράσματα.

Το ΚΚΕ, το βασικό κόμμα της Αριστεράς σήμερα, επιμένει να αρνείται τη συνεργασία με άλλες δυνάμεις (που δεν συμφωνούν μαζί του) για την επίτευξη ευρύτερων κοινωνικών μετώπων και εκλογικών συνεργασιών. Κι όμως αυτή είναι μία από τις πιο κρίσιμες προϋποθέσεις για την ανάκαμψη του εργατικού κινήματος, των κοινωνικών αγώνων και της ίδιας της Αριστεράς, στη φάση που βρίσκεται σήμερα η ελληνική κοινωνία έχοντας περάσει από σημαντικές ήττες και μεγάλες απογοητεύσεις. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ από την άλλη, επιδίδεται πολύ συχνά σε ένα διαγωνισμό μαξιμαλιστικών στόχων που δεν έχουν σχέση με τις ανάγκες της κοινωνίας, δεν προτείνει ένα συγκεκριμένο ενωτικό σχέδιο δράσης και αγώνων για το κίνημα, και τα εσωτερικά πλακώματα των οργανώσεων της για την κυριαρχία στο εσωτερικό της απωθούν τον κόσμο. Τέλος, η ηγεσία της ΛΑΕ που οδηγείται στην διάλυση λόγω της δεξιάς πορείας και της στροφής στον εθνικισμό, έβγαλε το συμπέρασμα ότι έπρεπε να πάει ακόμα πιο δεξιά και ακόμα πιο εθνικιστικά.

Μπροστά στην κακή εικόνα της Αριστεράς είχαμε το «φαινόμενο» Βαρουφάκη, το ΜΕΡΑ25, που πλησίασε το 3%. Πολύς κόσμος στράφηκε στο ΜΕΡΑ 25 για να εκφράσει την αντίθεση του σε όλα όσα συμβαίνουν. Και πολλοί θα ψηφίσουν Βαρουφάκη ελπίζοντας να υπάρξει μια ζωντανή φωνή αντίστασης ενάντια στο κατεστημένο μέσα στη βουλή. Πρέπει όμως να πούμε πως, δυστυχώς, ούτε το ΜΕΡΑ25 προσφέρει τη διέξοδο που χρειάζεται η ελληνική κοινωνία. Παρά τις σωστές και προχωρημένες θέσεις του σε μια σειρά κοινωνικά ζητήματα, όπως το περιβάλλον, τα δικαιώματα κλπ, στα ζητήματα της οικονομίας και της ΕΕ το ΜΕΡΑ25 είναι πολύ «πίσω», με προτάσεις που δεν θίγουν το μεγάλο κεφάλαιο και το σύστημα. Όπως όμως αποδείχτηκε όταν ο ίδιος ο Βαρουφάκης ήταν υπουργός οικονομικών διέξοδος από τη κρίση υπέρ των λαϊκών στρωμάτων δεν μπορεί να υπάρξει εντός του συστήματος.

Η Αριστερά που χρειαζόμαστε

Η ψήφος δεν αλλάζει την κοινωνία, αυτό πια δεν χρειάζεται απόδειξη, ειδικά σ’ αυτές τις εκλογές που η Αριστερά εμφανίζεται αδύναμη και παροπλισμένη. Γι’ αυτό, πέρα από την προσπάθεια γενικά να ενισχύσουμε τις δυνάμεις που αντιστέκονται στη λιτότητα, χρειάζεται να δούμε το πιο σημαντικό καθήκον με το οποίο είμαστε αντιμέτωποι για το μέλλον – και αυτό είναι το πως θα δημιουργηθεί η Αριστερά που χρειαζόμαστε. Τα βασικά της πολιτικά χαρακτηριστικά θα πρέπει να είναι:

