ΟΚΔΕ - Ευρωεκλογές 2019: Απολογισμός Και Εκτιμήσεις

Από την Εργατική Πάλη Ιουνίου
 

Ο ΣΥΡΙΖΑ σε αποδρομή – Η νίκη της ΝΔ

Η ήττα του ΣΥΡΙΖΑ/Τσίπρα είναι τεράστια. Τίποτα δεν δείχνει ότι μπορεί να αντιστραφεί. Για τις βουλευτικές εκλογές του Ιουλίου επιστρατεύεται, φυσικά, από τον ΣΥΡΙΖΑ το κάλπικο δίλημμα να μην έρθει στην εξουσία η ΝΔ. Ίσως ακόμα σε κάποιο βαθμό αυτό επιδράσει, ωστόσο: α) Το ίδιο δίλημμα είχε τεθεί ήδη για τις Ευρωεκλογές, εκβιάζοντας μάλιστα ότι διαφορετικά απειλείται ακύρωση των ψηφισμένων «παροχών» ελεημοσύνης. β) Από όλο και περισσότερους εργαζόμενους και νέους γίνεται κατανοητό ότι δεν μπορεί πλέον κανένας Τσίπρας να σταματήσει τον Μητσοτάκη, που σημαίνει ότι μια τέτοια ψήφος είναι κυριολεκτικά χαμένη. Η προκήρυξη των βουλευτικών σημαίνει πρακτικά παραδοχή του ΣΥΡΙΖΑ/Τσίπρα ότι η παρένθεσή τους κλείνει με την παράδοση της εξουσίας στη ΝΔ.

Αντίθετα με την αστική προπαγάνδα, αυτή η ήττα δεν οφείλεται πρωτίστως στα προσωπικά χαρακτηριστικά του Τσίπρα, στην αθλιότητα και αλαζονεία του ίδιου και του επιτελείου του, στα διάφορα σκάνδαλα κ.λπ. Όλα αυτά, υπαρκτά και αποκρουστικά, είναι ουσιαστικά το αποτέλεσμα του ιστορικού εγκλήματος του ΣΥΡΙΖΑ/Τσίπρα ενάντια στον ελληνικό λαό. Νομιμοποίησε στο όνομα μιας «Αριστεράς» τη χειρότερη μορφή της αστικής πολιτικής, είτε τα Μνημόνια, είτε τον αχαλίνωτο φιλοϊμπεριαλισμό–φιλοατλαντισμό και τον σάπιο εθνικισμό, είτε τις πιο βρώμικες μεθόδους άσκησης της εξουσίας, απανωτά πολιτικά και κοινοβουλευτικά πραξικοπήματα που μετέτρεψαν την πολιτική σκηνή σε τσίρκο. Όλα αυτά πήραν πρωτοφανείς διαστάσεις και τώρα δίνεται η σκυτάλη στη ΝΔ για να κάνει ακόμα χειρότερα.

Το κύριο πρόβλημα του ΣΥΡΙΖΑ/Τσίπρα δεν είναι το 23%–24% (άξιζε να είναι πολύ μικρότερο), αλλά ότι δεν έχει τις βάσεις να αποτελέσει έναν δεύτερο πυλώνα της αστικής πολιτικής ή και απλά να επιβιώσει. Με μόνη προοπτική την απώλεια της εξουσίας, τα εκφυλιστικά φαινόμενα που συνοδεύουν την πτώση του θα μεγαλώσουν και θα επιταχυνθούν. Ήδη πολλά «ποντίκια», που είχαν περιμαζέψει οι Συριζαίοι, εγκαταλείπουν το πλοίο που βυθίζεται (όπως η απίθανη Μεγαλοοικονόμου).

