Το Εditorial Της "Εργατικής Αριστεράς" Που Κυκλοφορεί (φύλλο Νο 436)

Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, η ελληνική στρατιωτική και διπλωματική ηγεσία διατυμπανίζει την άποψη ότι δεν είναι πραγματικός ο κίνδυνος ενός «θερμού επεισοδίου», δηλαδή μιας πράξης ένοπλης αναμέτρησης με την Τουρκία στην Ανατολική Μεσόγειο, στα νερά πέριξ της Κύπρου ή, ακόμα πιο επικίνδυνα, γύρω από το Καστελόριζο.

Πι­θα­νό­τα­τα αυτή η εκτί­μη­ση να είναι σωστή. Η κα­τά­στα­ση στις δύο χώρες, την Ελ­λά­δα και την Τουρ­κία, αλλά κυ­ρί­ως στην ευ­ρύ­τε­ρη πε­ριο­χή, είναι τόσο αστα­θής και αβέ­βαιη, που κάνει εγκλη­μα­τι­κό κάθε «παι­χνί­δι» με το άνοιγ­μα της πόρ­τας του τρε­λο­κο­μεί­ου που συ­νι­στά ένα «θερμό επει­σό­διο» που θα μπο­ρού­σε εύ­κο­λα να ξε­φύ­γει από κάθε ελεγ­χό­με­νη διά­στα­ση.

Ομως, την ίδια στιγ­μή στο ελ­λα­δι­κό και κυ­πρια­κό «στρα­τό­πε­δο», με τη σαφή στή­ρι­ξη όλων των δυ­τι­κών Με­γά­λων Δυ­νά­με­ων, υπάρ­χει η επι­μο­νή ότι τα κα­τα­τε­θει­μέ­να σχέ­δια κα­τα­νο­μής της Ανα­το­λι­κής Με­σο­γεί­ου είναι αδια­πραγ­μά­τευ­τα, είναι κά­ποιου εί­δους εν­σάρ­κω­ση ενός Διε­θνούς Δι­καί­ου.

Τα σχέ­δια αυτά δια­θέ­τουν τη δι­πλω­μα­τι­κή και στρα­τιω­τι­κή στή­ρι­ξη του «άξονα» Ισ­ρα­ήλ-Κύ­προς-Ελ­λά­δα. Δια­θέ­τουν επί­σης την υπο­στή­ρι­ξη των αμε­ρι­κα­νι­κών αε­ρο­πλα­νο­φό­ρων, των γαλ­λι­κών φρε­γα­τών που πρό­σφα­τα απέ­κτη­σαν μό­νι­μο ναύ­σταθ­μο στην Κύπρο, των βρε­τα­νι­κών F-35 που πρό­σφα­τα με­τα­φέρ­θη­καν εσπευ­σμέ­να στις βρε­τα­νι­κές βά­σεις στην Κύπρο, αλλά και τη «συμ­με­το­χή» των κο­λοσ­σιαί­ων πο­λυ­ε­θνι­κών εξό­ρυ­ξης με «συ­ντο­νι­στή» την Exxon-Mobil που δια­θέ­τει στε­νό­τα­τες σχέ­σεις με τους Ρε­που­μπλι­κά­νους στις ΗΠΑ.

Αυτή η συ­γκέ­ντρω­ση ισχύ­ος υπέρ του συ­γκε­κρι­μέ­νου σχε­δί­ου είναι η συ­γκε­κρι­μέ­νη εκ­δο­χή «Διε­θνούς Δι­καί­ου» στην οποία όλοι ανα­φέ­ρο­νται.

Ξε­χνώ­ντας κά­ποιες «λε­πτο­μέ­ρειες»: όπως η λε­η­λα­σία κάθε έν­νοιας δι­καιώ­μα­τος για τα «ητ­τη­μέ­να» κράτη στην πε­ριο­χή (Λί­βα­νος, Πα­λαι­στί­νη). Όπως η δια­νο­μή του 93% των θα­λάσ­σιων εκτά­σε­ων με­τα­ξύ των συ­νε­ταί­ρων του συ­να­σπι­σμού και ο πε­ριο­ρι­σμός της Τουρ­κί­ας στο 7%, παρά την έκτα­ση των ακτών της στην Ανα­το­λι­κή Με­σό­γειο.

Το σχέ­διο δεν πε­ρι­λαμ­βά­νει μόνο την εξό­ρυ­ξη, αλλά και τη με­τα­φο­ρά του φυ­σι­κού αε­ρί­ου από τα κοι­τά­σμα­τα προς τη δυ­τι­κή Ευ­ρώ­πη. Και αυτό ση­μαί­νει ότι οι ΑΟΖ Ισ­ρα­ήλ-Κύ­πρου-Ελ­λά­δας οφεί­λουν να έχουν αδια­τά­ρα­κτη γε­ω­γρα­φι­κή συ­νέ­χεια. Κατά συ­νέ­πεια το Κα­στε­λό­ρι­ζο απο­κτά στρα­τη­γι­κή ση­μα­σία και «οφεί­λει» να κα­το­χυ­ρώ­σει δι­καιώ­μα­τα ΑΟΖ στην Ανα­το­λι­κή Με­σό­γειο συ­γκρί­σι­μα –ή και με­γα­λύ­τε­ρα…– απ’ ό,τι η Τουρ­κία συ­νο­λι­κά.

