ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ Ένας Κόσμος Έτοιμος Να Εκραγεί

Μπήκαμε και επίσημα ξανά σε προεκλογική περίοδο και ξαφνικά, αυτή τη φορά, Τσίπρας και Μητσοτάκης και από κοντά και η Φώφη προσπαθούν να μας πείσουν ότι είναι ώρα για “πολιτικό πολιτισμό”, “σοβαρό διάλογο πάνω σε προγράμματα” και “ψύχραιμη κοινή εθνική γραμμή απέναντι στην Τουρκία”. Ο επίσημος πολιτικός κόσμος βαδίζει προς τις κάλπες ανήσυχος και φοβισμένος. Έχει κάθε λόγο να είναι.

Μια ματιά στο διεθνές σκηνικό εξηγεί γιατί. Οι οικονομικές εξελίξεις είναι παγκόσμια ανησυχητικές. Οι G20, οι είκοσι πλουσιότερες χώρες πάνε για τη συνάντησή τους στη σκιά προειδοποιήσεων ότι η οικονομία επιβραδύνεται και καμιά κεντρική τράπεζα δεν έχει έτοιμη συνταγή για διέξοδο. Ο βασικός υποψήφιος για διάδοχος του Μάριο Ντράγκι στην κεφαλή της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας δηλώνει ότι σήμερα είμαστε λιγότερο προετοιμασμένοι για την αντιμετώπιση μιας νέας κρίσης σε σύγκριση με πριν δέκα χρόνια!

Οι προοπτικές ότι η ελληνική οικονομία θα βγάζει συνεχώς θηριώδη υπερπλεονάσματα για να ξεπληρώνει το χρέος ποτέ δεν ήταν βάσιμες. Τώρα γίνονται χειρότερες.

Και ενώ συσσωρεύονται τα σύννεφα της οικονομικής κρίσης, ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός απειλεί να βάλει φωτιά σε όλους τους ανταγωνισμούς που υποβόσκουν ανάμεσα σε μεγάλες και μικρές δυνάμεις σε κάθε γωνιά του πλανήτη. Από τους εμπορικούς πολέμους μέχρι τις πολεμικές προβοκάτσιες του Τραμπ κατά του Ιράν, διαμορφώνεται ένα τοπίο που βάζει πιέσεις πάνω στις άρχουσες τάξεις κάθε εθνικού καπιταλισμού να δείχνουν τα νύχια τους.

Αλλά το πιο εντυπωσιακό στοιχείο στη διεθνή συγκυρία είναι η εύφλεκτη οργή των από κάτω. Σε πείσμα όλων των αναλυτών, κυριλέ και “αριστερών”, που μας βομβαρδίζουν με κλισέ περί εξαφανισμένης εργατικής τάξης ή ακόμη χειρότερα περί συντηρητικοποίησης και παθητικοποίησης των μαζών, τα ξεσπάσματα της λαϊκής οργής έρχονται καθημερινά να στείλουν αντίθετα μηνύματα. Ο κόσμος είναι ένα καζάνι που βράζει.

Ξεσπάσματα οργής

Το έδειξαν οι γυναίκες στην Ελβετία, την πιο συντηρητική ευρωπαϊκή χώρα, με τη συγκλονιστική απεργία τους. Το έδειξε η Γενική Απεργία στη Βραζιλία. Στη χώρα όπου η άρχουσα τάξη μεθόδευσε τη φυλάκιση του Λούλα και άνοιξε το δρόμο στον ακροδεξιό Μπολσονάρο, οι εργάτες και οι εργάτριες δείχνουν ότι δεν υπάρχουν σκυμμένα κεφάλια. Στο μακρινό Χονγκ Κονγκ, με πληθυσμό 7,5 εκατομμύρια, είδαμε να βγαίνουν στους δρόμους δυο εκατομμύρια διαδηλωτές και να αναγκάζουν σε υποχώρηση τη δεύτερη υπερδύναμη του πλανήτη.

Στην ευρύτερη περιοχή μας, η εργατική τάξη και η φτωχολογιά του Σουδάν κρατάει ζωντανή την επανάστασή της κόντρα στις επιθέσεις μιας στρατιωτικής χούντας που έχει τις πλάτες της Σαουδικής Αραβίας και του σφαγέα της Αραβικής άνοιξης στρατάρχη Σίσι. Τα χέρια του Σίσι που είναι βαμμένα με το αίμα χιλιάδων αγωνιστών, έχουν τώρα πάνω τους και τον θάνατο του τελευταίου εκλεγμένου Πρόεδρου της Αιγύπτου, του Μοχάμεντ Μόρσι. Έπειτα από έξι χρόνια στη φυλακή, ο Μόρσι πέθανε μέσα στο δικαστήριο όπου δικαζόταν ξανά!

Κι όμως, τον δολοφόνο Σίσι δίπλα στον Νετανιάχου και τον Τραμπ μάς εμφανίζουν ως εγγυητή της σταθερότητας και του “διεθνούς δικαίου” στην Ανατολική Μεσόγειο ο Τσίπρας και οι υπουργοί του με τη συναίνεση και του Μητσοτάκη και του ΚΙΝΑΛ.

Το μέλλον μας δεν βρίσκεται βουλιάζοντας σε αυτόν το βούρκο. Το μέλλον μας είναι δίπλα στον κόσμο που ξεσηκώνεται παντού. Γι' αυτό χρειαζόμαστε τώρα περισσότερο από ποτέ δυνατή αντικαπιταλιστική αριστερά, την αριστερά που εμπιστεύεται τις αστείρευτες δυνάμεις της τάξης μας. Οι απεργοί στις τράπεζες και στα νοσοκομεία, οι διαδηλωτές και οι διαδηλώτριες στα Pride, οι αντιφασίστες που παλεύουν για να στείλουν τους δολοφόνους της Χρυσής Αυγής έξω από τη Βουλή και μέσα στη φυλακή, όλοι και όλες μαζί δείχνουν τι θα βρει μπροστά της η επόμενη κυβέρνηση: κύματα οργής σαν αυτά που ξεδιπλώνονται παντού.

Η Εργατική Αλληλεγγύη σας προσκαλεί να προετοιμαζόμαστε για να ανταποκριθούμε σε αυτή την πρόκληση στηρίζοντας την ΑΝΤΑΡΣΥΑ και στις κάλπες και στους δρόμους.

Πηγή : ergatiki