Το εκλογικό αποτέλεσμα έχει ανοίξει στη ΝΔ τον δρόμο προς την εξουσία και πιθανόν στην αυτοδυναμία. Εκτός από την επανασυσπείρωση μικροαστικών στρωμάτων που είχε χάσει, την άντληση ψήφων από κοινωνικά στρώματα που το 2015 είχαν οδηγήσει τον ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία (εργαζόμενοι, νέοι, συνταξιούχοι) και από την εξαΰλωση των ΑΝΕΛ, Ποτάμι, Λεβέντη (φυσικά και από την Χρυσή Αυγή), έχει για τις βουλευτικές εκλογές και μια δεξαμενή ψήφων από τον εσμό των αντιδραστικών αποκομμάτων (Κρανιδιώτης, Τζήμερος κ.ά.). Κύριος υπεύθυνος γι’ αυτό που επιχειρείται να παρουσιαστεί ως «δεξιά παλινόρθωση» (πρόκειται περισσότερο για αλλαγή σκυτάλης) είναι ο ΣΥΡΙΖΑ/Τσίπρας, που νεκρανέστησε τους «παλιούς» μνημονιακούς. Όπως είχαμε προειδοποιήσει επανειλημμένα (και στην προεκλογική καμπάνια μας), οι αυταπάτες για τον Τσίπρα και η όποια στήριξη του είναι ο πιο σίγουρος δρόμος για να έρθει στην εξουσία μια ακόμα πιο αχαλίνωτη Δεξιά. Αυτή είναι άλλωστε η παγκόσμια εμπειρία από τη λογική του «μικρότερου κακού» για την υπερψήφιση δυνάμεων δήθεν προοδευτικών, κεντροαριστερών κ.λπ.

Η «επιτυχία» του ΚΙΝΑΛ, μετά από τον τραγέλαφο της πολυδιάσπασής του σε διάφορες κατευθύνσεις, εξαντλείται στην επιβίωση σε επίπεδα πιθανής κυβερνητικής τσόντας και πολιτικής εφεδρείας του μνημονιακού καθεστώτος. Οι μνημονιακοί «μιας χρήσης» (ΑΝΕΛ, Ποτάμι, Λεβέντης) εξαερώθηκαν και εξαφανίζονται. Για ακόμα μια φορά, η εξέλιξη αυτών των δυνάμεων αποδεικνύει την ορθότητα μιας βασικής θέσης της ΟΚΔΕ, για το βάθος της κρίσης της αστικής πολιτικής – σε αντίθεση με πολλούς στην Αριστερά, που επανειλημμένα βλέπουν σε τέτοια μορφώματα κάποια μεταφυσική ικανότητα του αστικού πολιτικού σκηνικού να ανασυντίθεται διαρκώς και να εξαπατά τις μάζες.

Το «φρούτο» του τηλεπωλητή Κυριάκου Βελόπουλου (ως βουλευτής του ΛΑΟΣ είχε στηρίξει την κυβέρνηση Παπαδήμου, μεταπήδησε έπειτα στη σαμαρική ΝΔ, πριν αποχωρήσει το 2015 για να φτιάξει την «Ελληνική Λύση») είναι ένα από τα αντιδραστικά μορφώματα που ξερνάει η κρίση του συστήματος, η πολιτική κρίση, η αντιδημοκρατική αναδίπλωση με όχημα τον εθνικισμό. Προφανώς θα συμπληρώσει τις προσπάθειες των αστικών επιτελείων να δημιουργήσουν εφεδρείες για την επερχόμενη διακυβέρνηση της ΝΔ – και βέβαια να βαθύνουν την αντιδημοκρατική αναδίπλωση. Η μείωση της ΧΑ είναι θετική, ωστόσο όχι με την έννοια που την παρουσιάζουν τα αστικά ΜΜΕ και οι δυνάμεις του λεγόμενου «δημοκρατικού τόξου». Το θέμα χρειάζεται κάποιες διευκρινίσεις και μια προσοχή. Η ΧΑ βρισκόταν ήδη σε κάμψη, όχι εξαιτίας της δράσης των δυνάμεων του αστικού καθεστώτος (χαρακτηριστική η καθυστέρηση της δίκης, λόγω και τυχοδιωκτικών προεκλογικών υπολογισμών του ΣΥΡΙΖΑ, ενώ με τα εθνικιστικά συλλαλητήρια η ΧΑ είχε μια ευκαιρία να δοκιμάσει τις δυνάμεις της), αλλά των αντιφασιστικών αγώνων που «έκαψαν» τις απόπειρες να σταθεροποιηθεί ως «σοβαρό» συμπλήρωμα της μνημονιακής διακυβέρνησης. Σε τελευταία ανάλυση, ένα πολύ μεγάλο μέρος του ακροδεξιού ακροατηρίου επαναπατρίστηκε στην μητσοτακική ΝΔ. Επιβεβαιώνεται έτσι ότι η ΧΑ και τα τάγματα εφόδου περιορίζονται στις σημερινές συνθήκες σε ρόλο εφεδρείας για το χτύπημα του εργατικού κινήματος και το Κράτος Έκτακτης Ανάγκης (ο κίνδυνος των φασιστών τρέφεται από την κρίση του συστήματος και δεν μπορεί ποτέ να σβήσει οριστικά με τις κάλπες). Επίσης, κύριος και πιο επικίνδυνος εχθρός είναι ο μνημονιακός «φασισμός χωρίς σβάστικα», το δόγμα «Νόμος και Τάξη», ο αντιδραστικός κατήφορος των επίσημων αστικών δυνάμεων και των κρατικών μηχανισμών καταστολής.