Υπάρ­χει το ερώ­τη­μα, γιατί το ελ­λη­νι­κό κρά­τος δεν προ­χω­ρά στις δια­δι­κα­σί­ες ανα­κή­ρυ­ξης και οριο­θέ­τη­σης της ΑΟΖ, αφού πι­στεύ­ει ότι το Διε­θνές Δί­καιο είναι με το μέρος του. Η απά­ντη­ση έχει δοθεί επα­νει­λημ­μέ­νως από τα χείλη κρα­τι­κών λει­τουρ­γών (όπως πχ ο επί­ση­μος δια­πραγ­μα­τευ­τής εκ μέ­ρους του ελ­λη­νι­κού κρά­τους για τα ζη­τή­μα­τα του Δι­καί­ου των Θα­λασ­σών…): Γιατί θε­ω­ρεί­ται εξαι­ρε­τι­κά απί­θα­νο, μετά από προ­σφυ­γή της Τουρ­κί­ας στο Διε­θνές Δι­κα­στή­ριο, ότι η από­φα­ση θα δι­καί­ω­νε τα «κε­κτη­μέ­να» που διεκ­δι­κούν οι χάρ­τες κα­τα­νο­μής του άξονα Ελ­λά­δα-Κύ­προς-Ισ­ρα­ήλ.

Πρό­σφα­τα ο Κ. Ση­μί­της προει­δο­ποί­η­σε ότι μια από­φα­ση Διε­θνούς Δι­κα­στη­ρί­ου για το Κα­στε­λό­ρι­ζο θα απεί­χε ση­μα­ντι­κά από αυτά που θε­ω­ρού­νται «εθνι­κές θέ­σεις» («το Διε­θνές Δι­κα­στή­ριο έχει απο­φαν­θεί, σε ορι­σμέ­νες πε­ρι­πτώ­σεις, ότι ένα μικρό νησί δεν έχει δική του υφα­λο­κρη­πί­δα εφό­σον βρί­σκε­ται κοντά σε έναν “κύριο όγκο ξηράς”. Η υφα­λο­κρη­πί­δα ανή­κει σε αυτές τις πε­ρι­πτώ­σεις στο κρά­τος που έχει τον κύριο όγκο ξηράς»).

«Εθνι­κοί δη­μο­σιο­γρά­φοι», πέρα από κάθε υπο­ψία για διε­θνι­σμό, αφού κα­τα­χέ­ρια­σαν τον Κ. Ση­μί­τη για «εν­δο­τι­σμό», αμέ­σως μετά… επι­βε­βαί­ω­σαν την εκτί­μη­σή του («εάν ποτέ η δια­φο­ρά φτά­σει στο Διε­θνές Δι­κα­στή­ριο, πι­θα­νώς αυτό θα συν­δυά­σει την αρχή της μέσης γραμ­μής με την αρχή της ανα­λο­γι­κό­τη­τας και να μη δώσει στο Κα­στε­λό­ρι­ζο πλήρη επή­ρεια», Στ. Λυ­γε­ρός).

Ομως αυτό θα τί­να­ζε στον αέρα την προ­ο­πτι­κή του θα­λάσ­σιου αγω­γού από το Ισ­ρα­ήλ στην ΕΕ. Γι’ αυτό, αυτό που επι­χει­ρεί­ται είναι να εμπε­δω­θούν τα τε­τε­λε­σμέ­να, ενώ οι ανα­φο­ρές για το Διε­θνές Δί­καιο είναι στά­χτη για τα μάτια του κό­σμου.

Τα όποια κέρδη από την εκ­με­τάλ­λευ­ση των κοι­τα­σμά­των φυ­σι­κού αε­ρί­ου (κέρδη που προς το παρόν είναι στη σφαί­ρα του πι­θα­νο­λο­γού­με­νου…) θα κα­τα­λή­ξουν στα θη­σαυ­ρο­φυ­λά­κια των πο­λυ­ε­θνι­κών εξό­ρυ­ξης. Τα κράτη της πε­ριο­χής μπαί­νουν σ’ αυτό το επι­κίν­δυ­νο παι­χνί­δι, προσ­δο­κώ­ντας οφέλη κυ­ρί­ως μέσω της γε­ω­πο­λι­τι­κής ανα­βάθ­μι­σής τους στην ουρά των ΗΠΑ και της ΕΕ.

Για τους λαούς της πε­ριο­χής, όμως, μέ­νουν οι τε­ρά­στιοι κίν­δυ­νοι του πο­λέ­μου. Δεν μπο­ρού­με να επα­να­παυ­θού­με στη «φρό­νη­ση» των πο­λι­τι­κών και στρα­τιω­τι­κών ηγε­σιών.

Είναι ώρα να μι­λή­σει κα­θα­ρά η Αρι­στε­ρά. Που οφεί­λει να πα­ρέμ­βει όχι σαν ασκού­με­νος δι­κη­γό­ρος επί του Διε­θνούς Δι­καί­ου, αλλά ως πο­λι­τι­κό ρεύμα στην υπη­ρε­σία των ερ­γα­ζο­μέ­νων και των λαϊ­κών μαζών:

• Οχι σε πό­λε­μο για τις εξο­ρύ­ξεις και τις ΑΟΖ.
• Οχι στο ΝΑΤΟ και στους εξο­πλι­σμούς.
• Οχι στον «άξονα» με το σιω­νι­στι­κό κρά­τος του Ισ­ρα­ήλ και τη δι­κτα­το­ρία του Σίσι στην Αί­γυ­πτο.