• Να καταλαβαίνει τα προβλήματα της κοινωνίας και να μιλά τη «γλώσσα» των λαϊκών στρωμάτων, κι όχι να ζει «σε άλλο πλανήτη».
• Να είναι ενωτική προς όλα τα κινήματα και όλη την Αριστερά – παρά τις διαφωνίες που υπάρχουν πρέπει να υπάρχουν συνεργασίες σε κινηματικό και εκλογικό επίπεδο.
• Να είναι δημοκρατική στη λειτουργία της και να μην καπελώνει κινήματα και κοινές προσπάθειες.
• Να ασχολείται με τα μικρά και μεγάλα καθημερινά προβλήματα και να παλεύει για λύσεις, και ταυτόχρονα να συνδέει αυτούς τους αγώνες με την πάλη για ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου.
• Να έχει ψηλά στη σημαία της την ανάγκη του σοσιαλιστικού μετασχηματισμού της κοινωνίας – το πέρασμα των στρατηγικών τομέων της οικονομίας στην κοινωνία κάτω από τον έλεγχο και τη διαχείριση των ίδιων των εργαζομένων. Η οικονομία να σχεδιαστεί για να ανταποκρίνεται στις ανάγκες της κοινωνίας κι όχι στο κέρδος των πολυεθνικών και των μονοπωλίων. Σοσιαλισμός χωρίς δημοκρατία, πολυκομματισμό και ελευθερία, δεν είναι σοσιαλισμός.
• Να είναι διεθνιστική: να αντιμετωπίζει τον αγώνα για την ανατροπή σε κάθε χώρα σαν μέρος μιας ευρύτερης πάλης για το σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της Ευρώπης και όλου του κόσμου.
• Να προβάλλει ψηλά στη σημαία της την Σοσιαλιστική Ενωμένη Ευρώπη, σαν απάντηση στη σημερινή αντιδημοκρατική και αντεργατική Ευρωπαϊκή Ένωση του μεγάλου κεφαλαίου και των πολυεθνικών.

Μπορούμε να χτίσουμε μια τέτοια Αριστερά; Η απάντηση είναι θετική, παρότι χρειάζεται η κατανόηση ότι δεν είναι κάτι εύκολο και θα χρειαστεί χρόνο. Η εμπειρία των εκλογών για την τοπική αυτοδιοίκηση τον περασμένο Μάη όμως έχει δώσει μια σειρά από πολύ σημαντικά διδάγματα. Σε μια σειρά περιοχές υπήρξε συνεργασία ανάμεσα σε δυνάμεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, της ΛΑΕ, ανεξάρτητες οργανώσεις της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς (όπως το «Ξ») και ανένταχτους αγωνιστές, με πολύ καλά αποτελέσματα. Στο δήμο της Θεσσαλονίκης (τον 2ο μεγαλύτερο δήμο της χώρας) για παράδειγμα η «Πόλη Ανάποδα – Δύναμη Ανατροπής» πήρε 1,75% για το δημοτικό συμβούλιο και 3,4%-5,6% για τα τοπικά συμβούλια της πόλης. Στο δήμο Νεάπολης-Συκεών, πάλι στη Θεσσαλονίκη, μια παρόμοια συνεργασία, η «Πόλη Αλλιώς», ξεπέρασε το 3,5% ενώ στην Αθήνα, στου Ζωγράφου, η «Ανυπότακτη Πόλη» ξεπέρασε το 2,5%. Αυτά είναι μερικά μόνο από τα παραδείγματα. Η σύγκριση αυτών των αποτελεσμάτων με τα αποτελέσματα της Αριστεράς στις Ευρωκλογές μιλάει από μόνη της.

Πάνω σε τέτοια παραδείγματα μπορούμε να επενδύσουμε την επόμενη περίοδο. Σήμερα είναι αδύνατο να υπάρξει η εμφάνιση μιας νέας Αριστεράς σε πανελλαδικό επίπεδο, με άμεσο και αυτόματο τρόπο. Έχοντας όμως αυτό τον στόχο για το μέλλον μπορούμε, σήμερα, να χτίσουμε πάνω σε τοπικά παραδείγματα όπου υπάρχουν, κι έτσι να προετοιμάζουμε το αύριο. Σ’ αυτό το στόχο είναι ταγμένο το «Ξ» – στο χτίσιμο μιας μαζικής, ενωτικής, ανατρεπτικής, επαναστατικής Αριστεράς. Σ’ αυτό το στόχο καλούμε τους αγωνιστές της Αριστεράς και των κινημάτων να στρατευτούν και να παλέψουν μαζί μας.

ΞΕΚΙΝΗΜΑ