Πτώση της Αριστεράς

Πρέπει να ξεκαθαριστεί ότι οι σχηματισμοί του Βαρουφάκη και της Κωνσταντοπούλου, για τους οποίους γίνεται κάποιος ντόρος, δεν συνιστούν οτιδήποτε αξιόλογο από την άποψη της αναζήτησης στα Αριστερά. Είναι σχηματισμοί αστικοί, καθαρά προσωποπαγείς, που απευθύνονται σχεδόν αποκλειστικά σε μικροαστούς, με αερολογίες αντί οποιουδήποτε συνεκτικού προγράμματος. Ξεμυτίζουν μόνο πάνω στην αδυναμία μιας αξιόπιστης εναλλακτικής. Τα αστικά επιτελεία θα επιχειρήσουν να τους παρουσιάσουν ως κάτι «στα αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ», για να δυσφημίσουν ακόμα περισσότερο την υπόθεση μιας πραγματικής εναλλακτικής. Θα ήταν κωμικοτραγικό αν τμήματα αριστερών δυνάμεων έψαχναν οποιαδήποτε προοπτική σε σχέση με αυτούς τους σχηματισμούς.

Η πτώση του ΚΚΕ είναι ένα ισχυρό ράπισμα για την εντελώς ακατάλληλη, καταστροφική πολιτική του. Παρά την πτώση του ΣΥΡΙΖΑ, χάνει σημαντικά (–5,33% έναντι 6,11% στις Ευρωεκλογές του 2014, μια πτώση κατά 50.000 ψήφοι ή 14%), όσο κι αν προσπαθεί να κρυφτεί με υποκρισίες για «αντοχή» και «συμπόρευση». Φαίνεται ότι ο μηχανισμός του είχε καλλιεργήσει άλλες προσδοκίες ή είχε ο ίδιος σοβαρές αυταπάτες, για μια αισθητή εκλογική ενίσχυση, όπως δείχνουν τα συνθήματα «για μια μεγάλη νίκη του λαού» ή οι αναφορές ηγετικών στελεχών στην «συγκλονιστική» κεντρική προεκλογική συγκέντρωση στο Σύνταγμα. Όλα αυτά βρέθηκαν στον αέρα και δείχνουν μια αυξανόμενη ανικανότητα του ΚΚΕ να αντιληφθεί την πραγματικότητα.

Το πλήγμα στο ΚΚΕ υπογραμμίζεται από το ότι επιστράτευσε τα πιο οπορτουνιστικά μέσα. Συνθήματα πολλές φορές κενά («κάνε τη διαφορά», «περνάμε απέναντι», να μην είναι τρίτη η ΧΑ κ.ά.), τα γνωστά μισόλογα ενάντια στην άμεση έξοδο από Ευρώ/ΕΕ, δηλώσεις στήριξης-υποταγής από γυρολόγους της πολιτικής, στοίβαγμα στα ψηφοδέλτιά του αστικών ή εξαιρετικά αδύναμων πολιτικά προσώπων, ανοιχτό φλερτ με συντηρητικά και αντιδραστικά αντανακλαστικά… Αποδεικνύεται ότι η πολιτική του ΚΚΕ (συκοφάντηση όλων των μεγάλων αγώνων και κινημάτων που δεν ελέγχει, διάσπαση των κινητοποιήσεων, συνευθύνη για τη διαλυτική κρίση στα συνδικάτα, βρώμικες αντιδημοκρατικές μέθοδοι, στοίχιση με την αστική τάξη σε κρίσιμα θέματα και στιγμές κ.λπ.) δεν περνάει απαρατήρητη, δεν συγχωρείται από τις μάζες. Βέβαια, για την ηγεσία του ΚΚΕ, ακόμα μια φορά «βρέχει»: φταίει ο νέος διπολισμός που εγκλωβίζει, ο λαός που δεν κατάλαβε κ.ο.κ.

Αυτή η αποδοκιμασία του ΚΚΕ είναι και μια ισχυρή προειδοποίηση για όσους στην Αριστερά επέμεναν να φαντάζονται αγωνιστικά μέτωπα μαζί του, να το αθροίζουν αυθαίρετα στις «ταξικές δυνάμεις», να διαφοροποιούνται απ’ αυτό μόνο επιλεκτικά. Στην πραγματικότητα, το ΚΚΕ είχε ήδη μπει σε τροχιά κρίσης, αντιφάσκοντας ανάμεσα σε μια ούλτρα αριστερίστικη φρασεολογία και πρακτική και στον πόθο του να ενσωματωθεί (ενισχυμένο, αν μπορούσε) στη νέα μνημονιακή/αστική «κανονικότητα» που θεωρεί ότι σταθεροποιείται. Το κακό εκλογικό αποτέλεσμά του, μετά από την «ανάσα» στην οποία πόνταρε μετά την προδοσία του ΣΥΡΙΖΑ, είναι πιθανότατα μόνο το πρώτο σε μια πορεία περαιτέρω αποδυνάμωσης και παρακμής. Εξάλλου δεν είναι δυνατόν το ΚΚΕ να διαφεύγει εσαεί από την παγκόσμια τάση, την εξαφάνιση των υπολειμμάτων του σταλινισμού (παρά τις κάποιες ιδιαιτερότητες της περίπτωσης της Ελλάδας).

Ο χώρος της άκρας και ριζοσπαστικής αριστεράς έχει πολύ σημαντική πτώση:

– Αν και έχει ελάχιστη σημασία, αυτή η μείωση δεν ισχύει για το ΜΛ ΚΚΕ. Ας σημειωθεί ότι (μετά από τις γνωστές άθλιες επιθέσεις του στον τροτσκισμό / επαναστατικό μαρξισμό) προχώρησε και σε μια απαράδεκτη διαστρέβλωση ενάντια σε όλη την Αριστερά, ισχυριζόμενο μετεκλογικά ότι μόνο αυτό πρόβαλλε το σύνθημα της εξόδου από ΕΕ και ΝΑΤΟ!

– Η ΛΑΕ υπέστη πανωλεθρία. Η αιτία είναι η «δημοκρατική, πατριωτική, αντιμνημονιακή» φυσιογνωμία, οι παρδαλές συμμαχίες, η υπερπροβολή του «αρχηγού», οι ερωτοτροπίες με «μακεδονομάχους» κ.λπ. και κυρίως η αδυναμία της στο κίνημα και τους αγώνες. Αυτά οδήγησαν σε πλήρες αδιέξοδο. Η διαδρομή της τελειώνει κάπου εδώ. Ήδη κάποιες συνιστώσες έχουν ανακοινώσει ότι δεν θα συμμετάσχουν στις βουλευτικές εκλογές, ενώ είναι εξαιρετικά αμφίβολο το τι θα κάνει ως «σύνολο».

– Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ χάνει χιλιάδες ψήφους (5.000 σε σχέση με τις Ευρωεκλογές του 2014, σχεδόν 10.000 σε σχέση με τις βουλευτικές του Σεπτεμβρίου 2015). Αυτό δεν μπορεί να το κρύψει καμία κακόγουστη αλχημεία, όπως αυτή που επιχείρησε γρήγορα-γρήγορα το ΝΑΡ μιλώντας για «ίδιο ποσοστό» (στην πραγματικότητα είναι 0,64% έναντι 0,72% στις Ευρωεκλογές του 2014 και 0,85% στις βουλευτικές του Σεπτεμβρίου 2015). Η επίπλαστη «ενότητα» και μια συγκόλληση μπροστά στις κάλπες, αλλά και οι μικρομεγαλισμοί και αλαζονείες για τον ρόλο των δυνάμεων της στο κίνημα και τους αγώνες (σε κραυγαλέα αντίφαση με πολλά, καθημερινά παραδείγματα), η αδιαφορία για την στοιχειώδη ενότητα των κινητοποιήσεων, οι φωτοβολίδες για «πραγματική συμπόρευση» με φανταστικά ρεύματα, ο ακολουθητισμός απέναντι στο ΚΚΕ και μετά η όψιμη, προεκλογική ανακάλυψη ότι το ΚΚΕ δεν είναι και τόσο «ταξική δύναμη», απίθανες αναλύσεις ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ρεφορμισμός και πρέπει να απευθυνόμαστε στη βάση του… όλα αυτά, στα οποία επιδόθηκαν κυρίως το ΝΑΡ και το ΣΕΚ, δεν μπόρεσαν να κρύψουν τις αδυναμίες της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, τους ανταγωνισμούς στο εσωτερικό της που έχουν ξεσπάσει ανοιχτά και βρίσκονται στο ζενίθ. Φαίνεται σχεδόν αδύνατο να απορροφήσει αυτό τον κραδασμό, το άμεσο μέλλον της είναι ένα ερωτηματικό, καθώς κάθε μία από τις βασικές συνιστώσες της (που έχουν, ξεχωριστά παρμένες, μια εντελώς αναποτελεσματική, αδιέξοδη πολιτική) στρέφεται ανοιχτά ενάντια στην άλλη. Μάλλον οι συνιστώσες έχουν πάρει τις αποφάσεις τους και μένει να φανεί πώς λογαριάζουν να τις εφαρμόσουν.

«Φάρος» η ενίσχυση της ΟΚΔΕ

Το αποτέλεσμα της ΟΚΔΕ είναι πολύ καλό (4.820 ψήφοι, 0,09% – έναντι 3.045 (0,05%) στις Ευρωεκλογές του 2014 και 2.433 (0,04%) στις βουλευτικές του Σεπτεμβρίου 2015). Αντίθετα με την πτώση των κύριων ψηφοδελτίων στην Αριστερά, έχουμε γενική αύξηση των ψήφων μας, ιδιαίτερα σε κρίσιμες περιοχές (κυρίως της Αττικής και Θεσσαλονίκης, αλλά όχι μόνο).

Η καμπάνια της ΟΚΔΕ έγινε με δύναμη και παλμό από όλο το δυναμικό της οργάνωσης. Πιστεύουμε ότι ανταποκριθήκαμε όσο το δυνατόν πιο ολοκληρωμένα και στις πολιτικές απαιτήσεις αυτής της εκλογικής μάχης, παρουσιάζοντας ανοιχτά όχι μόνο μια σαφή κομμουνιστική φυσιογνωμία αλλά και βασικά στοιχεία μια συγκροτημένης εργατικής-επαναστατικής πολιτικής, συνομιλώντας και συζητώντας με χιλιάδες εργαζόμενους και νέους, κάνοντας εκδηλώσεις και εξορμήσεις σε χώρους δουλειάς, γειτονιές, πόλεις, σχολές. Το αποτέλεσμα πιστεύουμε ότι είναι, σε κάποιο βαθμό, μια συνέχεια και αποτύπωση της συνολικής επέμβασής μας στο κίνημα και του αγώνες, μιας σταθερότητας και συνέπειας που έχουμε επιδείξει στις αναλύσεις και την πρακτική μας, πολλές φορές κόντρα στο ρεύμα. Ένα αποτέλεσμα ενθαρρυντικό για τη συνέχεια της πάλης της οργάνωσής μας. Που πιστεύουμε ότι έχει μια αίσθηση του μέτρου, των τιτάνιων καθηκόντων που βρίσκονται μπροστά σε όλους τους αγωνιστές για το ρίζωμα και την εξάπλωση της επαναστατικής πολιτικής, την οικοδόμηση μιας επαναστατικής δύναμης.

Θα παλέψουμε με όλες τις δυνάμεις μας για να υπερασπίσουμε και να ενισχύσουμε αυτό το αποτέλεσμα και στις επερχόμενες εθνικές εκλογές, όπου η ΟΚΔΕ θα συμμετάσχει αυτόνομα, με υποψήφιους σε όλες τις περιφέρειες.

«Συντηρητική στροφή»: κίνδυνος και διαστάσεις

Η «επόμενη μέρα» έχει ήδη ξεκινήσει, με πολλές και σοβαρές δυσκολίες για το εργατικό κίνημα, τις δυνάμεις και τους αγωνιστές που αναφέρονται σ’ αυτό. Η αστική τάξη και οι ιμπεριαλιστές θα προσπαθήσουν να εκμεταλλευτούν τη συγκυρία, για να εμφανίσουν τον Μητσοτάκη ως συντριπτικά κυρίαρχο και να μεγαλώσουν το χτύπημα του εργατικού κινήματος, να επιβάλλουν στους εργαζόμενους μια στρατηγική ήττα με σημαία τη «μείωση του κράτους», τη «συντριβή του λαϊκισμού», την «πάταξη της ανομίας», την αντιμετώπιση των «εθνικών κινδύνων». Ο κίνδυνος είναι υπαρκτός και δεν πρέπει να υποτιμηθεί, καθώς η ζημιά που έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ στο εργατικό-λαϊκό κίνημα και την Αριστερά είναι μεγάλη και βαθιά. Όχι κύρια στην εκλογική επιρροή, αλλά μέσα στον κορμό των δυνάμεων της εργατικής τάξης, με την καλλιέργεια της απόγνωσης και της αθλιότητας του «μικρότερου κακού», με τη συστηματική προσπάθεια να ξεδοντιαστούν οι κινητοποιήσεις και το οργανωμένο εργατικό κίνημα. Η διαλυτική κατάσταση όπου έχει βρεθεί το συνδικαλιστικό κίνημα δίνει ένα κομβικό αποτύπωμα αυτής της κατάστασης.

Ωστόσο, δεν χρειάζεται καμία ηττοπάθεια. Πέρα από την εμφανή σύγχυση, απογοήτευση κ.λπ. που έχει δημιουργήσει η αθλιότητα του ΣΥΡΙΖΑ μέσα στις μάζες, απέχουμε από μια συντριπτική ήττα, από μια «συντηρητική στροφή» που θα παγιωθεί στα βάθη των εργαζόμενων και φτωχών λαϊκών μαζών – δηλαδή από τη μνημονιακή πειθάρχηση του ελληνικού λαού και κατά συνέπεια από την σταθεροποίηση του αστικού πολιτικού σκηνικού. Μια επόμενη κυβέρνηση Μητσοτάκη, μετά από τους πρώτους αλαλαγμούς των αστικών επιτελείων, σύντομα θα αναμετρηθεί με την τεράστια κρίση του ελληνικού καπιταλισμού. Απέναντι στην οποία η κύρια δύναμή της είναι ότι της έδωσε η αθλιότητα του ΣΥΡΙΖΑ, και όχι –όπως και για όλη την αστική τάξη– οποιαδήποτε ανανέωση, ανασύνθεση, διαφορετική πολιτική και σχέδιο πέρα από ακόμα χειρότερα Μνημόνια, «Νόμο και Τάξη», πατριδοκάπηλο εθνικισμό, ρατσισμό, τυχοδιωκτική πολεμοκάπηλη πρόσδεση σε ΗΠΑ–ΝΑΤΟ. Παρά την αντιδημοκρατική αναδίπλωση και την αντιδραστική μετατόπιση της δημόσιας ζωής (κύριος υπεύθυνος που το επέτρεψε και έθρεψε είναι ο ΣΥΡΙΖΑ), οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα αναζητούν μια ανακούφιση από την μαρτυρική κατάσταση που βιώνουν, όχι τις ακόμα μεγαλύτερες δόσεις μνημονιακού κανιβαλισμού που εκπροσωπεί ο Μητσοτάκης. Η αστική πολιτική βρίσκεται ακόμα σε μεγάλη κρίση, ο «διπολισμός» που εμφανίζουν τα ΜΜΕ (και θαμπώνει πολλούς στην Αριστερά) είναι σαθρός. Είναι μάλλον απίθανο ότι αυτή η κατάσταση θα κλείσει ή θα γιατρευτεί με τον Μητσοτάκη, καθώς η κρίση του ελληνικού καπιταλισμού χειροτερεύει και η αστική τάξη δεν έχει κανένα εναλλακτικό πρόγραμμα και προσανατολισμό από την αρπακτική μνημονιακή διαχείριση.

Τηρουμένων των αναλογιών, ένα καλό παράδειγμα για να εκτιμηθεί η κατάσταση μας δίνει η Αργεντινή. Όπου η αποκαθήλωση του «μικρότερου κακού» της Κίρχνερ και η «αναστήλωση» του ακραίου νεοφιλελεύθερου και φιλοϊμπεριαλιστή Μάκρι δεν άργησε να πέσει στα βράχια της οικονομικής κρίσης, της προσφυγής στη βαρβαρότητα του ΔΝΤ, σε νέο κύμα κινητοποιήσεων και αγώνων που φέρνουν τον Μάκρι στο χείλος μιας εκλογικής κατάρρευσης.

Όλα λοιπόν θα κριθούν στους δρόμους και στους αγώνες. Όμως αυτή τη φορά δεν υπάρχει καιρός για χάσιμο. Η κλεψύδρα μετράει αντίστροφα για την αντιμετώπιση της κρίσης του εργατικού κινήματος και της Αριστεράς, που πλέον έχει πάρει μεγάλες διαστάσεις και στη χώρα μας. Αυτή τη φορά πρέπει να κάνουμε το παν, ώστε οι αγώνες μας να χτιστούν στέρεα και ενωτικά, βήμα το βήμα, σε κάθε χώρο δουλειάς και γειτονιά – να μην τους αφήσουμε να παραδέρνουν στα άσχημα αδιέξοδα του κατακερματισμού, των διασπαστικών μικρομεγαλισμών, των αυταπατών, απ’ όπου κι αν προέρχονται αυτά. Τώρα πια γίνεται σαφές πως σταματάνε οι Μητσοτάκηδες. Όχι με ψέματα, αθλιότητες, ελεημοσύνες και «προοδευτικές» αυταπάτες τύπου Τσίπρα για «μικρότερο κακό». Όχι με φοβισμένα, συντηρητικά, σταλινικά «αποκούμπια» όπως του ΚΚΕ. Όχι με κομπασμούς και εκλογικίστικες συγκολλήσεις. Αλλά με την Ενότητα μέσα στους Αγώνες, με Αγώνα Παντού για την Ενότητα, παραμερίζοντας κάθε διασπαστική, συμβιβαστική ή αναποτελεσματική πολιτική.

Η ΟΚΔΕ θα δώσει όλες τις δυνάμεις της γι’ αυτή την ενότητα και οργάνωση των αγώνων, για την ανασυγκρότηση–ανασύνθεση του εργατικού κινήματος. Με ορίζοντα την οικοδόμηση μιας πραγματικής αιχμής του δόρατος των αγώνων, μιας νέας επαναστατικής δύναμης. Με ενωτικό πνεύμα και πολιτική, στο πλευρό όλων των εργαζομένων, αγωνιστών και αριστερών δυνάμεων που συνεχίζουν παρά τις δυσκολίες να υπερασπίζονται βασικά στοιχεία μιας ταξικής πολιτικής και ανεξαρτησίας.